กรกฏาคม 2567
 
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031 
17 กรกฏาคม 2567

:: จบตรงจุดที่เริ่มต้น ::


:: จบตรงจุดที่เริ่มต้น ::







































Create Date : 17 กรกฎาคม 2567
Last Update : 17 กรกฎาคม 2567 4:46:26 น. 12 comments
Counter : 1011 Pageviews.  

ผู้โหวตบล็อกนี้...
คุณtanjira, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณหอมกร, คุณmultiple, คุณThe Kop Civil, คุณเจ้าหญิงไอดิน, คุณmcayenne94, คุณตะลีกีปัส, คุณปัญญา Dh, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณปรศุราม, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณhaiku, คุณสองแผ่นดิน


 
สวัสดียามเช้าค่ะก๋า

อ่านมาทุกประโยค รู้สึกเข้าใจกับทุกประโยคเลยค่ะ

คนเราชอบหลอกตัวเองในทุกเรื่อง แม้กระทั่ง ความสุข ก็ยังหลอกกันนะคะ

เราไม่ได้มีความสุขในทุกวันหรอก บางวันเรารู้สึกเฉยๆ บางวันเราก็เบื่อ
บางวันเราก็โกรธ โมโห เราก็แค่ปลีกตัวออกมา แล้วทำอะไรที่เราชอบ
พอเข้านอน ตื่นมาเราก็เริ่มวันใหม่ได้แล้วนะคะ

ชีวิตพี่ก็เป็นแบบนี้ค่ะ เมื่อวานนี่รู้สึกหลากหลายเลยค่ะ ตื่นมาก็วางเรื่องเมื่อวานไปแล้ว


เช้านี้พี่มาก่อนคุณหอมกรแน่ๆค่ะ

ปล. ตอนนี้ที่จังหวัดเขาจัดงานแข่งเรือค่ะ ฝนตกทุกวันเลย
แถมคืนที่2 มีไฟฟ้ารั่ว มีคนเสียชีวิตด้วยค่ะ
ส่วนพี่ไม่เคยไปสักปีค่ะ ไม่ต้องห่วง


โดย: tanjira วันที่: 17 กรกฎาคม 2567 เวลา:6:27:32 น.  

 
ถ้่่าซื่อสัตย์ ขณะเริมต้นน่าจะดีที่สุด แม้จะไม่หวือหวา แต่ถ้า
หลอกลวง คงจะค่อย ๆ จบในไม่ช้าครับ


โดย: ไวน์กับสายน้ำ วันที่: 17 กรกฎาคม 2567 เวลา:7:03:15 น.  

 
ตรงข้ามกับคุณธัญเลยคุณก๋า
อ่านแล้วมึนไม่กระแทกใจสักประโยค
แสดงว่าประสบการณ์ชีวิตเราแตกต่างกัน
แต่ละคนมีเรื่องราวในชีวิตไม่เหมือนกันจ้า



โดย: หอมกร วันที่: 17 กรกฎาคม 2567 เวลา:7:39:16 น.  

 
สวัสดีค่ะ


โดย: นาฬิกาสีชมพู วันที่: 17 กรกฎาคม 2567 เวลา:9:21:03 น.  

 
ยามสุข เราชอบ ยามทุกข์ เราก็ต้องยอมรับได้นะครับ
ขอให้มาเท่าๆกัน ก็ยังดี
แต่ถ้าสุขมากหน่อยก็ไม่เป็นไรนะครับ รับไม่อั้น 555

ปล การเดิน การออกกำลัง นี่ ดีกว่ายาทุกขนานในโลกเลยนะครับ
สมัยเด็ก เราหัดเดินมาแล้ว ตอนแก่ อาจารย์เต๊ะ ก็ต้องมาฝึกเดิน ออกกำลังใหม่อีกนะครับนี่ 555



โดย: multiple วันที่: 17 กรกฎาคม 2567 เวลา:9:39:19 น.  

 
ยอดเยี่ยมค่ะ


โดย: เจ้าหญิงไอดิน วันที่: 17 กรกฎาคม 2567 เวลา:11:23:40 น.  

 
ความเศร้าก็เป็น เวทนาชนิดหนึ่งของใจ
ซึ่งเป็นส่วนย่อยของหนึ่งในขันธ์ห้า
ซึ่งขันธ์ 5 เป็นอนัตตา ไม่ใช่ของเรา
เราบังคับไม่ได้ เกิดแล้วก็เปลี่ยนแปลงดับไป
แค่รู้สึกว่า มี เวทนาเศร้าเกิดขึ้น รู้เฉยๆ
ไม่ชอบหรือไม่อยากให้หาย เพราะเราบังคับไม่ได้
ถ้าไม่ตามมันไป ไม่ปรุงมันต่อ ไม่หนีมันไปทำอย่างอื่น
มันจะดับให้เห็นในที่สุด

แค่เห็นกระบวนการของมัน ได้ จะจะสักครั้ง
และเข้าใจมัน คนที่เคยยึดความเศร้าว่าเป็นของตน
จะค่อยๆคลายและปล่อยวาง จนความเศร้าหมดอิทธิพลบีบคั้นใจได้อีก

ความรู้สึกอะไรไม่ก็ละง่าย เพียงแต่เจ้าตัวอยากยึดไว้
เพราะชอบเสพอารมณ์นั้น ว่าเป็นความฟินอย่างนึงของเขานั่นเองค่ะ



โดย: mcayenne94 วันที่: 17 กรกฎาคม 2567 เวลา:12:45:04 น.  

 
สวัสดีมีสุขค่ะ

บางทีมันก็ยากนะคะ
ที่จะถอดความเศร้าออกมาวางไว้ข้างนอก
แล้วตัวเราก็นั่งมองความเศร้านั้น
อย่างไม่รู้สึกอะไร
บางเรื่อง แค่สะกิดนิดๆ ความเศร้าก็ถาโถมเข้ามาจนตั้งตัวไม่อยู่ค่ะ


โดย: ตะลีกีปัส วันที่: 17 กรกฎาคม 2567 เวลา:13:55:38 น.  

 
สวัสดีครับคุณก๋า


โดย: ปัญญา Dh วันที่: 17 กรกฎาคม 2567 เวลา:14:35:04 น.  

 
สวัสดี จ้ะ น้องก๋า

"จบตรงจุดที่เริ่มต้น" เพราะการเริ่มต้น คือ สาเหตุ เราจึง
ต้องรู้สาเหตุจึงจะแก้ได้ถูกจุด นั่นก็ คือ แก้ไขปัญหาสำเร็จ นั่นเอง
ข้อความแต่ละข้อตวามที่เขียนมาในวันนี้ ครูเห็นว่า ให้ข้อคิด
ดี เตือนสติแก่คนอ่าน จ้ะ เช่น อย่าปล่อยความเศร้าครอบงำจิตใจเรา
ควรใช้เหตุผล หาสาเหตุ แก้ให้ถูกจุด อันนี้ ชอบจ้ะ อิอิ
โหวดหมวด งานเขียนฯ


โดย: อาจารย์สุวิมล วันที่: 17 กรกฎาคม 2567 เวลา:21:22:58 น.  

 
ผมว่าหลักง่ายๆ คือการซื่อสัตว์กับความรู้สึกตัวเองดีที่นสุดครับ ผมว่สสิ่งนี้มันสำคัญ


โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 17 กรกฎาคม 2567 เวลา:22:08:06 น.  

 
เกิดและดับจบตรงจุดที่เริ่มต้น

ฝนตกหลังเลิกงาน พอถึงอำเภอที่อยู่ไม่มีฝนครับ มาวิ่ง ขณะวิ่งฝนตกพรำๆจนถึงเวลานี้ครับ
เสพติดวิ่งแล้ว วันที่หยุดพักไม่ได้วิ่งเหมือนวันนั้นขาดอะไรไป 1 อย่าง



โดย: สองแผ่นดิน วันที่: 17 กรกฎาคม 2567 เวลา:22:45:34 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

กะว่าก๋า
Location :
เชียงใหม่ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 395 คน [?]




มองฉันอีกครั้ง
เธออาจเห็นฉัน
หรืออาจไม่เห็นฉัน

ฉันแค่แวะผ่านทางมา
และอาจไม่หวนกลับมาทางนี้อีกแล้ว

เราเคยรู้จักกัน
และมันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป

มองดูฉันอีกครั้ง
เธออาจเห็นฉัน
และฉันอาจมองไม่เห็นเธอ.





[Add กะว่าก๋า's blog to your web]