คนตายไม่อาจหวนคืน

ป่านนี้เขาก็ยังคงอยู่ที่เดิม ที่เขาเคยอยู่

หรือไม่ก็ ... เขาก็คงอยู่ กับคนที่เขาศรัทธา... และก็รับรู้ว่าคนๆนั้นมีตัวตน

คนที่อยู่ ... ก็จะเก็บเกี่ยวเอาความทรงจำนั้นไว้
แล้วทุกอย่างจะไปบรรจบ กัน เมื่อทุกอย่าง เหมือนกัน นั่นคือ ความตาย มาพรากไป
ส่วนฉัน ยังจำนิ้วมือข้างนั้นได้ ...
ที่ชอบหาเรื่องยัดใส่กระเป๋ากางเกง

  

การรอคอย
ถ้ามีความสุขเป็นเพื่อน
การรอคอยนั้น...
ไม่เคยเปล่าเปลี่ยว


มีความสุขมากๆนะครับครูเสี้ยว

  

^_^

  

หากสิ่งดีๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เป็นเหมือนช็อกโกแลต

การ 'รอเวลา' ที่จะ แกะห่อเพื่อลิ้มรสอันหวานชื่นใจของช็อกโกแลตที่เราได้รับมา
อาจจะไม่ได้ง่ายดาย แต่ก็ไม่ใช่เป็นเรื่องที่ยากเย็น
แถมบางที ยังอาจจะถือได้ว่าเป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำ

แต่ทว่าการ 'รอคอย' ที่แท้จริงนั้น เริ่มต้นเมื่อช็อกโกแลตหมดลงไปแล้วต่างหาก...

เราไม่รู้ว่าช็อกโกแลตอันใหม่มันจะมาเมื่อไหร่
ไม่รู้ว่าจะไปหามันได้ที่ไหน
เราอาจจะทำได้เพียงแค่ 'รอคอย'

แต่เราก็สามารถเลือกได้ว่าเราจะ 'รอคอย' อย่างหดหู่ เคว้งคว้าง
หรือจะ 'รอคอย' ด้วยความหวัง และศรัทธา


แล้วถ้าหากว่า 'ช็อกโกแลต' มันไม่มาซะที
...
เราก็กิน 'อะไรอย่างอื่น' ที่เรา 'ได้รับ' ไปพลางๆก่อนก็ยังได้
: )

  

การรอคอยก็เหมือนกับฤดูกาล ที่เราจะรอคอยให้มันมาถึง แล้วมันก็จะผ่านเราไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีสิ่งเดียวเท่านั้นที่ยังคงอยู่แม้มันจะจับต้องด้วยมือไม่ได้ แต่ความทรงจำก้แตะต้องได้ด้วยหัวใจเสมอ

  

ความรู้สึกแห่งการรอคอยยังคละคลุ้งอยู่ในหัวใจ
หากแต่การรอคอยของผมไม่มีอะไรหรอกที่บอกได้ว่าสิ้นสุดเมื่อไหร่ รอใครบางคนเผื่อซักวันเค้าจะกลับมา เหมือนดังเช่นฤดูกาลที่หมุนเวียนมาเสมอ

  

อยากไปดูคอนเสิร์ตจังเลย