อ่านเพลินเลยค่ะ

" มหาวิทยาลัย...ให้อะไรเรา ? "

สำหรับเรา ไม่ได้หวังแค่ปริญญาใบเดียวแน่นอน

อยากตอบเยอะกว่านี้ แต่บรรยายไม่ถูก

เอาเป็นว่าอยู่ที่แต่ละคนมากกว่า ว่าจะรู้จักเก็บเกี่ยวมากน้อยแค่ไหน

คนที่คิดว่าแค่เรียน ๆ ให้ จบ ๆ ไปก็จะได้แค่จบ

แต่ถ้าไม่ ก็จะได้อะไรมากกว่านั้น...ค่ะ

เคยมีอาจารย์คนไทยในมอ สอนสายธุรกิจ เข้ามาทัก
เขาไปตั้งรกราก ตปท แบบไม่หวนแผ่นดินไทย
คนนี้ก็อ้างว่า มหาวิทยาลัยดังมาทาบทามไปเป็นที่ปรึกษาหลักสูตร แต่เขาไม่ไป เพราะไม่ชอบระบบงาน

อ้อ เขางงหรือเก๊กงงก็ไม่รุ เมื่อรู้ว่าเราเรียนอะไร
"คุณเรียนวิชานี้ไปทำไมเหรอ"
ประมาณว่า จะไปทำอะไรกินกับวิชาแบบนี้
ส่วนเราก็อึ้งย้ง เพราะไม่คิดว่าอาจารย์จะไม่รู้จริงๆ

สำรวจแล้ว ได้เพื่อนมาหลายคน
**เมื่อคืนดูรายการคุณสุทธิชัย เรื่องโรงเรียนนานาชาติ
ไม่อยากโทษตัวเองเลยว่าทำไม่ไม่เก่งภาษาต่างชาติ เพราะเราอาจเกิดมาเร็วเกินไป พ่อแม่จึงส่วไปเรียนตามนโยบายทางการศึกษาที่ไร้ทิศทาง ตามยุคสมัย
ผ่านมานานเท่าใด ก็ยังมองไม่เห็นวี่แววว่าเราจะสามารถแข่งขันกับต่างชาติในด้านต่างๆเขาได้จริง
ประเทศเราคงทำได้เพียงเชื้อเชิญต่างชาติมาลงทุน ชวนญี่ปุ่นมาตั้งโรงงาน แล้วเราก็สอนคนให้ออกไปเป็นลูกจ้างบริษัทต่างชาติทั้งหลายแหล่นั้น....เฮ้อ. พอดีกว่า

สวัสดีค่ะ ไม่ได้เข้ามาทักทายตั้งหลายวันเลย ไปตจว.เพิ่งกลับมาหน่ะค่ะ
เข้ามาอ่านบล็อคค่ะ แต่ก้อยังตอบไม่ได้เนอะว่าให้อะไร แล้วแต่คนจะคิดมากกว่าค่ะ ว่าได้อะไรจากมหาลัย

เคยอยู่บ้านคนจน ไม่รู้สึกมันลำบากตรงไหน
พอได้มาอยู่บ้านคนรวย อย่างแรกที่รู้สึกคือคนรวยไม่ประหยัด เพราะคนรวยเชื่อว่าเศรษฐกิจจะวิ่งต่อไปได้ ทุกคนต้องช่วยกันใช้ ยิ่งใช้มากเงินยิ่งหมุนเวียนต่อกันมากขึ้นไปอีก

คนรวยนึกไม่ออกว่าประหยัดทำยังไง คิดว่าเขาอาจจะต้องลองมาจนดูแล้วถึงจะนึกออก

บ้านคนรวยที่ว่า... คือประเทศในหนังที่คุณดู ส่วนบ้านคนจนถึงตอนนี้คุณคงรู้แล้วว่าที่ไหนนะคะ

ปล. เข้าใจว่าที่เมืองไทยโทรศัพท์เป็นสิ่งที่คนกรุงเทพเกือบทุกคนมีใช้ ไม่เว้นเด็ก สตรี และคนชรา แต่มือถือที่มีนั้นไม่เคยใช้ เพราะเคยขับรถชนเกือบตายไปที ตอนนั้นไม่มีโทรศัพท์แถมคนที่เราชนเค้าโกรธ (จะว่าไปก็สมควรอยู่ รถเค้าเสียโฉมไปเลยนี่นา) เลยไม่ยอมให้ใช้โทรศัพท์ของเขา ก็เลยติดต่อใครไม่ได้เลย กว่าที่บ้านจะรู้ก็แทบแย่ ตั้งแต่นั้นเลยถูกคนที่บ้านบังคับให้มี โทรศัพท์ที่มีเลยเป็น SOS อย่างเดียว ถ้าเห็นในรูปจะเห็นว่าเป็นโทรศัพท์ที่เชยที่สุด และค่าบริการถูกที่สุดเท่าที่จะหาได้ ไม่มีสัญญาแต่เป็นบัตรโทรศัพท์ที่หมดอายุทุกๆสามเดือน

ปล.สอง ประโยคที่เห็นในกล่อง comment คือ The job is well done. ค่ะ (สมกับเป็น fortune cookie จริงๆ เพราะมากินข้าวฉลองงานเสร็จนี่แหละ) อีกประโยคที่ติดมาคือ You're the one of people which "go places in life".

ปล.สาม คิดว่าอย่างน้อยมหาวิทยาลัยก็สอนให้คิดเป็น เพราะการเรียนหนังสือระดับนี้ต้องใช้สติปัญญาวิเคราะห์วิจารณ์พอสมควร ส่วนใครจะได้มากน้อยแค่ไหน อันนั้นคิดว่าแล้วแต่ปัจเจก

มาบล็อกนี้ทีไร เม้นท์ยาวทุกที

อย่างน้อยที่สุด สิ่งที่มหา'ลัย ให้กับเราคือพัฒนาการด้านความคิด...ถึงแม้จะไม่ได้กระดาษแผ่นนั้นมาครอบครองเพื่อเชิดหน้าชูตา แต่สิ่งที่ได้มาคือการเรียนรู้ที่จะดำรงอยู่ในสังคมให้ได้ในทุกวันนี้....

พวกเธอจะกลายเป็นหน่วยหนึ่งที่มีทักษะเฉพาะทางอันสมบูรณ์แบบ
ความรู้แคบๆที่จำกัด รู้เฉพาะในสิ่งที่เรียน
รู้เฉพาะสิ่งที่อาจารย์สอน

โชคดีที่ปัจจุบันนี้หลายๆ ภาควิชาในหลายๆ สถาบันเริ่มให้ความสำคัญกับแนวคิด Interdisciplinary การสอนให้คนรู้จักวิธีคิดแบบมองรอบด้านเป็นสิ่งสำคัญในการดำรงชีวิต

อย่างไรก็ตาม การเรียนการสอนในบางสาขาวิชาก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเน้นไปที่การผลิต "หน่วยหนึ่งที่มีทักษะเฉพาะทางอันสมบูรณ์แบบ" เพราะสาขาวิทยาศาสตร์บริสุทธิ์ยังมีความจำเป็นต้องพัฒนา .. แต่เราต่างก็รู้กัน ว่านักเคมีที่ไม่รู้จักดอกไม้เลยสักดอก หรือทนายความที่เปลี่ยนหลอดไฟในบ้านไม่เป็น คงเป็นคนที่น่าเบื่อชะมัด

-----------------------------------------------------------

ในฐานะคนที่ทำงานด้านสิ่งแวดล้อม หนังเรื่องนี้ไม่น่าสนใจ เพราะมันเป็นการกล่าวถึงเรื่องใกล้ตัวให้กลายเป็นเรื่องไกลตัว อย่าลืมว่าเราทุกคนมีส่วนทำให้โลกร้อนขึ้น เราเปิดเครื่องปรับอากาศแทนการปลูกต้นไม้ใหญ่ในเขตบ้าน เราใช้สเปรย์แต่งผมซึ่งมีสาร CFCs ซึ่งทำลายชั้นโอโซน

นั่นเพราะเราโทษคนอื่นได้สะดวกปากกว่าการพิจารณาตนเอง

อ่านแล้วได้ข้อคิดนะ ชอบเพลงนี้ของพงสิทธ์นะคับ ไมไ่ด้ฟังนานแล้วละ อืมมคนเราสร้างแต่หนี้นะผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ผ่อนลูก ไม่สร้างทรัพย์สินเลย

ขอบคุณสำหรับข้อเขียนดี ๆ นะครับ

วรรณกรรมเยาวโจร ค่ะ ไม่ใช่พวกลักเด็กนะ 5555..
เป็นวิชากำลังภายในชนิดหนึ่ง
ไว้พาเด็กท่องยุทธจักร

มหาวิทยาลัย...ให้อะไรเรา ? อย่างน้อยเงินเดือนจากอาจารย์สอนมหาวิทยาลัยก็เลี้ยงเรามาจนโตค่ะ จนได้เข้ามหาวิทยาลัยเหมือนกันและจะตอบแทนมหาลัยเหมือนกัน

อิอิ ขอบคุณที่ชมครับ
แต่ผมว่าบล็อกนี้ก็เป็นขวัญใจของใครหลาย ๆ คนนะ (รวมทั้งผมด้วยคนนึงล่ะ)

ปล. ผมน่ะเด็กเชียงใหม่นะ แต่ตอนนี้พลัดพรากจากถิ่นฐานมาเร่ร่อนในกทม.

ปล.ผมน่ะเกิดที่กรุงเทพ
แต่ตอนนี้มากินนอน (และน่าจะตาย) ที่เชียงใหม่นี่แหละครับ

ผมเป็นคนหนึ่งที่ได้รับอะไรจากมหาวิทยาลัยเยอะ

เพียงแต่ว่าผมมิได้เป็นนักศึกษาแบบ passive คือนั่งรอให้คนมาป้อนข้าวป้อนน้ำ การเป็นนักศึกษาแบบ active ทำนู้นทำนี้ หาอะไรแปลก ๆ ใหม่ ๆ ให้กับชีวิตเป็นของขวัญล้ำค่าที่ผมหาได้จากมหาวิทยาลัย

สำหรับผม บางทีมหาวิทยาลัยอาจจะมีความสำคัญแค่เป็นที่รวมคนที่ชอบในสิ่งเดียวกันให้มาเจอกันแล้วทำกิจกรรมต่อยอดกันขึ้น

นักศึกษาทุกวันนี้ทำตัวเองเป็นเพียงแค่น๊อตที่พร้อมออกสู่โรงงานอุตสาหกรรมเท่านั้น ความเป็นมนุษย์ถูกลดคุณค่าไม่ให้ความสำคัญ ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเสียดายมาก จะมีเสียกี่คนที่ได้เห็นความงามของชีวิตแทนการมุ่งมั่นเอาเกียรตินิยม

ป.ล. ผมก็จบมาจากมหาวิทยาลัยในเชียงใหม่ครับ

มีเรื่องนึง ที่จำได้ฝังใจ...ตั้งแต่ตอนประถม

ในชั่วโมงวิทยาศาสตร์ มีการทำการทดลอง

เกี่ยวกับน้ำแข็งและเกลือ คุณครูให้เอาน้ำแข็ง

ใส่บีกเกอร์ และวัดอุณหภูมิ ได้เท่าไหร่ก็จด

ตอนวัดมันก็เย็นมากเหมือนกันแต่ก็ไม่มากเท่าไหร่

หลังจากใส่เกลือลงไป น้ำแข็งก็ยิ่งเย็นจัดมากขึ้น

ไปอีก ด.ญ หิมะสีดำ ตื่นเต้นมาก และนำปรอท

วัดอีกครั้ง คราวนี้ ปรอทในแท่งมันต่ำมากๆ

ต่ำกว่าเลข ศูนย์ เสียอีก คุณครูเดินมาถามว่าวัด

ได้เท่าไหร่ ด.ญ หิมะสีดำ ด้วยความมั่นใจ ก็เลย

ตอบคุณครูไปว่า .."ต่ำกว่า ศูนย์องศา อุณหภูมิติดลบ ค่ะ"

คุณครูตวาดกลับมาว่า "มีที่ไหนกันอุณหภูมิ ติดลบ"

และเดินไปโดยไม่สนใจที่จะก้มลงมาดู

แม้แต่นิดเดียว...................?????


**เรื่องเล็กๆ จากการศึกษาค่ะ

สำหรับเปิ้น "มหาลัยให้อะไรมากกว่า -- กระดาษแผ่นเดียวแน่นอะ"

ใช่...อาจมีให้ได้รัก ได้เรียน ได้เล่น เป็นองค์ประกอบ แต่มันมีมากกว่านั้นแน่นอน

สุขสันต์วันสงกรานต์ สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ
เที่ยวให้สนุก เดินทางปลอดภัยค่ะ

เป็นบทความที่เราอ่านแล้วรู้สึกตาม จริงๆ
คือ มีบางครั้งถามตัวเองว่า เราเรียนไปเพื่อ ...
แล้วเราแข่งขัน กันไปเพื่อ... เพราะสุดท้ายก็ต้องตายอยู่ดี ช่วงนั้นเป็นช่วงที่พีคๆสุดของชีวิต กระดาษ1แผ่นที่ได้มา
ยังไม่พอ ต้องเอาอีกใบนะลูก แบบนี้เจอแบบนี้มากๆโอ้ยเครียดคะ
+++++++
หนังเรื่องนี้ดูแล้วคะ พี่สาวคนหนึ่งในบล๊อคแนะนำเขียนไว้ดีมาก (walkin ) เลยหามาดูเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

คนเราเกิดมาเพื่อที่จะเรียนรู้

ไม่จำเพาะว่าในโรงเรียนหรือมหาวิทยาลัย

การเรียนรู้เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา หาใช่การสอบได้ที่หนึ่งไม่

ภาพลวงตาที่เราใส่เข้าไปในหัวเด็กๆ มันคืออะไร

หรือกระทั่งตัวแบบที่เด็กๆเห็นทุกวันนี้เป็นยังไง

ผมว่าเราคาดหวังกับเด็กมากเกินไป ในเรื่องการเรียน

โดยไม่มองในเรื่องของทักษะการใช้ชีวิตเอาเสียเลย

เด็กในโรงเรียนทุกวันนี้ พ่อแม่อยากให้เรียนหนังสืออย่างเดียว

โดยไม่ต้องให้รับผิดชอบอะไรเลย กระทั่งเรื่องของการทำกิจกรรมบางอย่างเล็กๆน้อยๆ

กระทั่งการทำเวรประจำวันที่เราเคยทำกัน พ่อแม่บางคนกลับว่าโรงเรียนว่า

"ฉันส่งลูกมาให้เรียนหนังสือ ไม่ได้ส่งลูกมาเป็นพนักงานทำความสะอาด"

ผมว่าการรับผิดชอบในห้องเรียนเป็นจุดเริ่มต้นการรับผิดชอบต่อสังคมที่ดี

หันมามองเรื่องของทักษะสังคม ทักษะการใช้ชีวิต ทักษะการอยู่ร่วมกันจะดีกว่า

ก่อนที่โลกจะร้อนขึ้นไปกว่านี้

มาเก็บเรื่องดีๆอีกเรื่องหนึ่งครับ

ปล. เพลงที่คุณกะว่าก๋าชอบ ผมนำเนื้อมาลงให้แล้วนะครับ

ตามพี่แป๋วมาค่ะ : )
...
พูดถึง เรื่องสิ่งที่ตัวเองได้มาจาก มหาวิทยาลัย
...
คงไม่ใช่แค่ ปริญญา ใบเดียวแน่แน่
...
เห็นเรื่อง [...an inconvenient truth...]ที่จขบ.พูดถึง
เลยอยากจะขอเอา link ที่ blog มาฝากไว้ที่นี่ด้วยอ่ะค่ะ
คอมเม้นท์ที่ blog ก็มีหลายมุมมอง
...
เรื่องหนังนี้ ออกจะส่วนตัวไปนิ๊ดนึง
เพราะแทรกเรื่องการเมืองด้วย
...
แต่มองไปยังเหตุการณ์รอบรอบตัวโดยรวมแล้ว
คิดว่า ถ้าปล่อยผ่านไป...โดยไม่ช่วยกันทำอะไรเลย
คงไม่ดีแน่แน่อ่ะค่ะ

สำหรับเรา.. เราว่าเค้าให้อะไรหลายๆอย่างเลยค่ะ

มาช้าแต่มาชัวร์ค่ะคุณกิจ จะสายัญสวัสดิ์ก็คงไม่ได้แล้ว มาเอาป่านนี้ เดี๋ยวค่อยราตรีสวัสดิ์ตอนลาละกันค่ะ

.....................................................................

อ่า....ถ้ายังรู้จัก ฟิล์มรัฐภูมิก็ยังอยู่ในรถไฟ (อินเทรน) ไม่ได้ตกยุคแต่อย่างไรค่ะ เพราะติ๊กไม่รู้จักเพลงของฟิล์มเลยสักกะเพลง

....................................................................

วันนี้ตอนบ่ายๆ ได้ดูรายการทางช่องห้ารายการหนึ่ง ซื่อรายการ "หมุนโลกด้วยวิศวะกรรม " ถ้าจำไม่ผิดนะคะ หัวข้อที่คุยกันวันนี้คือ "เรียนสาย คณิต- -วิทย์ รวยได้ไหม" แขกรับเชิญติ๊กเข้าใจว่าทำงานอยู่ใน บ. ปตท. และคงมีตำแหน่งสูงพอดู

เขาบอกว่าเขาจบวิศวะเครื่องกล และพูดว่าวิชาคณิต - วิทย์ ทำให้คนร่ำรวยได้ แน่นอน แล้วยกตัวอย่างมหาเศรษฐี อย่าง บิล เกต ยกตัวอย่างว่า เพราะคอมพิวเตอร์ใช้หลักการทางด้านคณิตศาสตร์ ยกตัวอย่างไปถึงว่าทำไมประเทศอย่างสหรัฐอเมริกา ถึงได้พัฒนาเร็ว เพราะเขาเก่งวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงติดอันดับทอปเทน 7 แห่งอยู่ในอเมริกา ส่วนอีกสามแห่งกระจายอยู่ในยุโรป

และอเมริกามีประชากรยิว ซึ่งเก่งทางด้านคณิตศาสตร์อยู่มากมาย อเมริกาฉลาดที่จะรับเอาคนที่มีความสามารถและเก่งกาจอย่างคนยิวมาอยู่ในประเทศ

และที่ประเทศเราสู้เขาไม่ค่อยได้ เพราะเราไม่เอาจริงเอาจังที่จะเรียนและสอนกัน ในเรื่องคณิตและวิทยาศาสตร์ เราจึงมีคนจบปริญญาที่ไร้คุณภาพมากมายอยู่ในสังคมทุกวันนี้

ติ๊กเกิดคำถามขึ้นในใจว่า คุณภาพชีวิตของคนเรานั้นเราใช้อะไรเป็นดัชนีชี้วัดได้บ้าง วัดด้วยวัตถุ ทรัพย์สิน เงินทอง ความสำเร็จและความมีชื่อเสียง หรือวัดด้วยความสุขที่เกิดจากภายใน

รากและแก่นแท้ทางสังคมของเราคือสังคมเกษตรกรรม เมื่อก่อนเราไม่ได้มีเทคโนโลยีอะไรมากมาย แต่ทำไมคนรุ่นพ่อรุ่นแม่เราถึงมีชีวิตอยู่ได้ สภาพสังคมเป็นระเบียบเรียบร้อย ชีวิตมีความสุข พออยู๋พอกิน

นอกจากนั้นเราส่งออกอาหารไปเลี้ยงคนตั้งค่อนโลก แล้วจู่ๆเราก็จะหันมาปฎิวัติตัวเองเข้าสู่การเป็นประเทศอุตสาหกรรม แข่งกับสหรัฐ ทั้งที่รากฐานของเราไม่ได้เป็นแบบนั้น

เราอยากให้เด็กเรียนวิทยาศาสตร์ - คณิตศาสตร์ เพื่อให้สามารถแข่งขันกับประเทศที่เขาล้ำหน้าเราไปไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ ถ้ามันทันกันได้ในเวลาอันสั้น มันก็ปาฎิหารย์ เพราะงั้นจะมาโอดครวญเพื่ออะไรว่าทำไมเราพัฒนาได้ไม่ทันเขา

ใช่...ที่คนเก่งพอจะไปเรียน ม. ดังๆในอเมริกาอ่ะมี แต่จบแล้วเขาอยากกลับมาทำงานบ้านเรา รับเงินเดือนถูกๆกันหรือเปล่า เพราะงั้นติ๊กเห็นว่าในหลวงท่านทรงดำริถูกแล้ว

ว่าเราควรกลับมาพัฒนาและส่งเสริมในสิ่งที่เราถนัด สอนลูกสอนหลานเราให้กลับไปสู่สังคมแบบเดิม แต่พัฒนาศักยภาพของตัวเองขึ้นมา ให้กลายเป็นประเทศที่ผลิตอาหารเลี้ยงประชากรโลก เครื่องมือเครื่องจักรที่คนไทยคิดค้นก็ดีใช่ย่อยนี่คะ

เป็นภูมิปัญญาของไทยที่ทำขึ้นให้เหมาะกับที่คนไทยจะใช้ อย่าไปคิดผลิตเพื่อส่งออกแข่งกะเขา แต่คิดว่าทำเพื่อให้เรามีใช้ในประเทศ ลดการสั่งซื้อเทคโนโลยีพวกนั้นของเขาเข้ามาใช้

เราก็ยังได้ใช้ความรู้ในเชิงคณิตศาตร์วิทยาศาสตร์ มาประยุกต์ใช้ให้เหมาะกับเมืองไทยเราเอง เราจะไปฝืนแข่งกับเขาในเรื่องที่เราไม่ถนัดทำไม ทำเรื่องที่เราถนัด หันกลับมาพัฒนาสิ่งที่เรามีอยู่

ทุกอย่างมันก็มาจบลงที่เรื่อง ของการให้การศึกษาอีกนั่นแหละ ว่าเราจะสอนลูกหลานอย่างไร ปลูกอะไรในหัวเขา และฝังอะไรในใจเขา ปัญหาทุกอย่างมันก้ต่อเนื่องเกียวโยงกันเป็นลูกโซ่ เพราะอะไรหรือ ก็เพราะมนุษย์เราเป็นพวกที่ชอบแก้ปัญหาด้วยวิธีการที่อ้อมค้อม

ติกมีเรื่องขำขันจะเล่าให้ฟังค่ะ เรื่องมีอยู่ว่านักบินอวกาศของสหรัฐ ตอนขึ้นไปอยู่ในอวกาศ มีปัญหาเรื่องปากกาที่ใช้น้ำหมึก นั้นเอามาเขียนไม่ได้เลย เพราะน้ำหมึกมันไม่ไหล

ด้วยความที่ตัวเองเป็นมหาอำนาจแห่งการประดิษบ์คิดค้น กลับลงมาถึงพื้นโลก ก็เอาเรื่องเข้าที่ประชุม และตกลงให้มีการทุ่มเทงบประมาณมากมาย เพื่อคิดค้นเจ้าปากกา ที่ใช้เขียนในอวกาศได้ ขณะที่รัสเซียเมื่อรู้ว่าปากกาใช้เขียนในอวกาศไม่ได้ การกลับไปในอวกาศครั้งหลัง พวกเขาจึงเอาดินสอติดตัวไปด้วย...!!!?

นอนหลับฝันดีค่ะคุณกิจ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

เราค่อนข้างมีทัศนคติที่ดีต่อมหาวิทยาลัย
เราอาจจะเคยตั้งคำถามว่า สอนอะไรกันเนี่ย
ไม่เห็นรู้เรื่อง เรียนไปทำไม เอาไปใช้อะไรได้
ณ วันนี้ บทเรียนบางอย่างถึงแม้จะเก่า เรียนรู้มาหลายปี
แต่ยังนำมาใช้ได้
บทเรียนบางอย่างก็เพิ่งรู้จักจากมหาวิทยาลัยชีวิต
เมื่อเราถามว่ามหาวิทยาลัยให้อะไรเรา
เราว่าก็น่าจะย้อนถามว่า เราล่ะ ให้อะไรมหาวิทยาลัยบ้าง
เราว่าถึงเราจะเป็นนักศึกษา ก็ใช่ว่าจะต้องเป็นผู้รับผู้เรียนอย่างเดียว

หนังเรื่องนี้ หลายคนพูดถึง
เราเองก็เคยเขียนถึง
แต่ยังไม่ได้ดู ประเด็นสิ่งแวดล้อมเราว่าเราตระหนักมาพอสมควร
และก็ปฏิบัติค่อนข้างดีมาตลอด
ก็เลยไม่ตื่นเต้นอะไรมาก
เพราะเราคงไม่สามารถทำอะไรได้ดีไปกว่านี้
อย่างดีก็คงพยายามชักชวนใครต่อใครให้ประหยัดน้ำประหยัดไฟ
แยกขยะ เอาของเก่ามาใช้ หรืออะไรทั้งหลาย
เราบอกมาหลายปีแล้ว ก็เราเคยเป็นเด็กชมรมอนุรักษ์ฯ นี่นา

ป.ล. อยากถามที่ปรึกษารัฐบาลชุดนี้จังว่า โลกนี้มีอะไรที่เป็น สาระที่สุด บ้าง

ยังตามหาเด็กคนนั้นต่อไป
^^

น้อมขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์อธิษฐาน
ดลบันดาลปีใหม่ไทยให้พร้อมพรั่ง
ทั้งอายุ วรรณะ สุขะพลัง
เลิศดังหวังเกษมมั่นนิรันดร์เทอญ

สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ