ผม...ที่รักมากมาย แต่บริจาคไปไม่เสียดายเลย

“พี่ 10 นิ้วนี่มันประมาณเท่าไหร่เหรอคะ”
คุณพี่คนนั้นจับผมที่ยังคงเปียกๆ ของฉันขึ้นมาแล้ววัดให้ดูคร่าวๆ
“อุ้ย! เยอะจัง แล้ว 8 นิ้วล่ะคะ”
คุณพี่เลื่อนนิ้วลงมาหน่อยนึง ฉันพยักหน้า
“โอเคค่ะ 8 นิ้วก็ 8 นิ้ว”
แล้วคุณพี่ก็ใช้มือซ้ายจับปลายผมที่ยาวพอสมควร มือขวาก็...

ฉับ!

แล้วก็...

ฉับๆ ชิกๆๆ
แซกๆๆๆๆๆๆ
คุณพี่ช่างตัดผมเธอดูเมามันดีเสียเหลือเกิน

กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองนั่งเกร็งก้นอยู่ตลอดเวลาก็เสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว

เอ่อ... เร็วมาก
ผมสั้นที่สุดในชีวิตเลยตอนนี้

ก่อนลุกไปจ่ายตังค์ คุณพี่ก็เอาไม้บรรทัดมาทาบปอยที่ตัดออกไป
จ๊ากกก! ไหนบอก 8 นิ้ว วัดออกมาได้ตั้ง 12 นิ้ว

คร่อก!!

แต่ไม่เป็นไรหรอก
จ่ายตังค์แล้วยิ้มรับปอยผมนั้นมา
จะเดินออกจากร้านอยู่แล้ว แต่ว่า...

“เอ่อ... พี่มีถุงมั้ยคะ จะถือออกไปอย่างนี้ก็เกรงใจ”
ฉันพูดพร้อมกับชูผมมัดนั้นขึ้นมา ที่ตอนนี้หอมแชมพูเหลือเกิน
ช่างในร้านยิ้มแล้วไปหยิบถุงวัตสันใบเล็กมาให้

ฉันใส่ผมลงไปในถุงแล้วมุ่งหน้าตรงไปยังเทสโก้โลตัสฝั่งตรงข้าม
ไม่ได้ไปซื้อน้ำยาล้างจาน หรือว่าอะไรหรอก
แต่ตรงไปยังเคาน์เตอร์รับฝากส่งไปรษณีย์และพัสดุภัณฑ์
รับซองกันกระแทกมาจ่าหน้าซอง

ศูนย์ส่งเสริมคุณภาพชีวิต โรงพยาบาลจุฬาภรณ์
เลขที่ 54 หมู่ 4 ถ.วิภาวดีรังสิต
เขตหลักสี่ กทม.
10210

วงเล็บมุมซอง
(บริจาคผม ความยาวประมาณ 11 นิ้ว)

จ่ายเงินค่าฝากส่งเรียบร้อย
เย่! สบายใจแล้ว อยากทำมานานแล้ว
มีความสุขมากๆ ค่ะ

เห็นคุณพี่ช่างตัดผมก็ยิ้มเหมือนกัน
ตอนที่เราบอกว่าเราจะตัดผมไปทำไม
แล้วยังเรื่องมากนะ ต้องมัดผมก่อนนะคะพี่
แล้วขอความยาวเท่านี้ๆ ห้ามตกพื้นเด็ดขาดเลยนะคะพี่

“หนูจะเอาผมไปบริจาคค่ะ”

“?????” โดยช่างเกือบทั้งร้าน
"มันบริจาคกันได้ด้วยเหรอน้อง"
"เขารับบริจาคแล้วเอาไปทำอะไรน่ะ"

“คือ .... ตอนนี้ร.พ.จุฬาภรณ์รับบริจาคผมค่ะ
จะเอาไปทำวิกให้กับผู้ป่วยโรคมะเร็งที่ผมร่วงน่ะค่ะ
เขาจะเอาความยาว 7 นิ้วขึ้นไป
แล้วต้องเป็นผมที่ไม่ตกพื้น ไม่กระจาย คือต้องเป็นฟ่อนน่ะค่ะ
แล้วก็ต้องเป็นผมที่ไม่ผ่านการทำสีผม ดัด ย้อมด้วย”

นั่นแหละ ความเป็นมา
ได้ทำแล้ว ตั้งใจมา 2 เดือนแล้ว ได้ฤกษ์เสียที

จริงๆ แล้ว เราเป็นคนที่ไว้ผมยาวมาตลอดชีวิต
เล็มบ้างเวลาแตกปลาย สไลด์บ้างเวลาเพื่อนยุ
แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ตัดผมออกไปเยอะขนาดนี้
ยังรู้สึกแปลกๆ อยู่เลย ถึงจะยังมัดได้หน่อยหนึ่งก็เถอะ
ยังไม่ชิน

แต่มีความสุขนะ
แม้เส้นผมเป็นสิ่งที่เรารักมากที่สุดในร่างกายแล้วก็ตาม
แต่ถ้าตัดแค่นี้ยังตัดไม่ได้ แล้วเราจะไปตัดอะไรได้ล่ะ
ชีวิตนี้คงเต็มไปด้วยการยึดติด ยึดมั่น
ทำใจละวางตัวกูของกูด้วยเรื่องเล็กๆ อย่างนี้ก่อน
เพื่อฝึกการละวางในสิ่งที่ใหญ่โตกว่านี้
เส้นผมตัดไปแล้วก็งอกใหม่ได้
ตัดไปอย่าให้เสียดาย แล้วส่งไปให้คนที่เขาต้องการ
ตั้งใจไว้ด้วยว่า ต่อไปนี้จะเลี้ยงผมเพื่อบริจาคโดยเฉพาะ
ฝึกคิดให้เคยชินเข้าไว้ ว่าร่างกายนี้ไม่ใช่ของเรา
ไม่มีอะไรทีเป็นตัวกู ของกู

สบายใจแล้วล่ะ ทั้งก่อนตัด และหลังตัด
แม้ว่าตอนตัดจะเสียวๆ ไปบ้าง ฮ่าๆๆๆ
"อุ๋ย..สั้นจัง" อะไรประมาณนี้

ดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่
//www.thaipost.net/x-cite/150710/24858

ป.ล. ตัดเสร็จมีคนทักว่า
ผมทรงนี้ รวบแล้วเหมือนเด็กม.ต้น ตอนผมเพิ่งยาว
แต่ถ้าปล่อยแล้ว เหมือนนิสิตปี 1
ฮ่าๆๆๆ

Create Date : 23 สิงหาคม 2553 Last Update : 23 สิงหาคม 2553 18:10:11 น. Counter : 1659 Pageviews.		9 comments
Share Tweet

	ความรักของพ่อ (ความประทับใจของลูก) chobkid (5 เม.ย. 2567 09:42:49 น.)		นุ่งซิ่นชมสวน๑/๖๗ ตะลีกีปัส (3 เม.ย. 2567 10:35:45 น.)
	»FFF#94« "กินเพลินเกินห้ามใจ" ปีกไก่ทอดน้ำปลา nonnoiGiwGiw (3 เม.ย. 2567 10:47:49 น.)		Conscious-Choose..เกิดมา-มี2ชั้น..ชั้นบน-กับ-ชั้นล่าง..สุข-กับ-ทุกข์..เราอยากยุ-ชั้นไหน-มากกว่ากัน 2 CXO.Asia (2 เม.ย. 2567 16:18:08 น.)