ฉันกำลังมองหา
แสงศรัทธาที่เคยฉายฉาน
ขุดความฝันอันแสนยาวนาน
ที่เคยยืนกรานจะไปให้ถึง
ขอบฟ้าที่ฝันที่ใฝ่
ยังคงมุ่งไปไม่ถึงเพียงครึ่ง
แต่หมดสิ้นแล้วเรี่ยวแรงฉุดดึง
ฉันจึงมาถึงได้เพียงแค่นั้น
ที่เคยมุ่งไปข้างหน้า
และแม้อ่อนล้าก็ไม่ไหวหวั่น
ก็เพราะขอบฟ้ามีแรงผลักดัน
ปลอบโยนในวันที่ใจเหนื่อยล้า
แต่เพิ่งรู้ คิดเองอยู่เสมอ
ที่จะได้เจอเธอตรงขอบฟ้า
คิดว่าตอนนี้เพียงรอเวลา
ให้เรามุ่งหน้า สุดฟ้าจะพบกัน
แต่กลับเห็นเธอไกลออกไปเรื่อยๆ
จนฉันเริ่มเหนื่อยจะมุ่งตามฝัน
และแล้วตอนนี้ก็รู้ว่าไม่มีวัน
จะตรงนี้หรือขอบฟ้านั่นก็ไม่มีเธอ
แล้วจะสู้ไปเพื่อสิ่งใดหนอ
ไม่มีใครรออย่างเคยคิดเสมอ
แสงศรัทธานั้นฝากไว้กับเธอ
ตอนนี้จึงได้เจอเพียงความมืดมน
เหม่อมองทะเลเวิ้งว้าง
ถอนใจกับขอบฟ้าแสนกว้างเกินข้ามพ้น
เรือลำน้อยที่ลอยอยู่ท่ามกลางทะเลวน
ไม่รู้จะทานทนคลื่นลมแรงได้เท่าไร
สักวันก็อาจม้วนตามแรงคลื่น
โคลงเคลงครืนครืนคลื่นโถมซัดใส่
กลางทะเลกว้างใครเล่าสนใจ
เรือลำน้อยที่จมดิ่งลงไปสู่ใต้ทะเล
นานแล้วที่ไม่ได้เขียนกลอน
มาเขียนอีกทีเหมือนได้คุยกับเพื่อนเก่า
หลายปีก่อนเขียนกลอนเป็นบ้าเป็นหลัง
ฝากเอาไว้กับพี่ปีกฟ้าใน //www.thaipoem.com
คงต้องกลับไปเยี่ยมบ้านเก่า
เยี่ยมเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ชาวกวีในนั้นเสียบ้างก็ดี
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
สบายดีใช่ไหมค่ะ ........
ยิ้มเยอะๆ นะค่ะ