ฮ่าๆ บรรจงเอานิ้งกลม ๆ ยาว ๆ จิ้มเป็นตัวหังสือให้เลยค่ะ ขอสนัยสนุนเรื่อง Comment อีกคนหนึ่ง เราเป็นคนหนึ่งที่เข้า Blog ใครแล้วก็ต้องอ่านตั้งแต่ตัวอักษรแรก จน ตัวอักษรสุดท้าย แล้วจึง Comment แต่ก็มีบางคนอีกนั่นแหล่ะ สักแต่ว่าเข้า Blog คนอื่นแล้วเม้น ๆ ๆ ๆ ๆ แต่ไม่ได้อ่านอะไรที่เจ้าของบ้านบรรจงเขียนเล้ยยย แบบนี้ก็น่าน้อยใจค่ะ อิอิ

เขียนได้ดีมากนะคะ

เห็นด้วยครับ

บางคอมเมนท์ที่เม้นแบบว่าไม่ได้อ่านแล้วเน้นจะเม้นท์ผมก็ไม่ชอบเท่าไหร่นะ อย่างผมอ่านไปเรื่อย ๆ ถ้ามีของใครที่เราคิดจะแสดงความคิดเห็นได้ ก็จะเมนท์ครับ ถ้าไม่มีก็ปล่อยผ่าน

เข้ามาเมนท์แล้วค่ะ คิดคล้ายคุณบีเลยไม่รู้จะเขียนอะไร

เราไม่ได้ยึดเอาคอมพิวเตอร์เป็นตัวตายตัวแทนของตัวเราเองในการสื่อสารทั้งหมดแต่ยอมรับว่ามันทำให้อยู่ตนเดียวมากขึ้น แต่โลกไซเบอร์ก็ทำให้ได้รู้จักเพื่อนใหม่ๆเพิ่มขึ้นด้วยอ่านดูเหมือนมันขัดกันอยู่อย่างโดดเดี่ยวมากขึ้นแต่เราก็มีเพื่อนเยอะขึ้น

คิดมากไปทำไมถ้าทำอะไรแล้วมีความสุขไม่ทำให้ใครต้องมาเดือดร้อนกับสิ่งที่เราทำคงไม่ต้องคิดไปตอบคำถามใครแล้วคะ

วันนี้มาแบบงงๆกินยาแก้หวัดแล้วมึนๆ หัวไม่แล่นคุณบีอ่านแล้วอาจงงๆตาม

คอมพิวเตอร์เป็นเพียงช่องทางการสื่อสารอีกทางหนึ่งเท่านั้นล่ะค่ะคุณบี
แต่ชีวิตในหนึ่งวันมีอะไรให้สนใจให้ทำมากมาย
มากกว่าเอาเวลาทั้งวันมาจมอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์

เราต้องรู้เท่าทันในการนำเทคโนโลยีมาใช้ให้เป็นประโยชน์กับชีวิต
ไม่ใช่ตกเป็นทาสของมัน

ส่วนใครในโลกเสมือนจะมีตัวตนได้หรือไม่ก็อยู่ที่ใจเรานี่ล่ะค่ะคุณบีเป็นคนให้ค่าคนๆ นั้น สร้างตัวตนคนๆ นั้นขึ้นมาจากความคิดของเราเอง

เมนท์คุณเพลงทำให้ฉันคิดถึงบางประเด็นที่เคยอ่านจากหนังสือ

ทุกวันนี้เรากำลัง 'เสพติด' อินเตอร์เน็ตหรือเปล่า
ทำไมเราจึงยอมให้มันเข้าเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเรา

ไม่ใช่ถึงขนาดขาดไม่ได้นะคะ

ถูกนะคะ ในหนึ่งวันมีอะไรให้ทำมากมาย
แต่ในบรรดาอะไรมากมายที่ต้องทำ มันก็มีเจ้านี่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต

เป็นช่องทางการสื่อสาร

ฉันไม่รู้หรอกว่าฉันสื่อสารกับใครบ้าง ในเมื่อฉันไม่รู้จักคุณ มากไปกว่าแค่ตัวหนังสือที่ปรากฏ

ฉันอาจจะพอใจแค่นั้นก็ได้

เราให้ค่าคนๆหนึ่งมากน้อยแค่ไหนก็อยู่ที่เรา ถูกค่ะคุณเพลง

อินเตอร์เน็ตแม้มันจะปลีกเราจากโลกจริง แต่มันก็ทำให้เราสามารถสื่อสารความคิดความเห็นออกไปได้ง่ายขึ้น
ซึ่งบางครั้งอาจเป็นเหมือน 'ที่ระบาย' ของเราด้วย

ฉันแค่คิดว่า หากเราใช้มันเป็น โลกจริงกับโลกเสมือนก็คงไม่มีอะไรต่าง

เพราะเราต่างยึดวิถีแห่งตัวเราอยู่แล้วไม่ว่าเราจะแบ่งภาคอยู่ในโลกใด

แต่ก็อีกนั่นแหละที่มีคนจำนวนมากใช้มันเพื่อการอื่น มากไปกว่าให้มันมีประโยชน์อย่างแท้จริง

ฉันนึกถึงโฆษณาประกันชีวิตที่ใช้แมลงสาบแทนสัญลักษณ์ของตัวแทนประกันชีวิต

ทั้งโดยหลักการของการทำประกันมันเป็นเรื่องที่ดี แต่ไปๆมาๆ กลับกลายเป็นเรื่องที่น่าชิงชังรังเกียจ

ทั้งหมดนี้อยู่ที่ 'คน' ทั้งนั้น

อ้า... คิดมากแต่เช้าจริงๆด้วย ฉันไม่ได้จะชวนคุณซีเรียสนะคะ สงสัยวันนี้ฉันจะว่างมาก เลยเล่นเสียหนักขนาดนี้

ขอบคุณเมนท์หนึ่ง สอง สาม
คุณแอบอ่านวันนี้ก็ยังแอบอยู่ อิอิ

โลกไซเบอร์ทำให้เราเจออะไรเยอะขึ้น

โลกแห่งการไร้ตัวตนที่แท้จริงทำใจลำบาก โลกการมีตัวตนที่แท้จริงสัมผัสอยู่ทุกวันคงยากยิ่ง

อยู่ ณ ที่ใด ปรับใจให้เข้า ณ ที่นั้น แค่นี้ก็สุขแล้ว

เสียงเค้าว่ากันพรรณนั้น

ว่าจะไม่เมนต์แล้วนะเนี่ย อิอิ

ผมเห็นด้วยกับทั้งคุณและคุณนิ้วกลมครับ
บางลีลาบางโมเมนต์ผมก็คิดทั้งสองอย่าง
บางทีการสื่อสารก็ต้องการผู้รับสารที่เราส่งไป
แต่บางทีก็ปล่อยให้สารมันลอยนวลอยู่หยั่งงั้นแหละ

โลกไซเบอร์เป็นโลกแห่งความเป็นจริงของบางคน
และเป็นโลกเสมือนสำหรับบางคน
ก็คงเหมือนโลกใบเบี้ยวๆที่เราต่างอาศัยอยู่
ที่เราได้เห็นคนทั้งสองแบบ
บางครั้งมันก็ทำให้เราหลงงงงวยไปบ้าง
ก่อนที่จะดึงตัวเองให้กลับมาที่จุดเดิม

บางคนอาจเห็นจำนวนเมนต์เหมือนจำนวนเพื่อนใน hi5
ที่ยิ่งมากยิ่งดี แต่บางทีเราก็ต่างไม่รู้จักกันเลย
สู้น้อยๆ แต่คุ้นเคยดีก่ามั้งก๊าบบ :)

ขอบคุณโลกออนไลน์

ที่ทำให้ฉันได้พบ...สิ่งดีๆ ... :-]

ขอบคุณ...คุณบี

ที่มีเรื่องราวมากมาย...ให้ติดตามอ่าน

ด้ ว ย ค ว า ม สุ ข ใ จ

โดยส่วนตัวเป็นคนชอบอ่านบล๊อค ( ชักจะโรคติดบล๊อคขึ้นทุกวันแล้วเรา )


บางคนเขียน เราคิด.......เออ เค้าคิดได้ไงวะ ฮาที่สุด

บางคนเขียน เราคิด ....อืมมม เค้าคิดมากไปหรือเปล่าวะ

บางคนเขียน เราคิด.........ไม่อยากอ่านเลย เพราะ อ่านแล้วไม่รู้เรื่อง ( แต่ดั๊นอ่านจนจบ )

บางคนเขียน เราคิด.......ดูๆ เค้ามีความสุขในการเขียน ( เออ...ตูก้ออยากอ่าน ว่ามาเลย )

บางคนเขียน เราคิด......อ่านจนจบแล้ว จะให้เม้นท์ประเด็นไหนอ่ะ ???? ( เอ.....เค้างงๆ หรือ เราโง่ เนี่ย )


แต่เราก้อยังชอบนะ หลากหลายดีแนวคิดดี ไม่ต้องสร้างภาพ ไม่ต้องรักษามารยาท ไม่มีกฎมีระเบียบ เพราะ ไม่มีเงินเดือนให้ แต่ เขียนด้วยใจ ข้าพเจ้าก้ออ่านด้วยใจ เช่นกัน

ส่วนเรื่อง คอมเม้นท์ ก้อตามเนื้อผ้า ถ้าเขียนได้ ก้อต้องรับได้เช่นกัน

ทุกคนย่อมมีมุมสงบของตัวเอง
หากมุมนั้นอยู่แล้วทำให้เรารู้สึกเป็นสุข
ก็เพียงพอแล้วล่ะค่ะ

เข้ามาอ่านเพราะหัวเรื่องเลยน๊า

ตั้งใจว่าจะมาทิ้งคอมเม้นท์ไว้ให้แบบสั้นๆ

เช่น คอมเม้นท์ให้แล้ว/ เม้นท์ตามคำขอ

แต่พอได้อ่านสิ่งที่ถ่ายทอดผ่านตัวอักษรจาก blog นี้จนจบ

รู้สึกชอบสิ่งที่คุณนำเสนอมาก...เลยต้องขอคอมเม้นท์ยาวขึ้นนิดนึง หุหุ

*** คอมเม้นท์นี้ด้วยความจริงใจ***

ดีจัง ช่วยกันคิด

ช่วยกันคุย

บรรยากาศแบบนี้ค่ะที่ชวนให้รู้สึกว่า
แสนดี

ชอบค่ะ

ฉันเชื่ออย่างหนึ่งนะคะคุณบี

ถ้าเราเป็น เราคิด เราเขียน ด้วยความรู้สึกของเรา
นี่ก็คืออีกส่วนเสี้ยวของชีวิตเรา

โดยปรกติฉันไม่เคยเรียกนี่ว่าโลกเสมือน
หลังจากสี่ห้าปีก่อนฉันพบว่า...นี่คือโลกคู่ขนาน
โลกอีกโลกของฉันที่คู่ขนานไปกับโลกความจริงของฉัน
ถ้าคุณจะบอกว่างั้นเส้นทางของคนในโลกขนานจะบรรจบกับโลกความจริงได้อย่างไร

ง่ายๆ ค่ะ เราก็แค่ลงจากโลกคู่ขนานแล้วก้าวข้ามไปอยู่ในโลกความจริง แค่นี้เองค่ะ