: กะว่าก๋าแนะนำหนังสือ - ชัมบาลา :
: ชัมบาลา :เขียน : เชอเกียม ตรุงปะ แปล : พจนา จันทรสันติ
ผมอ่านหนังสือของท่านเชอเกียม ตรุงปะ อยู่หลายเล่ม และเกือบทุกเล่มผมอ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจในเนื้อหา แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ผมจะไม่อ่านแนวความคิดและหลักคำสอนของท่าน หนังสือบางเล่มไม่จำเป็นต้องอ่านแล้วเข้าใจทั้งหมด เพราะในความไม่เข้าใจ อาจนำเราไปสู่ความเข้าใจอะไรบางอย่างซึ่งอยู่นอกเหตุเหนือผลได้
“ชัมบาลา” หรือ “หนทางอันศักดิ์สิทธิ์ของนักรบ” เป็นหนังสือเล่มสุดท้ายก่อนที่ท่านเชอเกียม ตรุงปะจะเสียชีวิตด้วยวัยเพียง 47 ปี เนื้อหาพูดถึงความจริงแท้แห่งชีวิตและความดีงามซึ่งอยู่ในตัวคนทุกคน ซึ่งเราทุกคนสามารถฝึกฝนตนให้อยู่บนหนทางแห่ง “นักรบ” นี้ได้
คำว่า “นักรบ” อาจฟังดูแล้วเหมือนการเข้าสู่สงคราม แต่ขณะที่ผมอ่านหนังสือเล่มนี้ไปเรื่อย ๆ ผมกลับรู้สึกว่าเราสามารถทดแทนคำว่า “นักรบ” ด้วยคำว่า “ผู้กล้า” ได้ด้วยเช่นกัน
เราทุกคนสามารถเป็น “ผู้กล้า” ซึ่งเต็มไปด้วยความนอบน้อมถ่อมตน มีความมุ่งมั่นตั้งใจในการฝึกจิตอย่างมีชีวิตชีวา เพื่อนำพาชีวิตตนเองไปสู่ความหลุดพ้นจากความกลัวทั้งปวง ความกลัวซึ่งกักขังเราไว้ภายใต้กรอบความคิด ความเชื่อ ประเพณี และวัฒนธรรมบางอย่าง ที่อาจครอบงำจิตของเราไว้โดยไม่รู้ตัว
“ชัมบาลา” เป็นชื่อของอาณาจักรโบราณในธิเบต บางคนเชื่อว่าสถานที่แห่งนี้มีอยู่จริง และอีกหลายคนเชื่อว่านั่นเป็นเพียงอุปมาอุปไมย เพื่อให้ “ชัมบาลา” เป็นหมุดหมายทางใจ นำทางผู้ฝึกฝนตนทั้งหลาย ให้มุ่งเข้าสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์อันเป็นนิรันดร์
ผมอ่านหนังสือเล่มนี้ 2 หรือ 3 รอบไม่แน่ใจ แต่ทุกครั้งก็อ่านอย่างตั้งใจเสมอไม่ว่าจะอ่านแล้วเข้าใจหรือไม่เข้าใจก็ตามที
ผมเชื่อว่าในตัวเราทุกคนมี ”ความกล้า” เราทุกคนสามารถเปลี่ยนตัวเองเป็น “คนกล้าหาญ” ได้ เหมือนที่ท่านเชอเกียม ตรุงปะเขียนไว้ว่า“ก้าวแรกแห่งการประจักษ์แจ้งในความดีงามพื้นฐาน ก็คือ การแลเห็นคุณค่าในสิ่งที่เรามีอยู่ ต่อจากนั้นเราก็จะต้องแลให้ชัดเจนกว้างไกลออกไป ว่าเรากำลังเป็นอะไรอยู่ อยู่ตรงไหน เราเป็นใคร เมื่อไหร่และทำอะไรในฐานะมนุษย์ เพื่อว่าเราจะได้เป็นเจ้าของความดีงามรากฐานอย่างแท้จริง ที่จริงมิใช่หมายถึงการครอบครอง หากแต่เป็นการหยั่งเห็นถึงคุณค่าของมัน”หลังจากอ่านหนังสือ “ชัมบาลา” จบ ผมลองเขียนบทกวีบทหนึ่งขึ้นมาตามความเข้าใจของตนเอง คือบทกวีนี้ครับ
: หนทางศักดิ์สิทธิ์ของผู้กล้า :อย่ากลัวความจริงในตัวเอง เพราะความกลัว จะก่อให้เกิดความเห็นแก่ตัวในตัวเรา ถ้าเธอไม่ยึดมั่นในเหตุผล เธอจะกลายเป็นคนที่ทำอะไรตามใจ เอาแต่ความถูกใจ โดยไม่คิดถึงความถูกต้อง ทำอะไรไม่สนใจครรลองที่คล้องจองกับธรรมชาติซึ่งต้องเป็นไป
จงปลดเปลือกที่หุ้มห่อตัวเองออก จงลอกเปลือกแล้วเลือกแก่นแกนของชีวิต จงค้นพบจิตเดิมแท้ซึ่งอยู่ในตน จงทำลายความสับสนให้สิ้นไป
รากฐานของความดีงาม คือ ประสบการณ์ที่เกิดขึ้นในทุกขณะ จงค้นพบความดีงามอันแท้จริง จงทิ้งสิ่งลวงตาลวงใจไปให้สิ้น ฟังแล้วเธอจะได้ยิน ได้ยินเสียงที่เธอไม่เคยได้ยินในตัวเอง
ในการดำรงอยู่โดยไม่หลอกตัวเอง ปัญหาและปัญญากลายเป็นสิ่งเดียวกัน ชีวิตกลายเป็นการเดินทางอันไร้จุดจบ หนทางกว้างใหญ่หายไปในความไม่สิ้นสุด การหยุดนิ่งอย่างเงียบสงบ ทำให้เธอได้พบความจริงแท้ สิ่งนี้ดำรงอยู่กับลมหายใจ ความคิดกลับสู่ลมหายใจ จิตกลับสู่ลมหายใจ ชีวิตกลับสู่ลมหายใจ
หนทางนี้เริ่มต้นที่ตัวเราเอง หนทางนั้นเริ่มต้นที่ตัวเธอเอง
เพราะความหวาดกลัวไม่อาจเปลี่ยนแปลงฤดูกาลได้ ความคาดหวังไม่อาจเปลี่ยนกลางวันหรือกลางคืนได้ ธรรมชาติเปลี่ยนแปลงไปตามความจริง ไม่ได้เปลี่ยนไปตามใจอยากของใคร
จนกว่าจะพบว่าในดวงใจของเธอนั้นว่างเปล่า นั่นคือ ความรักปราศจากเงื่อนไข นั่นคือ ความเศร้าที่หลั่งไหลมาจากหัวใจ นั่นคือ ชีวิตซึ่งซุกซ่อนอยู่ด้านใน คือทุกสิ่งที่วางอยู่บนความจริงแห่งความว่าง คือความว่างที่วางอยู่บนความจริง และปราศจากสิ่งซึ่งเรียกว่าความเห็นแก่ตัว
เธอต้องพบกับความกลัวเสียก่อน จึงจะก้าวข้ามผ่านความกลัวนั้นได้ ความเขลาขลาด คือการไม่ยอมรับในการมีอยู่ของความกลัว ความกลัวจึงเป็นสิ่งที่ต้องยอมรับ เมื่อยอมรับว่ากลัว หนทางแห่งการข้ามพ้นความกลัวก็อยู่ตรงนั้น ชั่วขณะที่ก้าวข้ามผ่านความกลัว ความกลัวจะแปรเปลี่ยนเป็นความกล้า ความกล้าได้เข้ามาแทนที่ความกลัว เมื่อสิ้นความกลัว ความกลัวทั้งหมดก็สิ้นสุดลง
ผู้ชนะจึงไม่มีสิ่งใดให้พิชิต ไม่มีทุกข์ใด ปัญหาใดให้ข้ามผ่าน ดับสิ้นทั้งพรุ่งนี้ทั้งวันวาน ปัจจุบันกาล คือ พริบตาเดียวแห่งเสี้ยวชีวิต !
Create Date : 11 มกราคม 2568 |
Last Update : 11 มกราคม 2568 5:44:29 น. |
|
12 comments
|
Counter : 404 Pageviews. |
|
|
|
|
ผู้โหวตบล็อกนี้... |
คุณmultiple, คุณหอมกร, คุณกะริโตะคุง, คุณtanjira, คุณปรศุราม, คุณอุ้มสี, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณโฮมสเตย์ริมน้ำ, คุณมาช้ายังดีกว่าไม่มา, คุณโอพีย์, คุณnonnoiGiwGiw, คุณmcayenne94, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณทนายอ้วน, คุณสองแผ่นดิน |
โดย: multiple วันที่: 11 มกราคม 2568 เวลา:7:47:14 น. |
|
|
|
โดย: หอมกร วันที่: 11 มกราคม 2568 เวลา:7:50:33 น. |
|
|
|
โดย: กะริโตะคุง วันที่: 11 มกราคม 2568 เวลา:8:29:23 น. |
|
|
|
โดย: tanjira วันที่: 11 มกราคม 2568 เวลา:8:49:24 น. |
|
|
|
โดย: อุ้มสี วันที่: 11 มกราคม 2568 เวลา:10:11:05 น. |
|
|
|
โดย: mcayenne94 วันที่: 11 มกราคม 2568 เวลา:17:36:30 น. |
|
|
|
โดย: ทนายอ้วน วันที่: 11 มกราคม 2568 เวลา:20:08:20 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 11 มกราคม 2568 เวลา:23:08:40 น. |
|
|
|
โดย: สองแผ่นดิน วันที่: 11 มกราคม 2568 เวลา:23:23:47 น. |
|
|
|
| |
เดี๋ยวนี้ อาจารย์เต๊ะ พยายามใช้ชชีวิตให้ง่ายเข้าไว้
ปัญหาไหน พยายามแก้แล้ว ยังไม่ได้ ก็ปล่อยวาง ปล่อยให้มันผ่านไป
สรุปว่า ปล่อยไปแยะมากกว่าไม่ปล่อย ฮ่าๆๆๆ
วันนี้วันเด็ก คุณก๋าจะพาหมิงหมิงไปเที่ยวไหนละครับ อิอิ