ปัดหยากไย่ก่อน
หยากไย่ขึ้นบล็อก ขึ้นหัวสมอง ขึ้นคีย์บอร์ด ขึ้นปากกา
..เขียนไม่ออก..
คิดแล้วเชียวว่าต้องขึ้นต้นบล็อกแบบนี้
ขึ้นต้นเรื่องแบบหมดมุข
สารภาพอย่างหมดเปลือกว่า .. ไม่รู้จะเขียนอะไรดี
หมายถึงว่าไม่รู้จะเลือกเรื่องอะไรมาเขียนก่อนดี
มันเยอะไปหมดจริงๆ
เรื่องชีวิตประจำวัน หรือเรื่องอารมณ์ความรู้สึก
เกร็ดความรู้ชีวิตนักเต้น หรือเรื่องราวที่เข้ามากระทบใจ
แรกๆ เขียนบล็อกไม่เห็นคิดมากแบบนี้
อยากเขียนอะไรก็เขียน วันนั้นมาอารมณ์ไหนก็ใส่ไปอย่างนั้น
แต่ก่อนเขียนเพื่อสนองตัวเอง
เดี๋ยวนี้เขียนเพื่ออยากสนองความอยากอ่านของคนอื่น
มันบล็อกใครวะเนี่ย ฮ่าๆ
วันนี้ตอนบ่ายก็ลองร่าง ลองคิดคร่าวๆ ว่าจะเขียนอะไร
บ่ายโมงคิดได้เรื่องหนึ่ง ก็จดลงสมุด
ระหว่างนั้น อีกเรื่องก็แว่บเข้ามา
เลยคิดว่า เขียนเรื่องนี้ไปด้วยละกัน
วางปากกาลุกไปทำงานต่อ ผ่านไปชั่วโมงหนึ่งกลับคิดได้อีกเรื่อง
เย็นๆ มีเรื่องเข้ามากระทบใจ ก็เลยเออหนอ .. อยากระบายความรู้สึกลงบล็อก
แต่มันคงไปด้วยกันกับเรื่องที่ว่าจะเขียนไม่ได้ ก็เลยไม่รู้จะเขียนยังไง
ถ้าจะเก็บไว้เขียนวันหลัง อารมณ์มันก็ไม่สดแล้ว
ตอนทำงานต่อรอบดึกก็คิดอีก ไอ้ชีวิตนักเต้นแบบเรานี่
ไม่ใช่ว่าใครจะได้มาเจอได้ง่ายๆ มันก็น่าเขียนนะ
ว่าอยู่ใน Theatre ที่สิงคโปร์ เตรียมงานแสดงแบบนี้นี่ เราทำอะไรบ้าง
พอเลิกซ้อม ห้าทุ่มนั่งรถแท็กซี่กลับบ้าน ได้คุยกับเพื่อนมาตลอดทาง
มันก็มีอีกเรื่องเข้ามา ว่าเราจะอัพบล็อกเรื่องเพื่อนคนนี้
แล้วตกลงไงดีล่ะ .. นี่ฉันจะเขียนเรื่องอะไรดีล่ะนี่
แว้ก..!
อืม.. โยคะก็อยากเขียนต่อนะ
เรื่องของการเป็นนักเต้นอยู่ที่สิงคโปร์นี่ก็
เป็นมาจะครบปีแล้ว ยังไม่ได้เขียนอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย
มัวแต่อ่อนไหว จิตใจอ่อนแอ แป๊บๆ ชีวิตก็ฉิวผ่านเราไปแล้ว
เอาล่ะ ต่อไปนี้สัญญาว่าจะอัพทุกวัน
ฮะเร่ยยยย พูดอะไรออกไป๊ ><
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [