นอนไม่หลับ เลยลุกขึ้นมาเขียนๆอะไรขยุกขยุย
หลับตาลงนอนไปแล้ว แต่ภาพในหัวมันทำให้นอนไม่หลับ
รถติดอยู่บนถนนสุขุมวิทถึง 3 ชั่วโมง
2 วันนี้ เจอรถติดจนอ่วม ปกติไม่เคยเห็น
ก็ขึ้น bts มาตลอด พอเจออย่างนี้ หลอกหลอนประสาทใช่เล่น
ชีวิตที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ มันน่ารำคาญจริงๆเลย
นั่งคุยเรื่องนี้กับพี่สาวมาในรถ
คุยเลยเถิดไปถึงเรื่องไหนต่อไหน
พี่สาวเอาแค็ตตาล็อกชุดเจ้าสาวมาให้ช่วยเลือก
เอาชุดที่เหมาะกับเขา ชุดที่จะทำให้เขาสวยที่สุด
ก็เข้าใจแหละว่า...
ผู้หญิงทุกคน ก็คงอยากจะเป็นเจ้าหญิงสักครั้งหนึ่งในชีวิต
อย่างในเทพนิยาย ที่มีฉากเต้นรำกับเจ้าชายรูปงาม
ความฝันจะได้เป็นความจริงสักครั้ง
พี่สาวถามเราว่า เราเป็นอย่างนั้นเหรอ
แอบตอบในใจว่า ไม่ต้องถึงกับเป็นเจ้าหญิงหรอก
แค่มีใครที่เราจะสามารถอ่อนแอต่อหน้าเขาได้ทุกเวลา
และสามารถพูดกับเขาได้ทุกเรื่องเหมือนกับที่เขียนในนี้
โดยที่ตัวเองไม่รู้สึกกระดากหรืออับอาย เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา
ก็ความรู้สึกนี้มันต้องเกิดขึ้นเอง ทำให้มันมีไม่ได้เสียด้วย
ก็เห็นพี่สาว หรือใครๆเขาคุยโทรศัพท์กับแฟนงุ้งงิ้งๆ
อ้อนอะไรกันน่าอิจฉา แต่เราสิ ทำไม่เป็น ทำไม่ได้
ได้แต่ห่ามๆ สุกๆ ดิบๆ อย่างนี้ไปเรื่อยๆ
เห็นแล้วก็อิจฉาขึ้นมาตะหงิดๆ
ก็ใช่แหละ .. เราอ่อนแอให้ใครเห็นไม่เป็นเลยจริงๆ ทำไม่ได้
ทั้งๆที่ในความเป็นจริง เราอยากจะซุกใครสักคนหลับไปจะตาย
อยู่บ้านก็ไม่เคยซุกพ่อซุกแม่หลับ
จริงๆแล้วตั้งแต่โตมาก็แทบจะไม่ให้ที่บ้านรู้ด้วยซ้ำตอนไม่สบาย
ก็อย่างที่บอกน่ะ มันอาย มันกระดาก
ขนาดตอนเป็นนักเรียนก็แทบจะไม่กอดกับเพื่อน
ทั้งๆที่มันก็เป็นเรื่องปกติของนักเรียนโรงเรียนหญิงล้วน
ตอนเดินกับเพื่อนผู้ชายครั้งแรก ก็เดินห่างกันเป็นเมตร
เคยมีคนบอกว่าเราดูเป็นคนถือตัว แล้วก็หยิ่งๆ
แต่ใครจะรู้ ทุกๆครั้งที่มีใครหยิบยื่นอะไรเล็กๆน้อยๆมาให้
อย่างแขนของเพื่อนที่โอบไหล่ให้กำลังใจตอนลงบันไดมาส่ง
แถมยังเป็นไอ้เพื่อนที่โคตรปากหมา และถูกมันแกล้งอยู่บ่อยๆ
หรือความหวังดีตั้งแต่เล็กๆไปจนถึงใหญ่ๆจากผู้คนรอบๆตัว
ตลอดไปจนถึงความช่วยเหลือจากใครบางคน
มันก็อดไม่ได้ที่จะมีความรู้สึกว่า ช่องว่างบางอย่างได้ถูกเติมเต็ม
ก็คงจะเป็นอย่างที่เขาบอกว่า...มันเต็มตื้น...ขึ้นมา
แต่แล้วก็ต้องซุกความรู้สึกนั้นเอาไว้ แล้วก็กดเอาไว้ลึกๆ
เพราะกลัวว่าจะยึดติด แล้วจะโหยหาต้องการ
แล้ว "คำวิงวอน" บางอย่างที่ซุกๆเอาไว้มันก็จะไหลออกมาหมด
เหมือนอย่างที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วครั้งหนึ่ง
แล้วก็ยังคงกระดากอายจนถึงวันนี้
เขียนอะไรไปถึงไหนแล้วเนี่ย
แทนที่จะนอนหลับ กลับยิ่งเขียนยิ่งตื่น
พอแล้วๆ จะไร้สาระไปถึงไหน นอนเถอะ
Hush now baby, it's time to go to sleep
เฮ้อ,เข้ามาอ่านแล้วก็เข้าในสถานการณ์พอสมควร
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
ผมก็คล้ายๆคุณเหมือนกันนะ