Oh...McDonald...of My old days
บ่ายวันพฤหัส
สองขาพาเดินเข้า McDonald ทั้งๆที่ไม่หิว
แล้วก็ไม่ได้มีจุดประสงค์หรือแรงบันดาลใจอะไร
นอกจาก เซ็ง เหงา และง่วง
เข้า Mc เราสั่งอะไรบ้างนะ จำไม่ได้แล้ว
เอ่ยปากบอกพนักงานไปส่งๆ Strawberry Sundae
แล้วมันก็ถูกตักเข้าปากอย่างไร้อารมณ์
ไม่ได้ทำหน้าที่อะไรมากไปกว่า
เพื่อการบำบัดความเปลือยเปล่าของอารมณ์
หนังสือบางเล่ม
เหตุการณ์บางอย่าง
คนบางพวก
คำบางคำ
มันช่างมีอิทธิพลต่ออารมณ์อันกวัดแกว่ง
ที่เปลี่ยนแปลงง่ายยิ่งกว่านักการเมืองเปลี่ยนพรรค
เมื่อความปรารถนาสิ่งแปลกใหม่ปลุกเร้าจิตใจ
พร้อมๆกับการตื่นขึ้นของเด็กน้อยที่เคยร้องเพลงอยู่ข้างใน
คนที่นอนแอบอยู่ในหีบซึ่งซ่อนไว้บนหลังคาที่ไม่มีใครสน
แล้วอะไรจะวิเศษเท่าร้านเก่าแก่ ที่เคยคุ้นมาแต่เยาว์
และเคยเป็นที่ใฝ่หานักเมื่อวันก่อนเก่า
วันที่ยังคิดอะไรมากมายกับชีวิตไม่ค่อยเป็น
4 หรือ 5 ปีมาแล้วสินะ
ที่ร้านโปรดกลายเป็นสิ่งต้องห้าม
McDonald ถูกตัดออกจากชีวิต ไม่กินอีกเลย
ซึ่งก็ทำไปเพื่อสิ่งที่เรามุ่งมั่นไขว่คว้า
.....อยากจะเป็นนักเต้น.....
"มุ่งมั่นไขว่คว้า" เหรอ ฟังดูเป็นเด็กน้อยเสียจริง
ไอ้แรงจะคว้าจะไขว่น่ะ มันก็ไม่ได้หมดไปไหน
แต่กลายเป็นว่า แล้วเราจะไปไขว่ไปคว้าสิ่งนั้นทำไม
หรือว่าที่สุดแล้ว
สิ่งที่ยากที่สุดไม่ใช่การอดทนต่อความลำบาก
หากแต่เป็นการรักษาไว้ซึ่งแรงบันดาลใจต่างหาก
Sundae รสชาติหวานจัดบาดคอลงไปยังกระเพาะ
และกำลังจะกลายเป็นส่วนเกิน
ที่โปะฟ้องชัดอยู่บน่างกาย
แต่ใครจะสนเล่า
เมื่อความรู้สึกดีแบบเดิมๆหลั่งไหลกลับเข้ามา
ในทุกๆคำที่ Sundae เย็นเจี๊ยบไหลลงคอ
มันมีความอบอุ่นของภาพวันเก่าๆเจือเข้ามาด้วย
ใครจะไปคาดคิดว่า
ในวันที่ท้องฟ้าของเรามืดหม่น
และความรู้สึกถูกจู่โจมด้วยความเหงาสุดทานทน
...อย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย...
หัวใจได้รับการเยียวยาได้อย่างดี
ด้วยร้านมหาอำนาจอย่าง....McDonald....
ซอส strawberry หมดแล้ว เหลือแต่ไอติม
เอาสติสัมปชัญญะและเหตุผล
ใส่กระเป๋ารูปซิป แล้วยัดไว้ในตู้ เอากุญแจคล้อง
หัวใจคิดถึง French fries ใช่มั้ย
เดินไปสั่งเมนูเดิมๆ แล้วขอเกลือเพิ่มเหมือนแต่ก่อน
แปลกใจ ความรู้สึกบางอย่างแล่นขึ้นมาจุกอก
แล้วดันขึ้นมาที่ขอบตา
ร้อนผ่าวจนใกล้หยดแหมะ
ก็รสชาติอย่างนี้ กลิ่นหอมๆแบบนี้ ในร้านแบบนี้
มันเคยเป็นเวลาของเพื่อนๆนี่นา
ตอนเย็นๆหลังเลิกเรียน
นัดติวเลขตอนเช้าวันอาทิตย์
วันหยุดอย่างหนังสือสอบ
วันสอบเสร็จ
วันกลับจากค่าย band
....
....
....
....
วันนี้ มันกลับกลายเป็นแค่
การคั่นกลางระหว่างความว่างเปล่าของความรู้สึก
และการตอบสนองความโหยหาบางอย่าง
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
เป็นสีเขียวๆอ่ะ