ไม่มีใครเป็นเจ้าของใครได้...
ตอนเด็กๆฉันกับน้องเคยแย่งกัน เมื่อเรามีของเล่นใหม่ๆ
ทำให้แม่ปวดหัวเสมอๆ
แย่งกันทีไร แม่มาลงที่ฉันทุกที
เป็นพี่ต้องให้น้องสิ
ของเล่นของเราสองพี่น้องบางครั้งเป็นชิ้นเดียวกัน
แต่พอโตขึ้นเรื่อยๆ ก็เริ่มไม่เหมือนกันแล้ว
เป็นไปตามลักษณะนิสัยและความชอบ
บางครั้งเมื่อแย่งของเล่นกับน้อง
ให้น้องเล่นก่อน เราได้แต่นั่งมองตาปริบๆ
ของเล่นของฉัน ได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจ ว่าแม่รักน้องมากกว่า
แม่ไม่รักฉันเลย
...
แต่เมื่อได้ของเล่นใหม่ เราก็ลืมว่าตุ๊กตาตัวนั้น
สิ่งนั้น สิ้งนี้ เคยแย่งกันแทบตาย
ยังจำรอยไม้ก้านมะพร้าวของแม่ได้ ว่ามันทั้งเจ็บทั้งแสบ
...
ผ่านมาสาบสิบกว่าปี มีของในครอบครองนับชิ้นไม่ถ้วน
ตั้งแต่ชิ้นเล็กไปจนชิ้นใหญ่
เสื่อมสลายผุพังไปตามกาลเวลา
ได้ครอบครองในขณะหนึ่ง แล้วก็ต้องปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไป
แต่ของทุกชิ้น อยู่กับฉันนาน
เพราะตระหนักรักษา
ขณะบางชิ้น ไปก่อนเวลาอันควร เพราะอะไรก็แล้วแต่
ของบางชิ้น บางอย่างได้มายาก กลายเป็นของรักของหวง
ไม่ต่างอะไรกับคนบางคน
เมื่อเราครอบครอง เรารู้สึกเป็นเจ้าของสิ่งนั้น ใครจะมาแตะ
มาวุ่นวายกับของของเราไม่ได้
แต่คนไม่ใช่สิ่งของ
ไม่มีใครเป็นเจ้าของใครได้ เพราะคนแต่ละคนมีชีวิต มีหัวใจ
มีความรู้สึกนึกคิดเป็นของตนเอง
ไม่มีใครเป็นเจ้าของใครได้ แม้เราจะเคยครองครอง และรู้สึก
เป็นเจ้าของทั้งหัวใจและร่างกายของคนๆนั้น แต่ความเป็นจริง
ทั้งกายและใจของคนทุกคนเป็นอิสระ
ในเมื่อไม่มีใครเป็นเจ้าของใครได้อย่างแท้จริง
ควรหรือที่เราจะคิดว่า
เขาเป็นของของเรา
...
ควรหรือ ??
| Create Date : 30 กันยายน 2551 |
| Last Update : 30 กันยายน 2551 6:58:30 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 2259 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
ในใจก็คิดแบบนั้น.....แต่ยังไงความจริงก็คือความจริงวันยังค่ำ