หัวข้อง่ายๆ แต่เข้าใจยาก.....ไม่สบายใจ
บล็อกเศร้าๆน่ารำคาญกลับมาอีกแล้ว
ทำไมนะ ทำไมไม่เลิกเสียที ยัยบ้า
ไม่สบายใจ นั่นแหละ มันไม่สบายใจ
ไอ้คำนี้น่ะ ความเข้มข้นมันคือระดับไหนนะ
มันไม่ได้สุดๆถึงกับ ทุกข์ใจ เสียใจ หรือเศร้าใจ
มันอาจจะคล้ายๆกับความกังวล
แต่มันก็ต่างกันตรงที่ไม่ได้กลัวว่าจะมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น
แต่ความเป็นสีเทาของมันก็มากกว่าคำว่าเฉยๆ
แล้วยังไม่สบายใจ กับไม่ ค่ อ ย สบายใจอีกแน่ะ
ต่างกันตรงไหน ต่างกันเท่าไหร่
มันก็เลยสับสนกับความรู้สึกตัวเองว่าตอนนี้มันเอายังไงกัน
แน่
มันไม่ได้เศร้าใจเพราะเราตั้งใจจะกดเอาไว้ไม่ให้เศร้าใจ
หรือเปล่า
แต่มันก็ยังสุขใจไมได้ เพราะว่า....นั่นแหละ มันทำไม่ได้
แล้วมันก็ไม่ใช่เฉยๆ เพราะว่ามันมีอะไรอยู่ในใจมากมายจะ
ให้เฉยๆได้อย่างไร
ที่บ้าน.....เครียดจัง
นอกบ้าน....ก็เครียดจัง
ความเครียดมันคือความปกติธรรมดาอยู่แล้วนี่
วันที่ไม่สบายใจนี่มันทรมานจัง
โดยเฉพาะเมื่อเราต้องแสร้งทำเป็นว่าเราอารมณ์ดีเหลือเกิน
อยากเหลือเกิน ที่จะไม่สบายใจ แล้วไม่สบายกายไปด้วย
ให้มันป่วยๆให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
จะได้ไม่ต้องมาเสแสร้งว่าเราสบายดี
ก็หัวใจมันอยู่ข้างใน ความรู้สึกมันเป็นอะไรที่ไม่มีใครเห็น
ถ้าทำตัวเงียบๆซึมๆ ทั้งๆที่ร่างกายก็ค่อนข้างจะสบายดี
เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะรำคาญ ว่ามึงเป็นอะไรของมัง
โลกนี้เหมือนไม่มีใครที่เราพอจะแสดงความรู้สึกลึกๆออก
มาได้
ไม่มีเลย....ที่พอเวลาใครโทร.มา หรือโทร.หาใครแล้ว
ตอบคำถามว่า...เป็นไงบ้าง สบายดีหรือเปล่า.....ได้ตรงกับ
ความเป็นจริง
เพราะไม่อยากเป็นคนขี้บ่น อยากเป็นคนอารมณ์ดี
อยากเป็นคนที่ใครอยากอยู่ด้วย เพราะอยู่ด้วยแล้วสบาย
ใจ
ทั้งๆที่ลึกๆแล้ว มันไม่ใช่เลย
ใครๆในโลกต่างก็ต้องแสดงละครกันตลอด
เพื่อให้คนรัก ให้คนยอมรับ จึงต้องกดความดิบของตัวเอง
เอาไว้
ในสมุดบันทึกทุกๆเล่มตั้งแต่เล่มแรกจนถึงเล่มนี้
มันคือความดิบของเรา มันคือตัวตนของเรา
ที่เรามั่นใจว่าความดิบของเรานั้น มันไม่ใช่ความเลว
แน่นอน สมุดบันทึกเล่มนี้มีแต่ความลับ
ลับสุดยอด บาอกใครไม่ได้ เพราะกลัวจะไม่เป็นที่ยอมรับ
แต่ใจก็ยังรอ รอที่จะเจอใครสักคน
คนที่เราไว้ใจ และพร้อมที่จะรับรู้ตัวเรา
ที่เราจะเอาสมุดบันทึกเหล่านั้น ให้เขาอ่าน....
แต่มันก็คงจะไม่มีวัน!!!
ไม่อยากเป็นอย่างนี้
ไม่อยากเศร้า
ไม่อยากคิดถึงเค้า
ไม่อยากรอโทรศัพท์
ไม่อยากคิดมาก
เพราะมันรำคาญตัวเอง
แต่สุดท้ายแล้ว ทำไมการห้ามตัวเองมันเหนื่อยกว่าการ
ปล่อยมันไปนะ
เครียดจังเลย....
การอยู่บ้านมันไม่ได้ทำให้สบายใจเลย
Is this home
Is this where I should learn to be
happy
มันเป็นบ้าอะไรของมันนะ... อยู่ๆก็มานั่งร้องไห้ที่ระเบียง
คงเป็นอะไรสักอย่างที่เขาเรียกกันว่า ไม่สบายใจ ละมั้ง
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
จริงๆ มันก็อยู่ที่ตัวเราเองนี่แหละ อยู่ใจ ของเรา นี่ล่ะ
ถ้าเรา พยายาม ทำอะไร ที่ ทำให้เราสุขใจ มันก็เป็นสุขได้ โดย ผ่านพ้นไปได้ อีกคืน แล้ว พอ วันต่อไป ก็ทำเหมือนเดิม ทุกวัน ทุกวัน
เคยมีเรื่อง สักเรื่องนึง ที่ค้างคาอยู่ในใจ เต็มไปด้วย ความโกรธ ความเกลียด แต่ ถามตัวเอง ก่อนว่า จะโกรธ จะเกลียด จะว้าวุ่นใจ ไปทำไม มันเป็นการทำร้ายตัวเอง
เลือก จำในสิ่งที่ดี เวลาที่ เราคิดถึงทีไร นั่งกอดเข่าเหงาๆ บนเก้าอี้ทำงาน หน้าคอม แล้วก็อมยิ้ม นิดหน่อย กับเรื่องดีๆ ในวันก่อนๆ จะดีกว่ามั้ย ดีกว่า รีบเข้านอน มีหมอนไว้ซับน้ำตา
ลองหา อะไรที่ คิดว่า สนุก หรือ เรามี ความสุข ที่จะทำ ดูสิ ครับ
บางที เราอาจจะผ่านเวลาที่เลวร้ายมาได้อย่างไม่รู้ตัว นะ ครับ
มานั่ง เป็นเพื่อน ตอนดึกๆ อย่างงี้ ด้วยคน นะ ครับ คงไม่ว่ากัน
แต่ต่างกันที่ ผม นั่งยิ้ม อยู่ตรงนี้ นี่เอง
มายิ้มด้วยกันสิ ครับ