...เพราะหัวเราะไม่ออก...
สังคมที่มันอยู่ร่วมกันหลายๆคน
ก็ใช่ว่าเราจะเป็นสุขได้กับทุกคน
บางเรื่องบางสิ่งไม่ชอบก็เก็บไว้
พูดไปทำไม
บางครั้งบางคราวไม่พอใจก็ควรเฉยๆ
อย่าไปสานต่อ
เก็บมาคิดเล็กคิดน้อยทำไม
เก็บมาใส่ใจทำไม
บางทีเขาก็ทำร้ายความรู้สึกเรา ทั้งๆที่เขาก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
เล่าให้ใครฟังก็คงจะไม่มีใครเข้าใจ
แล้วเขาก็จะมาบอกว่าเราคิดมากไปเอง
แต่ก็ไม่ได้เรียกร้องให้ใครมาเห็น หรือเข้าใจอยู่แล้วนี่
ไม่พอใจอะไรก็เก็บเอาไว้
เพราะอีกไม่นานก็ลืม
อีกนิดเดียว...
เรื่องงี่เง่าๆแบบนี้ไม่ใช่ไม่เคยผ่าน
ใครที่ดูเป็นมิตรกับทุกคน แต่กลับทำกับเราอีกอย่าง
ไม่เป็นไร ชินซะแล้ว ก็เป็นครั้งที่ 3 ในชีวิตแล้วนี่ที่เจอคนแบบนี้
และคราวนี้เราคงไม่หนีกระเซอะกระเซิง เหมือนอย่างที่เกิดขึ้นที่ฮ่องกงหรอก
บางอย่างที่มันติดค้าง เพราะหนีมาโดยไม่ได้ลาครู
แค่หนีใครบางคนที่มันทำเลวๆต่อเราแค่นั้นเอง
เราทำลายอนาคตตัวเองอย่างโง่ๆที่สุด
เราก็มีบทเรียนมาแล้วไม่ใช่เหรอ
ไม่ได้กำลังบอกให้ตัวเองเลิกคิดมาก
แต่กำลังจะบอกตัวเองว่า
รีบๆเรียนรู้จากสิ่งที่มันเกิดขึ้นเสีย
วันนี้ ฝนไม่ตก แต่อากาศไม่สดใสเลยเนอะ
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
ป.ล. ยกขาได้สูงจัง