เหนื่อยแล้วจะวิ่งตาม
โอ้คนเราคงลืมอะไรไปบางสิ่ง
นั่นคือความเป็นจริงที่เราต่างมองผ่าน
เรื่องที่ว่าชีวิตนี้อยู่เพียงอีกไม่นาน
ก็ถึงเวลาคืนกลับ "บ้าน" ที่จากมา
เลยวิ่งวุ่นเรื่อยไปตามใจระบบ
ที่เขาคิดสมคบให้เราต้องวิ่งหา
เพื่อหล่อเลี้ยงชีวิตไว้ด้วยเงินตรา
แล้วละเลยรักล้ำค่าให้หายไป
แล้วที่อีกครึ่งโลกยังทวงถาม
ว่าความงดงามของโลกนั้นอยู่ไหน
ไม่พอหรือ เอาอีกหรือ...ยื้อแย่งกันเรื่อยไป
ก็ยังปล่อยความเห็นแก่ตัวไว้นิจนิรันดร์
อ่อนล้าราแรงแล้วกับโลกนี้
เบื่อที่ต้องวิ่งไปตามที่เขาจัดสรร
ไม่เห็นมีสิ่งใดเป็นสาระสำคัญ
ที่เขายัดเยียดทั้งหมดนั่น...คือมายา
ภายใต้ทุนนิยมโลกนี้ที่กำหนด
มันเบียดบดบังไว้ซึ่งคุณค่า
อารยะที่แบกรับไว้ตลอดมา
คือวาทกรรมที่เข่นฆ่าความดีงาม
ขอแค่นี้ พอแล้วที่มี กับชีวิต
ขอสู้ตามสิ่งที่คิด ตามชีวิตที่ทวงถาม
เพียงพอแล้วกับวาทกรรมความดีงาม
จะขอเพียงปล่อยใจตามกับสายลม
คงไม่สายเกินไปที่ใจจะเริ่มคิด
จะต่อเติมชีวิตให้ยึดติดในสิ่งสม
อาจจะยากแต่เพียงอยากจะชื่นชม
ตัวเราเองที่ไม่ยอมจมในโลกมายา
มันเกิดจากการเรียนที่เทอมนี้เน้น USA มากๆ
เลยรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจว่ามันจะอะไรกันนักหนา
ไม่รู้ว่าคนเราจะแก่งแย่งแข่งขันกันไปถึงเมื่อไหร่
ไม่เหนื่อยบ้างหรือไงก็ไม่รู้ บางทีก็อยากจะประท้วงเสียดื้อๆ
เหนื่อย (โว้ย)
ขอบ่นอีกนิดเถอะ
วันนี้มันเสียเวลามากๆเลย
เริ่มด้วยการตื่นสาย แล้วก็รีบนั่งแท็กซี่ไปเรียน
เรียนไปก็หลับไป หัวมันหนัก เลยยกมันไม่ค่อยขึ้น
เพื่อนมันยังพูด "วันนี้แกโคตรหมดสภาพเลยว่ะ"
เออ..เอาเข้าไป แค่ไม่ได้ทาแป้ง ไม่โทรมขนาดนั้นหรอก
ไม่พอ...นั่งเรียนอยู่ ตาบวมเฉยเลย ไม่รู้แพ้อะไร
เรียนเสร็จกลับบ้าน ชงกาแฟแล้วเปิดคอมจะนั่งทำงานต่อ
กลายเป็นหลับอยู่บนโซฟานั่นแหละ ทั้งบ่ายเลย
เลยไม่ได้ทำงาน...แถมตื่นขึ้นมากลับยิ่งรู้สึกแย่ลงไปอีก
สงสัยเป็นเพราะตื่นตอนมันเย็นๆแล้วมั้ง เลยรู้สึกไม่ค่อยดี
ก็เลยกลายเป็นว่าวันนี้อะไรก็ไม่ได้ทำ....เซ็งสุด
พอกลางคืนแทนที่จะนั่งทำงาน ดันอารมณ์กวีเกิด
นั่งแต่งกลอน แต่งเพลง อะไรมากมายก่ายกอง
แล้วรายงานๆๆๆๆๆๆๆล่ะ เวรกรรมจริงๆ
ดีนะพรุ่งนี้มี quiz เป็นภาษาไทย อ่านง่ายหน่อย
อ่านจบแล้ว เลยชิวๆพิกล แล้วก็เลยมานั่งอัพบล็อกเนี่ย
ทำตัวเหมือนว่างเลย....เบื่อตัวเองจริงๆเลย
หงุดหงิด หงุดหงิด
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [