"บางที....คนเราก็เหมือนกัน
ไม่ผ่านอุปสรรค ไม่ผ่านเรื่องเศร้าโศกเสียใจ
ไม่ผ่านโรคร้าย จะรู้ได้อย่างไรว่าเรามีขนาดหัวใจใหญ่-เล็กเพียงใด"

" ในดีมีร้าย ในร้ายมีดี "

คิดแบบนี้เหมือนกันค่ะ อย่างน้อยมันก็ทำให้มีกำลังใจขึ้นมาโดยหวังว่าสักวันคงมีเรื่องดี ๆ เข้ามาบ้างล่ะ

ไปต่อ

สวัสดีครับ ..

ทุกครั้งที่ต้องไปเดินขึ้นอะไรก็ตามในลักษณะนี้ .. พอขึ้นถึงขั้นสุดท้าย .. จะหันกลับมามองลงไปในเส้นทางที่เพิ่งก้าวขึ้นมา ..แล้วแปลกใจทุกครั้งว่า .. คนที่สร้างนี่ ..แกร่งจริงจริง ..

และอดไม่ได้ที่จะต้องขอบคุณ ..ผู้อุทิศกาย..ใจทั้งหลายเหล่านั้นไม่ได้ ..ที่สร้างความสะดวกสบายแก่เรา ..คนรุ่นหลัง ..

เค้า(ไหนไม่รู้)ว่ากันว่าคนที่สนใจสิ่งละอันพันละน้อยรอบๆตัว

คือคนที่มีความสุขกับชีวิต คุณก๋าต้องเป็นคนแบบนั้นแน่ๆเลย ใช่เปล่า (ดูจากรูปต้นไม้ใบหญ้าที่ถ่ายมาอ่ะ)

ตอบคำถามแล้วที่บล็อกนะจ้ะ

พี่เหงา เหงาครับ

คิดเหมือนกันเลย

เราแค่เหนื่อย
แต่คนสร้างนี่ ยิ่งกว่าไม่รู้กี่เท่า



น่านับถือๆ

เกิดเจ้าถิ่นเป็น ไอ้โฮก ขึ้นมาจะทำไงเนี้ย
แล้วดันถอดรองเท้าไว้เป็นองค์ประกอบ เดี๋ยวก็ต้องกลับลงไปเก็บมาเดินต่ออีก
ขั้นบันไดมานยังไม่มากพอรึไง

เหนื่อยไหม.....ทริปนี้

ภาพสวยจัง...




ชอบภาพนี้...มีรองเท่าสองคู่...รู้สึกว่า

เราสองคนแม้ต้องเหนื่อยยากสักเท่าไหร่ จะปีนป่ายไปพร้อมกันให้ถึงฝันที่สวยงาม

ประทับใจกับภาพสวย ๆ ฝีมือช่างภาพยอดเยี่ยมเลยค่ะ

ยิ่งไปกว่านั้น ประทับใจที่คุณกะว่าก๋า กับ คุณภรรยาคนสวย ช่วยกันตั้งหน้าตั้งตาเดิน เดิน แล้วยังเก็บภาพธรรมชาติข้างทางมาเผื่อแผ่คนอื่นให้ได้ดื่มด่ำ ความสุข ความชุ่มฉ่ำ ของกลิ่นไอดิน กลิ่นป่าอีกด้วย

ว่าแต่บันได นี่เดินได้ขั้นละสองคนหรือเปล่าเนี่ย..เอิ๊ก

เหนื่อย

เหนื่อย เหนื่อย

เหนื่อย เหนื่อย เหนื่อย
.
.
.
.เหนื่อยตามคุณ

ไม่ได้นึกถึงคนสร้างเลยค่ะ

เพิ่งจะมาฉุกคิดได้ตอนคุณเหงาเหงาทักเนี่ยล่ะค่ะ

นับถือจริง ๆ ค่ะ