• ผู้หญิงสีรุ้งปี 53 และก่อนหน้านั้น
• กล่องจดหมาย letter box
• ความเรียงเรื่อยๆ
• นิยายที่พิมพ์แล้ว ดวงดาวดอกไม้
• หวานไหวในบทกวี
• รอยเท้าที่เราย่ำ
• จัดการชีวิตรอบด้าน
• My day
• ปี 2553 - 2555 ชีวิตนี้ดีที่สุด

ใครจะกลับบ้านเวลานี้... คุณคะ คืนนี้พระจันทร์สวยจัง ดวงกลมโตสุกสว่าง เห็นได้ถนัดตา แม้จะอยู่ในเมืองท่ามกลางตึกสูงเบียดเสียด น้อยครั้งนักค่ะที่จะได้มองพระจันทร์สวยแบบนี้ ตั้งแต่ยังไม่ทันขับรถออกจากย่านกลางเมืองด้วยซ้ำไป พระจันทร์เป็นสัญลักษณ์ของกลางคืน แต่ค่ำคืนที่ไม่มีจันทร์ให้มอง ก็ใช่ว่าจะสวยน้อยกว่าค่ำคืนที่มีจันทร์ทอแสงนวล ฉันชอบความสงบงามของคืนที่พระจันทร์เต็มดวงค่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งค่ำคืนวันศุกร์ ที่ไม่ต้องรีบทำภารกิจใดๆ ไม่ต้องสนใจใยดีกับสิ่งที่เรียกว่า 'เวลา' อิสระจากพันธนาการในชั่วโมงทำงาน ที่กลืนกินความรื่นรมย์ของชีวิต ระหว่างวัน มองจันทร์จากหน้าบ้าน บนถนนซอยเล็กๆนั้น ไม่มีรถวิ่งผ่านไปมา ไม่มีต้นไม้หนาแน่น ไม่มีทุ่งหญ้า ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นๆเคลื่อนไหว ค่ำคืนของวันศุกร์ รถราที่ผ่านเข้าออกในซอยดูบางตา ใครจะกลับบ้านเวลานี้ ... ฉันยิ้ม เงยหน้ามองฟ้า รำพึงกับสายลมที่อยู่รอบตัว ใช่สินะ.. ใครจะกลับบ้านเวลานี้   Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2551     Last Update : 22 กุมภาพันธ์ 2551 22:04:28 น. Counter : 374 Pageviews.   13 comment Share Tweet

ขอเปลือกแข็งๆนั้นหุ้มฉันเอาไว้ก่อน.. จะได้ไหม ในรังไหม มีหนอนผีเสื้อนอนขด รอวันออกจากเปลือกที่ห่อหุ้ม ในเปลือกไข่สีขาว ตัวอ่อนของนกน้อย รอวันฟักตัวลืมตาดูโลก ในท้องมนุษย์ผู้หญิงคนหนึ่ง ตัวอ่อนที่มีชีวิต นอนขดอยู่ในนั้น... หากในเปลือกที่ว่านั้นคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด บางทีฉันก็อยากจะมีเปลือก.. คอยห่อหุ้ม โอบอุ้ม ร่างกายและจิตใจ ยามเซจากเรื่องต่างๆที่ประเดประดัง แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ ที่เราจะอยู่ในเปลือกนั้นไปตลอดชีวิต ต่อให้อยากจะปลอดภัยอย่างไร มันต้องมีเวลาเผชิญหน้า ฉันรู้ว่ามีดอกไม้สีสวย ฉันรู้ว่ามีฟ้าสีฟ้า ฉันรู้ว่ามีน้ำใสๆไหลเย็น อยู่ที่ใดสักที่ ในโลกนี้ แต่ในเวลานี้ ฉันขอแค่เปลือกแข็งๆนั้น หุ้มฉันเอาไว้ก่อน จะได้ไหม... คนไม่เก่งที่ทำแข็งแรง ฝืนใจทนสู้แสดง แกล้งทำว่าไม่หวั่นไหว คนขี้ขลาดที่กลัวแสนกลัว ต้องคอยปกปิดความจริง ซ่อนงำทุกสิ่งเก็บไว้ นี่คือฉันเอง คนที่อาจจะดูเฉยเมย ไม่เคยรักใคร ทั้งที่ภายใจนั้นช่างว่างเปล่า เหงาเกินที่ใครจะรู้ อยากรัก อยากฝัน แต่ฉันยังกลัว รักไปแล้ว กลายเป็นปวดร้าว อยากรักสักครั้ง จะเหมือนใจหวังหรือเปล่า เพราะว่าฉันไม่เคยกล้ารักใคร เป็นเพียงเปลือกที่คอยป้องกัน หัวใจที่สั่นสะท้าน เงียบเหงาและหวาดผวา เป็นคำตอบที่ดูน่าฟัง ข้ออ้างคอยบอกใครๆ ว่าใจไม่ปรารถนา.. คลิกฟังเพลงนี้ที่ด้านล่างนะคะ   Create Date : 21 กุมภาพันธ์ 2551     Last Update : 21 กุมภาพันธ์ 2551 11:38:27 น. Counter : 413 Pageviews.   16 comment Share Tweet

ใครบางคน ที่จะทำให้คนเล็กๆอย่างฉัน.. ยิ่งใหญ่ในสายตาเขา คุณคะ ฉันเป็นเด็กอ่อนแอขี้โรคมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้น ฉันจะเป็นลูกที่พ่อแม่ประคบประหงมมากๆมาแต่ไหนแต่ไร ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงเหมือนไข่ในหิน หรือลูกไก่ที่ซุกอยู่ใต้ปีกแม่ไก่ มาตลอด เมื่อถูกเลี้ยงดูมาแบบนี้ ปัญหาอะไรก็แทบไม่กล้ำกรายมาให้ต้องยุ่งยาก ฉันจึงไม่เคยต้องทำตัวแข็งแรง นี่เป็นข้อเสีย แต่ฉันไม่คิดโทษใครหรืออะไรใดๆนะคะ การเลี้ยงดูมาจากสมัยเป็นเด็ก ส่งผลต่อเราในตอนโตจริงๆ ฉันอาจจะเปราะบางในด้านจิตใจ อาจจะอ่อนไหวง่ายๆ แต่จิตใจดีๆ ที่ไม่ชอบคิดร้ายต่อใคร ฉันก็ได้มาจากครอบครัว ได้มาจากคุณย่าที่ขยันพาฉันไปวัดบ่อยๆ สมัยเด็ก เมื่อไม่ต้องทำตัวแข็งแรง ฉันจึงเปราะมากกับอะไรหนักหนาที่วิ่งเข้าใส่ ฉันอาจจะฟูมฟายง่ายๆ ฉันอาจจะต้องคอยเหลียวหาใครสักคนคอยซับน้ำตา จนดูเหมือนว่าความอ่อนแอในตัวฉันจะแย่งชิงพื้นที่ของความแข็งแรงไปจนหมด คุณคะ ฉันเชื่ออยู่อย่างหนึ่งว่า แม้เราจะแข็งแรงมากเท่าไหร่ แต่เราก็ไม่ใช่หินผาที่จะแกร่งท้าแดดท้าลมได้ตลอดเวลา คนแข็งแรงยังต้องร้องไห้เสียน้ำตา ไม่ต่างอะไรกับคนอ่อนแอ ฉันอยากแข็งแรงเสมอ ทั้งกายและจิตใจ เพื่อให้ตัวเองลุกขึ้นได้ง่ายๆ ไม่ต้องการไหล่ของใคร เป็นที่พักพิงและซับน้ำตา เพราะในยามที่เราต้องการสิ่งนั้น อาจไม่มีใครว่างพอที่จะอยู่กับเราได้ และแม้จะมีใครมาอยู่ข้างๆ ความเจ็บปวดก็อาจจะไม่ได้ถูกกำจัดไปทั้งหมด มันแค่บรรเทา แต่ก็ไม่มีใครดึงมันออกไปจากใจเราได้ นอกจากตัวเราเอง คุณคะ ฉันไม่เก่ง และจัดการอะไรได้ไม่ดีนัก แต่ฉันอยากจะให้มือเล็กๆของฉัน แข็งแรงพอที่จะฉุดรั้งตัวเองให้ลุกขึ้น และยังหวังว่ามือนี้ จะช่วยดึงใครต่อใคร ให้พ้นจากความทุกข์ทน ไม่ว่าเรื่องนั้นจะใหญ่โตเพียงไร ฉันอยากเป็นคนเล็กๆ ที่แข็งแรง เพื่อใครบางคนที่รักฉัน คนที่จะทำให้คน ตัวเล็กๆ อย่างฉัน ยิ่งใหญ่ในสายตาเขา ความฝันนี้ คงไม่ใหญ่เกินไปใช่ไหมคะ... ปล เหมือนบล็อกวันนี้จะเปิดเผยตัวตนบางอย่างของฉันเสียแล้ว หากเมนท์ไม่ถูก ส่งยิ้มก็พอนะคะ   Create Date : 20 กุมภาพันธ์ 2551     Last Update : 21 กุมภาพันธ์ 2551 15:56:33 น. Counter : 422 Pageviews.   13 comment Share Tweet

คุณเกลียดอะไรบ้างนะ ฉันอยากรู้จริง... คุณคะ เคยเกลียดอะไรบ้างไหม เอ่อ ฉันกำลังจะบอกคุณว่า เวลาเราเกลียดอะไรหรือเกลียดใคร ใจเรามักจะไม่สบายนะคะ ฉันเคยเจอประสบการณ์ที่โดนเกลียด จากคนที่ไม่ชอบหน้าฉัน มี๊ .. มี จริงๆ ฉันยังนึกไม่ออกว่าไปทำอะไรให้เขาไม่ชอบ แต่จะไม่มีสาเหตุ ก็ไม่ได้ มันต้องมีสิคะ ต่อสู้กับคนที่เกลียด หรือคนที่รู้สึกไม่ดีกับเรานี่ ยากจังนะคะ เพราะกับบางคน เราทำดีเท่าไหร่ก็ไม่ขึ้น ฉันพยายามบอกตัวเองเสมอว่าพยายามอย่าไป บวก , ลบ กับสิ่งใด เพราะการบวกลบความรู้สึกต่างๆนานาเข้าไปมากๆ จะทำให้ใจเราเอียงทันที เราจะไม่คิดว่าเราไม่ดีตรงไหน แต่เราจะคิดว่าใครคนนั้นแหละ จิตไม่ปกติที่มาไม่ชอบเรา คุณคะ.. นอกจากแมลงสาบแล้ว ฉันแทบจะไม่เคยเกลียดสิ่งใดในโลกนี้ แม้แต่ที่เขานิยมเกลียดกัน เช่น เกลียดคนตอแหล หรือคนเจ้าชู้ อะไรก็ว่าไป คือฉันกลัวว่า เกลียดอะไรจะได้อย่างนั้น และเพราะการเกลียดกัน ไม่เคยทำให้ใครมีความสุข ฉันเชื่อของฉันแบบนี้ ว่าแต่ว่าคุณเกลียดอะไรบ้างนะ ฉันอยากรู้จริง...   Create Date : 19 กุมภาพันธ์ 2551     Last Update : 19 กุมภาพันธ์ 2551 21:48:28 น. Counter : 471 Pageviews.   15 comment Share Tweet

แม่ช้อย นางรำ แล้วฉันจะเป็นแม่อะไรดี... คุณคะ ถ้าการทำกับข้าว คือตัวแทนของความเป็นแม่ศรีเรือนของคนยุคเก่า ฉันว่าฉันต้องเกิดผิดยุค เมื่อคืนฉันทำกับข้าวตอนเกือบสี่ทุ่ม อย่างที่ฉันบอกใน Cbox ว่าฉันทำตุ๋นกะหล่ำปลี มีใครบอกไหมว่า แบบนี้เค้าเรียกว่า บ้า หัวเราะฉันก็ได้ค่ะ ก็มันบ้าจริงๆ สี่ทุ่มควรเป็นเวลาที่ฉันทำอย่างอื่นแล้ว เป็นต้นว่าอาบน้ำนอน หรืออ่านหนังสือที่ขนซื้อมามากมายระหว่างนี้ คู่ไปกับการออนไลน์ เขียนบล็อก ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันทำตามปกติ ความเป็นแม่บ้านไม่รู้มาจากไหน ฉันยังนึกแปลกใจตัวเองอยู่เลย จะว่าเหมือนผีเข้าก็ได้นะคะ จากคนที่จับแต่ปากกา รังเกียจการเข้าครัว จนวันหนึ่งมาจับตะหลิว มาจับทัพพี คุณทานอาหารรสไหนคะ ฉันเดาว่านิสัยการทานของเราบางครั้งมันก็มาจากถิ่นที่ที่เราเติบโตและบางทีมันก็มาจากการที่เราโตมาแบบไหนด้วย ฉันเป็นคนภาคใต้ที่ประหลาด เพราะกินสะตอไม่เป็น ทั้งๆที่คนภาคกลางมักจะกินอย่างอร่อยฉันเพิ่งกินแกงไตปลาเป็น เมื่อฉันมาอยู่กรุงเทพได้ไม่กี่เดือน เพราะแถวที่พักที่ฉันพักตอนนั้น เป็นย่านคนใต้จะหากินแกงใต้ได้ง่ายกว่าอาหารภาคอื่นๆ พอเดินทางมากขึ้น ฉันพบว่าโลกของอาหารเป็นโลกที่มหัศจรรย์มากๆ และความรู้ของฉันก็เท่าหางอึ่งเท่านั้น ฉันยังรู้ไม่หมด ยังคิดว่า บ้าๆหน่อยจะไปเรียนทำอาหารเสียเลย ฉันยังสนุกกับมันค่ะคุณ เพราะทุกครั้งที่ได้ทำกับข้าว แม้จะไม่ได้เรื่องไปบ้างก็ช่างเถอะ แต่มันก็แสนเพลิน ยังตลกตัวเองไม่หายที่ความฝันของฉันอย่างหนึ่งคือการเขียนคอลัมน์อาหารเหมือนแม่ช้อย นางรำ คงมีความสุขดี หากได้เขียนอะไรแล้วทำให้คนอ่านน้ำลายไหล ติดแต่ใจไม่กล้าพอที่จะชิมของแปลกๆเท่านั้นค่ะ คุณคะ ช่วยตั้งนามปากกาให้ฉันเล่นๆ ได้ไหมคะ แม่ช้อย นางรำ แล้วฉันจะเป็นแม่อะไรดี...   Create Date : 19 กุมภาพันธ์ 2551     Last Update : 19 กุมภาพันธ์ 2551 21:28:45 น. Counter : 398 Pageviews.   5 comment Share Tweet

• bewae1001
• เช้านี้ยังมีเธอ
• li_goro
• I am just fine^^
• - in the deepest mist -
• lnpuu29
• กาแฟสอง
• บลูดานูป
• Mizz A n D
• รันหณ์
• orangebox
• cherydnk
• เพลงฝนต้นลมหนาว
• mameehanako
• Para-Nasi
• raBBitFood
• ดอกหญ้าเมืองเลย
• รอยยิ้มนางฟ้า
• อย่าิไปคิดมากกับชีวิต
• เต่าตัวลาย
• Karn_theFreeItem
• Lucky in Life
• CCAIS
• engthan
• Webmaster - BlogGang

• ฟ้าพิงดาว
• การ์ด LB สวยๆ
• ปิงฟ้าวิลันดา นวนิยายหญิงรักหญิง
• ชีวิตดีดี
• น้องใหม่
• ธรรมตามใจ / ประชาไท
• letter to my princess
• สวัสดีแปดริ้ว
• OKnation
• leslady
• my hi5
• slow life สูตรความสุข
• BlogGang.com