+++ เกลียด +++ (ภาครำพึงรำพัน)
เรื่องที่ 1
เพราะอยากจะรู้ว่า...
เขาเกลียดเราทำไม
จึงอยากจะผูกมิตรด้วย
ได้แต่หวังว่า จะมีสักวันที่เราจะได้เป็นเพื่อนกัน
มองย้อนกลับไปวันนั้นที่แสนจะโง่เง่า
3 ปีผ่านมา ได้พบกันอีกครั้งบน internet
เพียงเห็นแค่รูป และ profile ส่วนตัว ไม่ได้พูดคุย
ก็นึกย้อนกลับไปได้เป็นฉากๆ
เขาหรือเรากันแน่ที่เป็นคนผิด
ยังอยากจะรู้อยู่
อยากเป็นเพื่อนเขาน่ะ
เพราะหวังไว้ว่า เมื่อเราเลิกเกลียดกันแล้ว
จะได้ถามอย่างจริงๆจังๆว่า
Why did you hate me that much?
What did I do?
ยังจดจำและชื่นชมในแววตาอันมุ่งมั่นของเขา
และยังคงอยากจะเป็นเพื่อนเขาอยู่
ถ้าเพียงแต่ว่า เขาไม่ได้เกลียดเราเท่านั้นเอง
คำตอบรับ "accept (as a friend)"
ใน web ที่มีประโยชน์ในการค้นหาเพื่อนเก่าๆ
และรักษาไว้ซึ่งเพื่อนปัจจุบันไม่ให้หนีหายไปนั้น
อาจไม่มีความหมายอะไรสำหรับเขาเลยก็ได้
แต่สำหรับเรา มีความหมายมากมาย
เหมือนเป็นเครื่องยืนยันความโง่เขลาในวันเก่าๆ
แม่บอกว่า ใครเขาจะเก็บเรื่องเก่าๆมาคิด
ลืมๆกันไปแล้วทั้งนั้น
พี่สาวบอกว่า เขาอยากจะรู้น่ะสิ
ว่าคนที่เขาเกลียด ได้ดีไปถึงไหนแล้ว
เผื่อจะได้สมน้ำหน้าด้วยความสะใจ
ถ้าอย่างนั้น... Amy เธอสมหวังแน่
แต่นั่นไม่สำคัญหรอก เราไม่ได้แคร์มาก
ก็อย่างที่บอก อยากจะรู้ว่า เกลียดเราทำไมหนอ
เรื่องที่ 2
สมัยเรียนก็มีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง
ไม่รู้เหมือนกันว่าหมั่นไส้อะไรเรา
หมั่นไส้กันมาหลายปีจนเรียนจบ ถึงค่ายปัจฉิมนิเทศน์
ในคืนอำลา ที่ทุกคนกำลังน้ำตานองหน้า
รวบรวมความกล้าทั้งหมดบุกเข้าไปถามเลย
..เกลียดอะไรเราเหรอ เราอยากรู้จริงๆ...
ไม่มีคำตอบ มีแต่เสียงระเบิดร้องไห้ตอบกลับมา
ส่ายหน้าบอกมาว่า ...เราก็ไม่รู้เหมือนกัน...
แล้วก็กอดกันร้องไห้อยู่หลายนาที
จนวันนี้ก็ยังไม่รู้ว่า เราเกลียดกันทำไม
และจนป่านนี้ ความไม่กินเส้นกันก็ยังคงอยู่
อยู่มาเป็นสิบปี ไม่พูดกัน จะมาวันสุดท้ายกลับกอดกันร้องไห้
แล้วหลังจากนั้นมาก็ไม่ได้คุยกันอีกเลยเหมือนเดิม
ก็แปลกดี...
คนเราเกลียดกันทำไมหนอ
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
ลืมๆกันไปแล้วทั้งนั้น
พี่สาวบอกว่า เขาอยากจะรู้น่ะสิ
ว่าคนที่เขาเกลียด ได้ดีไปถึงไหนแล้ว
เผื่อจะได้สมน้ำหน้าด้วยความสะใจ"
ถูกของเขา