รักของฉัน หมาของเขา
ฉันกลัวที่จะมีความรัก เพราะมันมักจะต้องพบกับความสูญเสียเสมอ
ไม่ได้ตั้งใจจะเขียนหรอกวันนี้ แต่ว่า จู่ๆพ่อก็ถามฉันว่า...จำ น้ำขิง ได้มั้ย
ฉันตอบพ่อว่าจำได้... น้ำขิงเป็นหมาพุดเดิ้ลสีขาวๆครีมๆที่เคยอยู่บ้านเรา
ฉันเองก็เพิ่งจะ 8 ขวบเท่านั้นละมั้งตอนที่ได้มันมา มันเองก็เพิ่งจะ 2 เดือน
ตอนนั้นเป็นตอนกลางคืน เพื่อนของพ่อพามันมาส่งที่บ้าน
ฉันตื่นเต้นดีใจแทบแย่แน่ะ เพราะอยากเลี้ยงหมามานานมาก
นั่งดูมันอยู่ทั้งคืนไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน กลัวมันเหงา
แต่น้ำขิงก็อยู่กับเราแค่ไม่ถึงปีมั้ง เพื่อนร่วมงานของพ่อก็เอามันไป
เค้าเป็นคนญี่ปุ่นที่รักน้ำขิงตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรก ตอนมันไปเที่ยวโรงงาน
แม่เห็นว่าฉันเองก็ไม่มีเวลาจะมาเลี้ยงมันเท่าไหร่เพราะเป็นเด็ก กิด-จะ-ก๊ำ กิจกรรม
ก็เลยตกลงให้น้ำขิงไปอยู่กับเขาแล้วกัน แล้วจะพามาเยี่ยมพวกเราบ่อยๆ
แต่นั่นแหละ บ้านเรากับน้ำขิงก็ห่างกันไปเรื่อยๆ เจอกันนานๆครั้ง
จนวันนี้พ่อบอกว่าจำน้ำขิงได้ใช่มั้ย....
.....น้ำขิงตายแล้วนะ.......
ที่จริงก็ไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่ เพราะว่าน้ำขิงอายุตั้ง 14 แล้ว
น้ำขิงไม่ได้เป็นโรคอะไร เป็นหมาสุขภาพดี น้ำขิงแก่ตายเองตามครรลองชีวิต
ฉันถามถึงเพื่อนของพ่อคนนั้น พ่อบอกว่าเขาเสียใจแน่นอนอยู่แล้ว
เพราะอยู่ด้วยกันมาตั้งนาน เป็น 10 ปี
ลึกๆฉันก็แอบดีใจ ที่ฉันไม่ได้เป็นเพื่อนของพ่อคนนั้น
ฉันเองคงเสียใจแทบทนไม่ได้ถ้าฉันต้องเสียน้ำขิงไปแบบนั้น
ฉันถึงบอกไงว่า...ฉันกลัวที่จะมีความรักกับใครสักคน กับอะไรสักอย่าง
ความผูกพันมักสร้างความทุกข์
การไม่เริ่ม ไม่สร้าง ไม่ก่อความสัมพันธ์ใดๆ ก็ดูเหมือนจะดีที่สุด
แต่ความเหงาลึกๆในใจนี่สิ จะทำเช่นไร
ไม่รู้ตอนนี้เป็นยังงัยมั่ง หายรึยังก็ไม่รู้...เฮ้อ 
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
Well I hope that I don't fall in love with you
'Cause falling in love just makes me blue
ผมนั่งฟังเพลงที่ขึ้นต้นด้วยประโยคข้างต้นแบบนั้นพอดี
บ้านผมเคยมีหมาอยู่ตัว เล็กๆมันดุ เกเร แต่โตมาเริ่มรู้เรื่องทำตัวดี มันชอบวิ่งเคียงยามพ่อผมขับรถกลับบ้าน วันหนึ่งมันวิ่งใกล้เกิน ล้อขบกะโหลกแตก เมื่อผมกลับบ้านสุดสัปดาห์ ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้ จนผมต้องถามเพราะสงสัยที่หมาหาย
เกือบ4ปีมาแล้ว
(แต่ประเด็นในบ็อกนี้ไม่ได้อยู่ที่เรื่องหมานี่นะ)