ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราคุยกันเรื่องจุดหมายของสิ่งที่เราทำ
สิ่งที่ดูไร้สาระในสายตาใครหลายๆ คน
แต่ใครจะรู้ สิ่งที่ไร้สาระ อาจเป็นสิ่งที่มีสาระ
หากเราเดินทางไปจนถึงที่สุดของมัน
และสาระนั้น ก็เป็นสาระเดียวกันทั้งหมดของทุกสิ่ง
น่าแปลกที่ตัวเราและใครหลายคนรอบๆ ตัวเรา
เกิดรู้สึกถึงสิ่งนี้ขึ้นมาในเวลาไล่เลี่ยกัน
ไม่รู้เหมือนกันว่าบรรดาผู้ที่มาก่อนเราเขารู้สึกอย่างนี้หรือเปล่า
หรือว่าเป็นเพราะยุคสมัยนี้ ที่ชัดเจนว่าเอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้
บางทีกำหนดความฝันแล้ว มัวแต่ยึดติดแต่ความฝัน
ถึงเวลาสูญไป ก็ตั้งตัวไม่ติด สติหลุดกันไปง่ายๆ
จะว่าไป ความไม่แน่นอนก็เป็นความจีรังในทุกยุคทุกสมัย
แต่รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้มันเห็นความไม่แน่นอนชัดเจนขึ้น เร็วขึ้น โดยไม่ต้องรอจนแก่
เราเริ่มคิดถึงอย่างจริงจังถึงที่เรากำลังทำ
ทำไปเพื่ออะไร สำเร็จแล้วได้อะไร
มันคือ passion อย่างในคำกล่าวของฝรั่งที่ว่า
Dance is passion. อย่างนั้นหรือเปล่า
ทำเพื่อให้ได้ทำ สะใจที่ได้ทำ หรือว่ามีจุดหมายอื่นที่ไกลกว่านี้
กลัว .. กลัวว่าหากเกิดอะไรขึ้นแล้ว
จะต้องจากโลกนี้ไป ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย
ไม่อยากจะลาจากไปโดยต้อง "เสียดาย"
ที่หลายๆ คำถามของชีวิตยังไม่ได้รับคำตอบ
เคยคิดว่าเรารู้สึกอย่างนี้อยู่คนเดียว
แต่ช่วงปีสองปีมานี้ มีเพื่อน มีรุ่นน้องหลายคน
เกิดเอ่ยปากชวนสนทนาเรื่องราวเหล่านี้
ถึงได้รู้ว่า
เออ ไม่ได้คิดไปคนเดียว
สังคมเพื่อนฝูงดูอบอุ่นมีความหมายขึ้นเยอะ
ความโดดเดี่ยวหายไปเมื่อรู้ว่า
บนถนนสายเดียวกันนี้
เราและใครหลายๆ คนล้วนมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน
การเต้น ไม่ใช่เพียงการเต้น
การฝึกฝน ไม่ใช่เพียงเพื่อให้เต้นเก่ง
การใช้กำลังกายทุ่มเท ไม่ใช่เพียงเพื่อออกกำลัง
มันอาจเคยเป็นเช่นนั้น แต่ถนนเส้นนั้นสุดลงแล้ว
หลังจากนี้ สองขาที่ก้าวไป ด้วยร่างกายที่เคลื่อนไหว
จะมุ่งหน้าไปยังถนนอีกสาย
ที่รางเลือน แต่จริงแท้
ฝันอยู่ในมือของเรา สู้ๆค่ะ