ไอ้โง่เอ๋ย...เมื่อไหร่จะเลิกโง่
หลายต่อหลายครั้งที่บอกตัวเอง
เตือนตัวเองอยู่เสมอว่า....
อย่าพูดมันออกมา
อย่าปกป้องใครโดยไม่จำเป็น
อย่ากังวลถึงความถูกต้อง
อย่าไปคิดถึงความดีงาม
จงคำนึงถึงความอยู่รอดและความดูดีของตัวเองก่อนเถอะ
แต่ไม่รู้ทำไมมันทำไม่สำเร็จสักที
เมื่อไหร่จะเลิกนิสัยตรงๆอย่างนี้ได้หนอ
แล้วเมื่อไหร่ที่จะเลิกเรียกร้องความยุติธรรมเสียที
แน่นอน มันไม่มีใครได้คะแนนร้อยเต็มในวิชาความดีงาม
และที่เป็นความจริงตลอดกาลก็คือ
ทุกวันนี้ ความรักโดยปราศจากผลประโยชน์
มันหาได้ยากยิ่งกว่าหาอากาศบริสุทธิ์บนถนนสุขุมวิท
แต่ทำไมศรัทธาเรายังไม่เปลี่ยนแปลง
ถามตัวเองอยู่บ่อยๆ
แกจะเรียกร้องความถูกต้องไปเพื่อพระแสงอะไร
ถ้าการพูดความจริงนั้นทำให้แกเดือดร้อนเป็นประจำ
ก็ตอบตัวเองทุกทีว่า
ก็เพื่อความสบายใจน่ะสิ
แต่สุดท้าย...
มันกลายเป็นความอึดอัดใจไปเสียทุกที
ง่ายๆก็คงเพราะอำนาจที่อาจจะมาพร้อมกับปัจจัยต่างๆ
ทั้งวัยวุฒิ คุณวุฒิ ตามใจกูจะวุฒิ
ที่ไปลดทอนวุฒิของความเป็นจริง