...เหมือนงูพิษ ที่ไม่คิดจะทำร้ายใคร แต่ถ้ามันถูกทำร้ายจนเกินไป จะยอม...
เราควรรู้สึกอย่างไร
ถ้าคนที่เราเคยบูชา เคยชื่นชมที่สุด
กลับมาทำร้ายเราได้ลงคอ
เมื่อคนที่เราเคยรัก เคยเคารพ
ต้องกลายเป็นใครคนอื่นในชั่วข้ามคืน
เรื่องนี้ไม่มีผู้ร้าย
มันไม่มีใครผิดทั้งนั้น
คงเป็นเพียงเพราะสิ่งที่ทุกคนมีคล้ายๆกัน
อะไรที่เรียกว่า "ความเห็นแก่ตัว"
มันเป็นวิถีของโลก วิถีของชีวิต
คำคำนี้ ทำลายสัมพันธ์ทุกอย่าง
ทั้งกับเพื่อน กับพี่ กับน้อง
มันทำลายความสวยงามของความผูกพัน
สุดท้ายวันนี้เหลือเราสู้อยู่เพียงคนเดียว
แม้จะโหยหาเยื่อใยเก่าๆเพียงใด
แต่มันก็คงจะไม่มีกลับมาอีกแล้ว
เหมือนถูกทิ้งให้ลอยคออยู่กลางทะเล
เรือลำเดิมที่เรารักเคารพส่งเราไม่ถึงฝั่ง
ได้แต่โยนลูกเรือลงมาจากเรือ
เลือกเก็บไว้เพียงบางคน ไม่ให้เรือหนัก
แล้วก็หันหัวเรือจากไป
เหลืออีกหลายชีวิตลอยอยู่ด้วยกัน
หล่นลงมาจากเรือพร้อมๆกัน
เราต้องดูแลพวกเขา แล้วพาเข้าไปให้ถึงฝั่ง
บอกตัวเองว่าจะทำให้เต็มที่
ให้เรือลำนั้นเห็น ว่าเราก็เก่งพอ
ขอโทษหลายๆคน ที่ช่วงนี้เหวี่ยงใส่
คนมันเจ็บอยู่กับเรือลำเดิม
การมาพูด มาถามถึง มันเหมือนสะกิดแผล
เลยอารมณ์เสีย เก็บไม่อยู่
ขอโทษด้วย เพราะรู้ว่าเขาเหล่านั้น
ไม่ได้มาเป็นเรา คงไม่สามารถจะเข้าใจอะไรเราได้
แต่เอาเถอะ จะเจ็บแค่ไหนก็จะทน
จะเหนื่อยแค่ไหนก็จะสู้
ทั้งเราและเรือลำนั้น ก็ชาวแมงป่องเหมือนๆกัน
รู้นิสัยใจคอกันอยู่ เคยเห็นๆกันอยู่
กลัวแทบตาย แต่ไม่ให้ใครรู้หรอก
อดทนๆๆๆ
ก้มหน้าก้มตารีบๆทำรายงานซะ
จะได้รีบมาสู้ต่อ
คอยดูเหอะ Dance Day
(จะอย่างไรก็ยังเคารพรักเสมอแหละ
จะทิ้งเราอย่างไร เราก็คงโกรธ คงเกลียดไม่ลง
คงจะมีน้อยใจบ้าง พอประมาณ
เพียงพอให้มีแรงฮึดขึ้นสู้)
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
อย่าเครียดน๊า
พี่กระต่ายเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
ขยันซ้อมน๊า