จำให้ได้ หมายให้รู้
บันทึกประจำวัน
1. โยคะคือศีลของฉัน มันทำให้ชีวิตเป็นปกติ
2. เมื่อวอร์มจนเครื่องติดแล้ว การได้สอนไม่ใช่ความเครียดอีกต่อไป แต่มันคือความหมายของแต่ละวัน
3. การได้เป็นพยานรู้เห็นความสุขของคนอื่นคือความสุขของเรา
4. ฉันอยากตายด้วยอารมณ์อิ่มอกอิ่มใจ แต่ในเมื่อชีวิตนี้เราไม่รู้จะตายเมื่อไหร่ก็ควรใช้ชีวิตให้อิ่มใจกับปัจจุบันในทุกขณะ เพื่อให้พร้อมตายในทุกขณะ
5. การได้สร้างความสุขให้คนอื่น และเป็นพยานรู้เห็นความสุขนั้น คือความอิ่มใจของเรา
6. เป้าหมายชีวิตคือสะสมความอิ่มใจนั้น เพราะคนเราล้วนอยู่เพื่อเตรียมตัวตาย
7. อาจจะเป็นไปได้ว่า เราเคยเกิดเป็นนักเต้นมาก่อนแล้ว และคงได้อธิษฐานอะไรไว้ถึงเรื่องการ "ไปต่อ" ในภพชาตินี้ การเป็นนักเต้นจึงไม่เคยเพียงพอกับภารกิจในชีวิตนี้
8. มีเหตุผลที่ส่งเรามาอยู่ที่นี่ชีวิตจะจัดสรรให้เราเป็นไปตามที่เราได้ตั้งจิตอธิษฐานไว้
9. มีเหตุผลที่ทำให้เราเริ่มเรียนเต้นตามปกติ และชื่นชอบมัน จนได้เจอเหตุการณ์ต่างๆ มาและเบื่อการเต้นเหล่านั้น
10. การเรียนเต้นทำให้เราจำได้ว่าในจิตนี้เคยตั้งใจสิ่งใดไว้และมันทำให้เราพร้อมที่จะเดินทางสายจิตวิญญาณที่ตั้งใจไว้มาแต่ก่อนที่ความจำของกายนี้จะเข้าถึง
11. การเรียนเต้นหรือเรียนสิ่งต่างๆ ของเด็กๆ นั้นล้วนมีเหตุผลของมัน การเติบโตทางจิตวิญญาณมีลำดับขั้นของมันเอง
สิ่งที่เรียนรู้จากเจ้านายที่เราไม่ชอบคือ
1. ความเมตตา เมตตาต่อเขา เห็นใจเขาที่เป็นแบบนี้
2. การอยู่กับปัจจุบัน มีสติ โฟกัส ไม่นับถอยหลังนาฬิกา
3. ความหนาของอีโก้ ทั้งของเขา และของเรา
4. ฝึกสติ ฝึกความกรุณา ฝึกจิตให้เย็น เป้าหมายนั้นคือนิพพาน
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [