เรามองกลับไปที่ปีที่แล้ว 2016
เห็นตัวเองวิ่งวุ่นทำสิ่งต่างๆ เต็มไปหมด
ตั้งแต่ต้นปีที่เราไปทางโยคะ
พอกลับมาก็ปลูกผัก เลี้ยงไส้เดือน
ไปหาบ้านผู้สูงอายุ
ไปคอร์สพันพรรณ
กลับไปเรียนทำกาแฟ
บ้าวาดรูป สมัครคอร์สธุรกิจ
ไปอบรมต่างๆ ไปเรียนเซรามิก
ไปสัมนาเรื่องการศึกษา
มีคนบอกว่า เอ็งมันไม่มีสมาธิ
แห่ตามเขาไปหมด ไม่โฟกัสอะไรสักอย่าง
เรามองกลับไป เราเห็นอีกอย่าง
เราไม่ได้เห็นว่าไม่มีสมาธิ ทำอะไรไม่จริง
แต่เราเห็นความพยายามที่จะอยู่ที่นี่ให้ได้
ที่จะหาความหมายให้ชีวิตตัวเองอีกครั้ง
หาสิ่งที่จะยึดโยงเรากับที่นี่
ให้เราสร้างชีวิตที่นี่ได้ออีกครั้ง
คล้ายๆ เมื่อตอนเป็นเด็กนะ
ช่างฝัน ทดลองทำทุกอย่าง
อะไรผ่านเข้ามา คว้าหมด
แต่ต่างกันตรงที่ ตอนนั้นมันเป็นความอยากรู้
อยากรู้จักตัวเอง อยากรู้ว่ามีความสามารถอะไรบ้าง
แต่ครั้งนี้มันเจือด้วยความคับแค้น
ความเสียดาย ความอยากจะลืม
ความไม่ปกติของจิตใจ
เราวิ่งหาไปสิ่งต่างๆ
คล้ายกับเพื่อที่จะปลอบใจตัวเองว่า
นี่ไงความสนใจของเรา
มันเป็นผลจากการที่เรา
พยายามมองสิ่งต่างๆ ในแง่บวก
เราไม่ได้ไม่โฟกัส
แต่เราพยายามทำทุกอย่างที่ผ่านเข้ามา
ไม่ใช่เพื่อหาตัวตน อันนั้นเจอแล้ว
แต่เพื่อที่จะลืมต่างหาก
ลืมความทรมานจากความรู้สึกว่างเปล่า
เราพยายามจะดิ้นรนออกจากความแห้งเหี่ยว
ให้เรารู้สึกมีชีวิตอีกครั้ง
เราพยายามทำทุกสิ่งที่เราชอบ หรือเคยชอบ
เพื่อที่จะทำให้เรารู้สึกถึงชีวิตอีกครั้ง
ทำให้หัวใจเราเต้นแรง และอยากจะตื่นขึ้นมาในแต่ละวัน
แต่จนแล้วจนรอดเราก็รู้สึกได้แค่ว่า
หัวใจเราเต้นช้าลงทกวันๆ
ฉันคิดว่า .. มันอยากจะหยุด
สวัสดีจ้าา มาทักทายจ้า 
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
ถ้าใจไม่กลับ ก็เอาตัวกลับไป