วันนี้อยู่ๆ เราก็รู้สึกจุกในลำคอขึ้นมา
แปลก ความอ่อนไหวจู่โจมคนเราได้ง่ายดาย
หันมองไปรอบๆ ตัว
เราอยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้า
เรามาหาประสบการณ์ใหม่ๆ
เรามาเรียนรู้สิ่งเรายังไม่รู้
มีช่วงเวลาอึดอัด เหงา สับสนบ้างเป็นธรรมดา
เราหันไปเห็นหน้าเธอ
เธอที่ถามเราอยู่บ่อยๆ ว่า
จำได้ไหมว่า เราฝันถึงอะไร
จำได้ไหมว่า เรามาที่นี่ทำไม
เรามองเธอ น้ำตาพานจะไหล
เพราะเราดีใจ
เราดีใจมากนะที่มีเธออยู่ตรงนี้ด้วยกัน
เส้นทางที่เราเดินอยู่นี้
เราดีใจจริงๆ ที่มีเธอเดินอยู่ด้วย
คุ้นๆ ไหมล่ะ ประโยคนี้
เธอเป็นคนบอกเราเองเมื่อตอนครั้งเพิ่งเริ่มสนิท
ใครจะคิดว่าเราสองคนจะมาได้ไกลถึงตรงนี้
ย้อนกลับไปอ่านบันทึกเก่าๆ
ถึงระลึกได้ว่าไม่ใช่เธอผลักเราอย่างเดียว
เราเองก็ผลักเธอด้วยเช่นกัน
นั่นคือหน้าที่ของเพื่อน
เราผลักกันไปข้างหน้า
วันนี้เราได้นั่งคุยกันอีกครั้ง
นานทีเดียวที่บทสนทนาของเราหายไป
วันนี้มันกลับมาแล้ว
เราคุยกันเรื่องความฝัน เรื่องอนาคต
คุยกันเรื่องชีวิต และเส้นทาง
เราแบ่งปันความคิดความรู้สึก
แล้วเวลาพักก็หมดลง การซ้อมเริ่มขึ้น
แล้วเราก็ได้เต้นคู่กันอีกครั้ง
ดีใจมากที่ได้เต้นกับเธออีกครั้ง
ดีใจมากที่เรายังคงหายใจเป็นจังหวะเดียวกัน
ดีใจมากที่เรายังคง feel กันและกันได้ในจังหวะการเคลื่อนไหว
ดีใจมากที่เรายังคงเป็นกำลังใจให้กันและกัน
ดีใจมากๆ ที่บนทางที่เราเดิน เรายังคงมีเธอ
อาจมีไม่เข้าใจกัน เสียใจ น้อยใจ
แต่ถึงที่สุด เธอก็ยังคงอยู่อย่างที่เธอเคยบอกเราว่า
..เราอยู่ตรงนี้ ไม่ได้ไปไหน..
เราไม่รู้ว่าวันข้างหน้าว่าเราจะเดินใกล้หรือไกลกันสักแค่ไหน
แต่ตอนนี้ตอนที่ยังมีเธออยู่ใกล้ๆ
เราก็ขอบคุณชีวิต ขอบคุณโชคชะตา
และเราจะทำเวลานี้ให้มีคุณค่ามากที่สุด
เพื่อให้แน่ใจว่าเมื่อชีวิตพาเราไปถึงทางแยก
เราจะมีวันเวลาที่ดีที่สุดร่วมกันเก็บไว้ในความทรงจำ
เพื่อเราจะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง
รักเพื่อนคนนี้ที่สุดเลย
ป.ล.ทั้งหมดนี้ไม่กล้าบอกแกว่ะ กูเขิน
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
ถ้าเพื่อนคนนี้ได้มาอ่านบล็อกนี้
คงปลื้มใจมากนะครับ
การได้เป็น "เพื่อน" กับใครสักคนอย่างสุดใจ
เป็นเรื่องที่น่ายินดีมากครับ