มันหงุดหงิดและเศร้าใจ
ไม่ใช่น้อยใจที่ไม่มีใครเข้าใจเรา
แต่มันน่าจะเป็น ทำไมเราไม่เข้าใจใครเลย
มีผู้ชายกับผู้หญิงอยู่คู่หนึ่งซึ่งเรารักมากๆ
แต่ความรักคือการทำตามเสมอไปรึเปล่า
การที่เราบอกพี่สาวให้ "หัดดื้อซะบ้าง"
เราเลยกลายเป็นคนไม่ดีไปเลย
ทำไมล่ะ การยึดมั่นในจุดยืนตัวเองเป็นความผิดเหรอ
กลายเป็นว่าเราปล่อยให้พี่สาวเรารับกรรม
กลายเป็นว่าเราเป็นคนไม่สนใจอะไร ไม่มีหัวใจ
กลายเป็นว่าเรากลายเป็นคนเห็นแก่ตัว
การทำงานในองค์กรที่เราโดนหมายหัวไปแล้ว
โดนไปตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มทำงานจริงๆจังๆว่า
เรามันไม่ได้เรื่อง ทำอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง
ความรับผิดชอบก็ไม่มี น้ำใจก็หาไม่เจอ
เป็นไอ้เด็กที่พ่อเลี้ยงมาเป็นคุณหนู ถูกแม่ตามใจจนเสียคน
แล้วมันจะเป็นความสุขได้อย่างไร
โดยเฉพาะคนที่หมายหัวเราเป็นถึงผู้บริหารระดับสูง
ซ้ำร้ายยังเป็นพี่สาวตัวเองเสียอีก
เออเว้ย....ดีอิ๊บเป๋ง
ถึงไม่ได้พูดออกมาก็พอรู้หรอกว่าคิดอะไรอยู่
คิดแล้วก็ไม่อยากทำ
สงสัยว่า การทำตามความฝัน
ทำไมมันไปด้วยกันไม่ได้กับการเป็นคนดี
แล้วทำไมการเป็นลูกที่ดีมันยากชะมัด
ทั้งๆที่อยากทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจใจแทบขาด
กลายเป็นยิ่งพยายามยิ่งแย่
ทำไมถึงไม่มีใครเข้าใจเราเลยนะ
ไม่ใช่สินะ....ตรงกันข้าม....
ทำไมเราไม่เข้าใจใครเลยนะ
สิ่งที่ให้ทำไม่ใช่ความฝันของเรา
ที่ทำไปเนี่ย หวังว่าเราจะชอบมันเข้าสักวัน
บางที การไม่มีอะไรให้เลย
เราอาจจะจริงใจกับความฝันของเรามากกว่านี้
เสียงนั้นยังจำติดหู...
"เธอออกไปหางานทำเองสิ
เธอมันไม่เคยลำบาก เธอไม่รู้ว่าพ่อกับแม่เคยเป็นยังไง
แต่งงานไป ก็คงหย่า ไม่มีใครรับลูกสะใภ้อย่างนี้ได้หรอก"
ได้โปรดอย่าพูดอย่างนั้น เพราะเราไม่ใช่คุณหนู
อย่างน้อยๆเราก็คิดว่าเราไม่ใช่ และก็จะไม่ยอมเป็นคุณหนู
ส่วนเรื่องแม่สามีน่ะ ไม่ต้องห่วงเลย ชาตินี้คงแต่งงานหรอก
อย่ามากำหนดให้เราทำอย่างนั้นอย่างนี้
อย่ามาคาดหวังว่าเราจะเป็นอย่างไรอย่างหนึ่ง
ได้โปรด...คาดหวังเพียงอย่างเดียวเถอะ
ว่าเราจะตอบแทนบุญคุณพ่อแม่แน่นอน
เพราะว่าอย่างไรก็รัก...เพียงแต่ว่า
เราขอไปเป็นตัวเอง ขอให้ตัวเองได้ภูมิใจในตัวเองบ้าง
...เท่านั้นเอง
วันที่: 19 สิงหาคม 2550 เวลา:23:16:28 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [