ความโกรธที่ delay
บางครั้ง ความโกรธเกิดขึ้นช้ากว่าที่ควรไปเป็นปี
ความรู้สึกช้า .. ว่างั้นเถอะ
วันที่ 3 พฤษภาคม 2551 ประมาณ 2 ทุ่ม
ฉันกระโดด Grande Jete (ท่าบัลเล่ต์) อยู่ในห้องซ้อม
พื้นห้องนั้นห่วยมาก มันพังเป็นหลุมเป็นคลื่น
ความชะล่าใจทำให้ฉันไม่กลัว ฉันกระโดด
เท้าขวาลงมาในรอยบุ๋มของไม้พอดี
หลังจากนั้นมันฉันจึงลงไปกองอยู่กับพื้น
สายตาราว 20 คู่หันมามอง ฉันยิ้ม เขิน เจ็บ
และแล้วก็ได้พบว่ากระดูกก็หัก
ฉันเสียเวลาไปเป็นปี กว่าจะกลับมาเต้นได้เป็นปกติ
ฉันโกรธ โกรธมาก เมื่อคืนนี้
ความรู้สึกช้าใช่ไหม ..ใช่
เมื่อคืนไปซ้อมที่โรงละคร เปิดแอร์เย็นเจี๊ยบ
เย็นจนปวดกระดูก ตรงที่ผ่าตัด ตรงที่หักนั่นแหละ
มันเป็นแผลเป็นของชีวิตฉันไปแล้ว
ฉันโทษ พวกเขา
แม้ว่า พวกเขา จะบอกว่าเป็นความผิดของฉันเองก็ตาม
พวกเขา ก็ยังนิ่งดูดาย
และพื้นนั้นก็ยังไม่ได้ซ่อม จนถึงวันนี้
ถึงจะรู้และเข้าใจว่าทำไมไม่ซ่อม แต่ก็โกรธอยู่ดี
มีบุญคุณอีกมากไหมที่ฉันต้องทดแทน
เพื่อนหลายคนบอกว่าเมื่อไหร่แกจะโต
เมื่อไหร่แกจะกล้าออกมา เมื่อไหร่แกจะไปหาที่ทางของแก
พ่อแม่ก็บอกให้ฉันเลิกดักดานอยู่ในที่ตรงนั้นได้แล้ว
ฉันไปสอน เงินเดือนก็ออกไม่เคยตรง
อีกทั้งยังถูกรุ่นพี่เกทับ ด่าว่าตลอดเวลา
ไม่ใช่ด้วยความเกลียดชัง แต่มองว่าฉันเป็นคนง่ายๆ ยังไงก็ได้
"พวกเขา" มีบุญคุณกับฉัน แต่ "พวกเขา" ก็รังแกฉันหลายเรื่อง
รังแกด้วยความไม่เอาใจใส่ รังแกอย่างไม่รู้ตัว
ใช่ ฉันเป็นคนคิดมาก แต่ "พวกเขา" ก็คิดน้อยไปเหมือนกัน
ฉันควรจะทำอย่างไรกับชีวิตฉันดี
ฉันอยากจะเดินต่อบนเส้นทางสายนี้
แต่กลับโดนปิดกั้นด้วยสภาพแวดล้อมที่ไม่เอื้ออำนวย
ฉันอยากจะรัก "พวกเขา" อย่างที่เคยรัก
ฉันจะทำอย่างไรดี
และ 'เมื่อไร' จะออกมาจากที่นั่น