นั่งถามตัวเองอีกครั้งว่า
ทำไมถึงเหงา
เหงาเพราะผิดหวัง...ใช่
สิ่งที่เคยคิด เคยหวัง มันไม่เคยมี
สิ่งที่เคยคิดว่าเห็น เคยคิดว่ามี
จริงๆแล้ว...แค่เคยคิดไปเอง
ก็เลยผิดหวัง แล้วก็เลยเหงา
อย่างนั้นเหรอ
แล้วจริงๆแล้ว อาการอย่างนี้
มันคือเราเหงา หรือว่าเราผิดหวังกันแน่
ก็มีบางครั้งที่รู้สึกว่า
ความเหงาไม่เลวร้าย
แต่ความเหงาจะทำร้าย
ก็ต่อเมื่อเราอยู่กับตัวเองไม่ได้
เราอยู่กับตัวเองไม่ได้
เพราะเราหวังว่าเราจะไม่ต้องอยู่กับตัวเอง
แล้วเมื่อผิดหวัง เราจึง "ว่างเปล่า"
ก็เลยหันเข้าหาสิ่งต่างๆให้ใจยึดเหนี่ยว
เลิกหวังได้ คงเลิกเหงา
2-3 วันนี้รู้สึกไม่ค่อยดี
คงเพราะนอนเช้ามืด ตื่นเช้าตรู่
วันนี้โดดเรียนบัลเล่ต์เพราะมึนตึ้บ
ไปถึงโรงเรียนแล้ว แต่ไม่เรียน
เปลี่ยนใจกลับบ้านเสียดื้อๆ
ถ้าเข้าไปเต้นแล้วเต้นไม่ดี ก็ไม่อยากจะเข้า
ไม่อยากจะเสียกำลังใจมากไปกว่านี้
เลยแบก laptop มาอุ้มต่อ แล้วเดินลากขากลับบ้าน
เคยเป็นไหม เวลาเราร่างกายเหนื่อยๆ หัวใจล้าๆ
เราก็จะยิ่งเห็นความวุ่นวายของสังคมได้ชัดเจนยิ่งขึ้น
และก็ยิ่งเปราะบางต่อรั้วลวดหนามที่กั้นพื้นที่ระหว่างผู้คน
มันยิ่งกว่าทุกๆวัน ยิ่งเดินยิ่งหมดแรง
กว่าจะถึงบ้านก็เกือบหัวทิ่มไปหลายหน
ถึงหน้าบ้านก็ต้องปั้นหน้าระรื่นก่อนเปิดประตูเข้ามา
เพราะบางทีการตอบคำถามว่าเป็นอะไร
มันเหนื่อยเสียยิ่งกว่าการเอารอยยิ้มแปะอยู่บนหน้า
ปิดไฟเข้านอนไปตั้งแต่ตอน 2 ทุ่มกว่าๆ
ทั้งๆที่มึนเหมือนเมาปรัชญามาตั้งแต่ตอนบ่ายๆ
มันดันนอนไม่หลับเอาซะงั้น
หัวคิดนู่นคิดนี่ เรื่องราวค้างคาใจมากมาย
เหมือนแมลงวันมาหวี่ๆในเปลือกตา
นอนไปก็คงเท่านั้น ตื่นขึ้นมาทำงานต่อดีกว่า
แล้วความเงียบรอบๆตัวก็คุกคามจิตใจที่ไร้ภูมิคุ้มกัน
อันเนื่องมาจากความผิดหวังอันรุมเร้า
แล้วก็พบกับความว่างเปล่าเมื่อต้องอยู่กับตัวเอง
เลยมานั่งเขียนอะไรเล่นๆในนี้
จะสู้ไปเพื่ออะไร ฉันเฝ้าแต่ถามตัวเอง
เมื่อฝันที่ฝันไปเอง มันเหมือนบทเพลงที่ฟังเลื่อนลอย
ก็ฟ้าฝั่งนั้นที่เก่า ที่เราเคยมองด้วยกัน
วันนี้เหลือเพียงแต่ฉัน และฟ้าฝั่งนั้นก็หมดความหมาย
บางทีคนเราก็เหนื่อยล้า เหมือนร่างกายมันไม่ค่อยอยากจะรับรู้หรือสนใจอะไรเท่าไหร่นัก
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [