จุดเริ่มต้นเล็กๆ...ที่ยาวนาน นั่งคุยกับตัวเอง : จุดเริ่มต้นเล็กๆ...ที่ยาวนาน เขียนโดย : สิงห์โตหมอบ 3 เมษายน 2550 สมุดบันทึกเล่มแรกของผมเก่าคร่ำครึ กระดาษสีขาวกลายเป็นสีเหลืองกรอบ ท้ายเล่มของสมุดบันทึกมีลายเซ็นของครูฝึกสอน เป็นปากกาหมึกแดงที่เขียนไว้ว่า “ดีมาก” ลงวันที่ 8 กุมภาพันธ์ 2531 ผมเปิดอ่านดูข้อความที่เขียนไว้ด้วยลายมืออันโย้เย้ เนื้อหาส่วนใหญ่เป็นประสบการณ์การไปเข้าค่ายฝึกอบรมคุณธรรมที่ค่ายทหารแห่งหนึ่ง อ่านแล้วก็ขำในรายละเอียดที่เกิดขึ้น เหมือนพาตัวเองย้อนกลับไปในวันนั้น และเติมเต็มความสุขได้เมื่อนึกถึง ............................................... ผมจำได้ดีว่ามีครั้งหนึ่ง ครูฝึกสอนเข้ามาในห้อง พยายามนำเด็กทโมนอย่างพวกเราเข้าสู่บทเรียนให้ได้ แต่ประสบการณ์อันน้อยนิดของครู ไม่อาจรับมือกับพวกเราไหว ทั้งส่งเสียงดัง ทั้งเอ็ดตะโรโหวกเหวก สมราคาของห้องที่ทุกคนในโรงเรียนรู้ดีว่า นี่คือ “ห้องเด็กนรก” เป็นห้องสุดท้ายที่รวมเอาดาวเด่นตัวแสบไว้เพียบ ต่างจากห้องแรกที่เป็นห้องคิงราวฟ้ากับเหว ทั้งห้าม ทั้งปราม ทั้งเคาะกระดาน แต่เหมือนหูตึงกันทั้งห้อง นักเรียนทั้งหมดยังซ่าและลองวิชากับครูฝึกสอนอย่างคึกคะนอง จนครูสาวเริ่มยืนนิ่ง ก่อนที่น้ำตาจะร่วงเผาะลงมาเต็มสองแก้ม “ครูเสียใจมากที่พวกเธอทำแบบนี้กับครู” ครูสาวพูดด้วยเสียงสั่นเครือ ผมจำได้ดี.....ณ วินาทีนั้น ห้องเงียบ....เงียบมาก คล้ายว่าได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน .......................................... ผมรู้ว่าครูเองก็รู้ ว่าเด็กเกเรแบบพวกผมนั้นชอบครูขนาดไหน เราอาจเรียนไม่เก่ง ดื้อ แต่เราก็เข้าเรียนวิชาที่ครูสอนทุกครั้ง รู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง ก็ช่วยๆกัน ดึงกันไปเป็นกลุ่มเป็นก้อน ผมหวังว่าครูจะได้รู้ว่า คำว่า “ดีมาก” ที่ครูเขียนไว้ในสมุดบันทึกของผมนั้น เป็นแรงส่งที่ทำให้ผมยังคงเขียนบันทึกมาอย่างยาวนาน จนถึงทุกวันนี้ ครูเป็นหนึ่งในแรงบันดาลใจเล็กๆของผม เป็นจุดเริ่มต้นเล็กๆ...ที่ยาวนานในชีวิต และคงสิ้นสุดต่อเมื่อผมหมดลมหายใจ ขอโทษและขอบพระคุณมากครับคุณครู. ............................................... ไดอารี่เล่มแรกในชีวิตของผม ปัจจุบันสภาพเยินพอควร   Create Date : 03 เมษายน 2550 18 comments Last Update : 3 เมษายน 2550 7:36:23 น. Counter : 981 Pageviews. Share Tweet

เมื่อคืนเราก็ค้นบันทึกเก่า ๆ มาอ่าน..... เรื่องราวเก่า ๆ ความรู้สึกเก่า ๆ ของคนเก่า ๆ เราเคยเขียนไว้ว่า........... การย้อนกลับไปมองความรักครั้งเก่า คนรักคนเก่า สำหรับฉัน มันเหมือนดูหนังเรื่องหนึ่งเท่านั้น เราอาจร้องไห้ อาจสะท้อนสะท้านหัวใจกะเนื้อเรื่องได้ แต่เราไม่มีความผูกพันหรือความรู้สึกใดๆกะมันเลย หลังจากหนังจบ.....   โดย: กากีซ่าส์ 3 เมษายน 2550 8:08:31 น.

อ่านแล้วนึกถึงตัวเองตอนอยู่มัธยมเลยค่ะ แวะมาทักทายก่อนทำงานนะคะ   โดย: เพียงแค่เหงา 3 เมษายน 2550 8:08:59 น.

เรื่องเขียนบันทึกนี้ยากมากนะคะ ยิ่งเขียนทุกอย่างที่รู้สึกลงได้ไปได้อย่างที่แอนน์ แฟรงค์เขียนยิ่งยากเข้าไปใหญ่ นับถือคุณเจ้าของบล็อกค่ะที่ยังเขียนได้สม่ำเสมอ นึกถึงตัวเองบางทีเสียดายเหมือนกันที่ไม่ได้จดเอาไว้ คุณครูคนไหนที่เราประทับ มีบทบาทยิ่งใหญ่ในชีวิตของเราค่ะ ...   โดย: SevenDaffodils 3 เมษายน 2550 8:28:20 น.

เขียนตกไปคำอ่ะค่ะ จะบอกว่า คุณครูคนไหนที่เราประทับใจ มีบทบาทยิ่งใหญ่ในชีวิตของเรา...   โดย: SevenDaffodils 3 เมษายน 2550 8:29:51 น.

สวัสดีค่ะ วันนี้ก็มาอ่านค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะคะ   โดย: ใบไม้ร่วงในป่าใหญ่ 3 เมษายน 2550 8:32:14 น.

แรงบันดาลใจ...มีพลังที่สูงส่ง จากจุดเล็กๆ กลายเป็นความงดงามที่ยิ่งใหญ่ได้จริงๆ   โดย: คนเลวที่แสนดี 3 เมษายน 2550 8:48:46 น.

แวะมาอ่านเรื่องราวดีดี ก่อนทำงานค่ะ อ่านแล้วรู้สึกนึกถึงตอนที่เป็นเด็กเลยค่ะ เคยเขียนไดอารี่เหมือนกัน แต่มีคนแอบมาอ่านก้อเลยไม่ค่อยชอบ แล้วก้อเลิกเขียนไปเลย แต่เล่มเก่าก้อยังมีอยู่เหมือนกันนะ อิอิ เยินพอๆ กันเลยค่ะ   โดย: jeab (annyjeab ) 3 เมษายน 2550 9:30:25 น.

นึกถึงสมัยก่อน อิอิ   โดย: แดนนี่ บอย 3 เมษายน 2550 10:12:34 น.

ผมไม่เคยเขียนไดอารี่ บล็อกเป็นที่แรกที่ผมเริ่มขีดเขียนจดบันทึกความทรงจำครับ   โดย: ตี๋น้อย (Zantha ) 3 เมษายน 2550 10:39:29 น.

อ่านแล้วยิ้มเลย นึกถึงตอนเด็ก ๆ จัง   โดย: พีทคุง (redistuO ) 3 เมษายน 2550 13:45:45 น.

สมุดบันทึกทำไมมีลายเซ็นต์อาจารย์อ่าคะ งง เรื่องมานเปงไงคะ อธิบายโหน่ย งิงิ   โดย: nungmay 3 เมษายน 2550 14:13:37 น.

ครั้งแรกในชีวิตที่เขียนบันทึก ก็คือ อาจารย์ฝึกสอนให้นักเรียนทุกคนเขียนบันทึกส่งเป็นการบ้าน ผมก็เลยบันทึกเรื่องราวที่ไปเข้าค่ายน่ะครับ ไม่ได้บังคับว่าให้เขียนอะไร บางคนก็เขียนชีวิตประจำวัน บางคนก็เขียนเรื่องเรียน ...หลังจากนั้นผมก็เลยติดเขียนบันทึกนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ที่เขียนเรื่องนี้เพราะว่า ส่วนหนึ่งที่ผมเขียนบันทึกมาอย่างต่อเนื่องยาวนาน ก็เพราะกำลังใจจากครูฝึกสอน ที่ตรวจการบ้านแล้วก็เขียนคำว่า "ดีมาก" ใส่ไว้ในท้ายบันทึก บันทึกนี้เขียนครึ่งเทอมครับ คิดว่าในห้องผมเป็นคนเดียวที่เขียนส่งเป็นเล่มเลย ลายมือโย้เย้มาก เขียนสิบกว่าสัปดาห์   โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 3 เมษายน 2550 15:33:02 น.

เยิน แต่งดงามในความทรงจำนะคะ ดี.เห็นความสุขของ---------->> ที่ comment ก่อนหน้าดี.น๊า   โดย: d__d (มัชชาร ) 3 เมษายน 2550 16:51:16 น.

ขอบคุณสำหรับเวปเพลงที่แนะนำค่ะ วันนี้แว่บเข้าแป๊บเดียวค่ะ เดี๋ยวจะออกไปทานข้าวนอกบ้านกะครอบครัว อากาศร้อนมั่กมากเลย   โดย: printcess of the moon 3 เมษายน 2550 18:41:24 น.

บางทีเราก็เผลอทำลายความรู้สึกดีงามของใครไป ด้วยความไม่ตั้งใจ.......   โดย: มั บ เ มี ย ง (todayd ) 3 เมษายน 2550 19:33:03 น.

อ่านแล้วก็นึกย้อนไปในวัยเรียนเหมือนกันเลยค่ะ คุณครูก็ให้เขียนบันทึกเป็นการบ้านที่ต้องทำส่งทุกวันเหมือนกัน แต่เขียนไม่ดีเท่าคุณ จขบ หรอกค่ะ แต่นั่นก็เป็นแรงบันดาลใจให้เลือกเรียนทางด้านอักษรศาสตร์ และหลงรักบทกวีจนทุกวันนี้ค่ะ   โดย: pretty lady 3 เมษายน 2550 20:59:28 น.

ความหลังเก่าๆ...มันมักมีอะไรดีๆซ่อนอยู่นะ...ผมว่า...คุณโชคดีที่เขียนมันเอาไว้...ผมเนี่ยต้องนั่งนึกถึงมัน...อยากเก็บเกี่ยวได้เต็มๆแบบคุณบ้าง...   โดย: Kurt Narris 3 เมษายน 2550 22:56:39 น.

เห็นจขบ.เปิดสมุดบันทึกแล้ว ทำให้นึกถึงสมุดบันทึกของตัวเองขึ้นมาบ้างค่ะ อดไม่ได้ที่จะนำมาเล่าเรื่องราว คาวมคิดที่ไหลย้อนกลับ ภาพเดิมๆยังคงอยู่ในความทรงจำ หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะคะ   โดย: tu_bong 4 เมษายน 2550 0:42:54 น.