นานๆทีจะได้มีโอกาสนั่งเรือ
ดูแม่น้ำเจ้าพระยา
แม้จะเป็นระยะทางสั้นๆ เพียงแค่จากรอยัลออร์คิดไปแชงกรีลา
แต่เมื่อสายตากวาดไปพบโรงแรมเรียงหน้าสลอนตลอดริมฝั่งน้ำ
ก็ให้บังเกิดความคิดเรียงร้อยกันยาวเหยียดในหัว
...ทำไมมีแต่โรงแรม?...
ที่ดินริมแม่น้ำเจ้าพระยาราคาแพงหูดับ
และแต่ละโรงแรมเหล่านั้นก็คิดค่าห้องแพงตับสะเทือน
เพราะความเป็นทำเลทอง ที่เอื้อต่อการเสพรสวิถีแห่งลำน้ำ
ก็เขาว่ากันว่า ชีวิตคนไทยผูกพันกับสายน้ำมาโดยตลอด
ริมฝั่งน้ำคือต้นกล้าแห่งวิถีวัฒนธรรมต่างๆนานา
แล้วฝรั่งหน้าไหนจะไม่อยากมานั่งๆนอนๆอยู่ริมหัวใจของเมืองไทย
แต่ตรงไหนเล่าคือวิถีชีวิตแห่งลำน้ำ
มองไปพบเพียงแต่เรือของโรงแรมวิ่งสวนกันไปมา
ห้องอาหารไว้คอยบริการแขกที่อยากดื่มกินสายลมเจ้าพระยา
กับพนักงานโรงแรมในชุดยูนิฟอร์มที่พร้อมให้บริการนักท่องเที่ยว
ไม่ก็เป็นเรือล่องแม่น้ำเจ้าพระยาจากท่าตากสินเพื่อพาฝรั่งชมเมือง
ไกลออกไปหน่อยคือผู้คนที่เบียดเสียดกันลงเรือข้ามฟาก
และเหนือขึ้นไปบนเรือข้ามฟากคือสะพานข้ามแม่น้ำที่รถแน่นขนัด
แล้วตรงไหนหรือคือสิ่งที่ควรค่าแก่การเชยชม
วิถีชีวิตแห่งลำน้ำหมดไปนานมากแล้ว
มีคนกรุงเทพฯสักที่คนเชียวที่ผูกพันกับแม่น้ำเจ้าพระยา
ทุกวันนี้เราไม่ต่างจากหุ่นยนต์
เพราะเส้นเลือดที่คอยหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณนั้น
ถูกแยกออกไป ขายบริการ ให้กับนักท่องเที่ยวเสียหมดสิ้น
ไม่มีโอกาสอีกแล้ว ที่วิถีชีวิตของเรา
จะกลับไปผูกพันกับแม่น้ำเจ้าพระยา
ที่ไว้ขายฝรั่งก็เป็นเพียงแม่น้ำเจ้าพระยาที่แห้งแล้ง
และคนไทยในชุดยูนิฟอร์ม
และแน่นอนว่า รอยยิ้มที่ปรากฎให้เห็นนั้น
ก็เป็นหนึ่งในยูนิฟอร์มด้วยเช่นกัน
ลุ่มเจ้าพระยาเห็นสายธาราไหลล่อง
เพียงแต่มองหัวใจให้ป่วน
น้ำไหลไปมักไม่ไหลทวน
ชีวิตเราไม่มีหวนไม่กลับทวนเหมือนกัน
เราเกิดมาผูกใจรักกันดีกว่าเพราะว่าชีวาแสนสั้น
เราอย่าได้กระเทือนหัวใจต่อกันทิ้งชีวิตอันสุขใจ
อย่าแตกกันเลยรักไว้ชมเชยชิดมั่นจงผูกพันรักกันด้วยใจ
ขอจงเป็นเหมือนเช่นนกไพรที่เหินบินคู่กันไปหัวใจคู่กัน
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
ถ้าต้องการเห็นภาพเก่าๆบ้าง คุณต้องนั่งเลยไปจนถึงประทุมธาณี จะยังพอเห็นภาพเก่าๆ ได้บ้าง ลางๆ..