ถ้าคุณเชิดแกรีบสั่งสมบุญใหม่เพิ่ม
ตอนแกหายจากโรคครั้งแรกคงดีไม่น้อย
คนไม่ถึงที่ตายยังไงก็ไม่ตาย
คนถึงที่ตายยังไงก็ต้องตายเช่นเดียวกันคุณก๋า
ป.ล. เช้ามืดนี้น่าจะมาก่อนคุณธัญแน่ๆ จ้า

อ่านจากบล็อกคุณเย็น คุณพ่อคุณก๋า
ไม่สบายนี่เอง ยังไงก็ชวนท่านทำบุญบ้างจ้า

สวัสดียามเช้าค่ะก๋า

จริงค่ะ คนเราไม่ถึงที่ตายยังไงก็ไม่ตาย
แต่ถ้าถึงคราวจะตาย ก็ต้องตายค่ะ

เวลามีอะไรเกิดขึ้น พี่จะนึกถึงคำนี้แหละค่ะ
คนเราจะพูดว่า ไม่น่าเลย ถ้าไม่นั่นไม่นี่
พี่มักจะบอกเป็นประโยคข้างบนนั่นแหละค่ะ

ไม่ว่าการเจ็บป่วยอะไร กำลังใจสำคัญมากค่ะ
ถ้าหมดกำลังใจ ทรุดทุกรายค่ะ

คุณหอมกรมาแต่เช้าเลยนะคะ

แผลเก่า อาจารย์เต๊ะทันดูนะครับ
ตอนนั้นน่าจะกวาดรายได้มหาศาลเลยเชียวครับ
ส่วนมะเร็งต่อมลูกหมากนี่ บุรุษเป็นกันแยะนะครับ
พอๆกับของสตรี คือมะเร็งมดลูกเลยเชียวครับ

ความตายไม่น่ากลัว จนกว่าที่เราจะรู้ว่าตัวเองต้องตาย นี่แหละ
ตอนนั้นคนที่เตรียมตัวเตรียมใจไว้ก่อน ถึงจะผ่านไปได้นะครับ

เรื่องอาหาร หมอที่ รพ ก็บอก อาจารย์เต๊ะว่า ของอร่อยที่คุณชอบๆนี่ห้ามกิน
ให้กินแต่ผักแต่ปลา น้ำพริกนี่แหละคร้าบ ฮ่าๆๆๆ

กำลังใจตอนป่วยนี่สำคัญจริงๆครับ ผมนึกถึงตอนคุณป้าผมป่วยเป็นมะเร็งปอด ซึ่งปกติจากระยะที่ 1-4 มันใช้เวลาประมาณ 200 กว่าวันเท่านั้นเอง(เป็นมะเร็งที่ลามเร็วที่สุดแล้วมั้ง) แต่ลูกคุณป้าที่เป็นหมอตัดสินใจไม่บอกแม่ว่า แม่เป็นมะเร็ง ทางบ้านคุณป้าเองก็เป็นครอบครัวที่ชอบทำบุญอยู่แล้วด้วย เรียกได้ว่าไปมาทั้งธิเบต อินเดีย แล้วก็ยังบริจาคข้าวสารให้วัดที่ช่วยเหลือผู้ป่วยยากไร้ทางภาคใต้หลายวัด ปีนึงก็หลายตันอยู่ คุณป้าผมก็ทำบุญทำทานตามปกติ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ความมเจ็บปวดกำเริบก็อาจจะมีบ้างแต่ลูกท่านก็ใช้วิธีรักษาแบบใช้ยารับประทาน รักษาเฉพาะจุดเอา คุณป้าอยู่มาได้ราวๆ 2 ปีครับ ถึงจะเสียชีวิตลง

ซึ่งทุกอย่างมันก็ยื้อได้เท่าที่จะทำได้แล้ว ถ้ากำลังใจจากลูกหลานมี คนป่วยก็สู้กับความเจ็บป่วยได้พอสมควรครับ

เล่มนี้พี่อุ่มเคยอ่าน
ยังชอบการลำดับเรื่องราวจ้า
ป.ล. หอศิลป์ที่ blog พี่อุ้ม
พี่อุ้มใฝ่ฝันจะมาหอศิลป์นี้มาก
ผ่านไปสี่แยกหลักสี่ริมถนนวิภาวดี
เวลาออกไป ตจว.
ก็จะบอกกับตัวเองว่า
อยากมาๆๆๆ
จน ททท.สำนักงานกรุงเทพมหานคร
ชวนมา
กรี๊ดด้วยความดีใจ
งานศิลป์นี้สวยทุกชั้น
ทั้ง 5 ชั้น

เปิ่นเขียนได้ดี น่าอ่าน ได้พลัง+ เจ้า

สวัสดีตอนเที่ยงค่ะ พี่ก๋า

เมือคืนฟอร์มทีมเราเหนือกว่าจริงๆค่ะ
เห็นสเปอร์ก็แอบสงสารนะคะ ตัวเจ็บเต็มไปหมด ฟอร์มตกกระหน่ำ
เข้าชิงถ้วยแรกแล้วค่ะ ลุยกันต่อออออ

อ่านบล็อกคุณก๋าวันนีเทำให้ผมนึกถึงเรื่องที่อบรมมาเมื่อวานเลยครับ
เตรียมพร้อมก่อนเกษียณสำหรับคนที่อายุ 50 ขึ้นไป ให้เกษียณอย่างมีความสุข พร้อมกับไม่เป็นภาระลูกหลาน และตายอย่างมีความสุข
ผมจะดูลีกคัพเมื่อคืน แต่หลับยาวจนถึงเช้า มาเช็คผลตอนแรกนึกว่าจะโดนสเปอร์ ที่ไหนได้ยิงไป 4 ลูกเลย

คุณก๋าครับ สมัยก่อนนี่เคยถ่ายรูปด้วยฟิล์มจริงจังๆมั้ยครับ(แบบก่อนยุคที่ digital จะมา) สมัยนั้นเคยถ่ายแต่ถ่ายแบบเล่นๆหัวๆครับ เพิ่งมาลอง SLR เมื่อไม่นานมานี้ในเวลาที่ฟิล์มแพงขึ้น 3 เท่า(ก็ยังถูกกว่าตอนนี้เยอะ) ก็สนุกดีแค่มันจะรัวเผื่อเสียไม่ได้แล้วเท่านั้นเอง แบบกดปุ๊บคือต้องเป๊ะ...

แต่ถึงกระนั้นบางทีผมก็มีหลุดบ้างเหมือนกันครับ ฟิล์มม้วนนึง 36 รูปนี่ ถ่ายได้ดีเกิน 25 ก็แทบแย่แล้ว

ถ้า Leica อายุ 90+ ปี น่าจะเป็นรุ่นที่ใช้ screw mount มั้ยครับนั่น พวก Leica III ก่อนที่ Leica M3 จะออกช่วงปี 1950 อะไรแบบนั้นรึเปล่าครับ?

สวัสดี จ้ะ น้องก๋า

นั่งคุยกับความตาย ชื่อเรื่องนี่ มีทั้งฉงนสงสัย เขาคุยกับ
ความตายอย่างไร ความตายคุยกับเรารู้เรื่องเหรอ อิอิ แท้จริง เขา
คงตั้งชื่อ ให้คิดเหมือนเชิงปรัชญาแฝงอยู่ เนาะ
ใครที่รู้ตัวว่าเป็นโรคร้าย ซึ่งเหมือนเป็นสิ่งที่บ่งบอกพอจะรู้ว่า
ไม่นาน ความตายจะมาเยือนค่อนข้างแน่นอน ก็ดีนะ ทำให้เตรียม
ตัวได้ดีกว่าคนทั่วไป ถ้าเขามีกำลังใจดี นะ ครูเชื่อว่าเป็นเช่นนั้น จ้ะ
โหวดหมวด แนะนำหนังสือ

สวัสดีครับพี่ก๋าชีวิตนั้นยืนอยู่ใกล้ความตายจริงๆ มันไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวแต่เป็นสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวที่จะเกิดขึ้นเมื่อไหร่เราก็ไม่สามารถรู้ได้

มีข่าว รัสเซียพัฒนาวัคซีนสำหรับรักษามะเร็งจนสำเร็จแล้ว
อยู่กับทุกข์ได้อย่างมีความสุข ความตายก็ไม่ได้น่ากลัวเลย
ชีวิตที่เหลืออยู่ก็ใช้อย่างคุ้มค่าและมีประโยชน์ต่อสังคม

คงคล้ายๆ กับอันนึงคือ อะไรที่เป็นของของเรา ยังไงมันก็เป็นของของเรา