ลืม....หมดใจเลยหรือ
คือว่า ทำไมขี้ลืมขนาดนี้ (วะ) คนเรา
เมื่อเช้าก็ลืมเอาแผ่นซีดีเพลงที่จะใช้สอนเด็กมา
กับไม่ได้เอาสมุดที่จดท่าที่จะสอนเด็กๆมาด้วยอีกตะหาก
ขนาดเตรียมใส่แฟ้มงาน แล้วเอาใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้ว
แต่ก่อนออกจากบ้านก็ดันหยิบแฟ้มออกจากกระเป๋า
เพราะคิดว่าวันนี้คงไม่ได้ทำงานแน่ๆ จะแบกไปด้วยทำไม
ลืมสนิทว่าเอาซีดีเพลง กับสมุดจดท่าไว้ในนั้นด้วย
มาถึงหาไม่เจอ เบ๋อเลยเรา
สอนเสร็จก็ต้องแล่นไปสอนอีกที่หนึ่ง
ตั้งใจจะเอาของไปเท่าที่จำเป็น เพราะยังไงก็ต้องกลับมาอีก
ปรากฏว่าลืมหยิบของออกจากกระเป๋า
แบกไปด้วยซะงั้นเลย ไม่รู้จะแบกไปทำไมมากมาย
จากที่ไหล่ทรุดอยู่แล้วเกือบทุกวัน
เลยต้องมาทรุดโดยไม่มีเหตุจำเป็นไปอีกวันหนึ่ง
เหนื่อยโดยใช่เหตุจริงๆ
ตอนกลับออกมา ก็ดันลืมของอีก
คราวนี้ลืมทั้งแว่นตา โทรศัพท์ และ ipod
ที่แย่สุดคือโทรศัพท์ ลืมวันไหนไม่ลืม
ดันมาลืมเอาตอนที่พรุ่งนี้จะมีนัดสัมภาษณ์
จะติดต่อช่างภาพ หรือคนที่นัดสัมภาษณ์ไว้ก็ยากไปหมด
เวรกรรมจริงๆเลย
ทั้งๆที่ก็อ่านหนังสือเรื่องความ "รู้เนื้อรู้ตัว" มาทั้งสัปดาห์
(ก็เพราะจะต้องไปสัมภาษณ์คนที่นัดไว้นี่แหละ)
แต่ความ "ไม่รู้เนื้อไม่รู้ตัว" มาปรากฎชัดเจนก็เอาวันนี้นี่แหละ
พรุ่งนี้ดิฉันจะรอดมั้ยเนี่ย โอ้ย เครียดๆๆๆ
อาการ ลืม เข้าขั้นรุนแรงไปนิดนะคะ อิอิ
วันที่: 3 พฤษภาคม 2551 เวลา:19:29:57 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [