โชคดีนะครับ
กับคำอวยพรยอดนิยมคำนี้ ไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้เราหวั่นไหวสะเทือนใจได้ขนาดนี้ กระนั้น ความหวั่นไหวก็หาใช่ความวาบหวาน ความสะเทือนใจ ก็ใช่ว่าคือความโศกเศร้า หากแต่ว่ามันเป็นความรู้สึกยินดีที่เจือไว้ด้วยความเห็นอกเห็นใจปะปนกันอยู่
บ่ายวันธรรมดาวันหนึ่ง บนถนนสุขุมวิท ถนนที่จอแจที่สุดในเมืองหลวง ทุกอย่างดำเนินไปบนความปกติของมัน เราก็ยังคงเดินอย่างรีบเร่ง สะพายเป้สีแสบใบเดิม กับ CD walk man ในรูหู ซึ่งกลบเสียงทุกอย่างในปฐพีได้อย่างชะงัด แต่สิ่งที่ทำให้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอันทำให้วันนี้มีเรื่องมาเล่าก็คือ
ผู้ชายคนหนึ่ง แต่งตัวดูเป็นบุคคลประเภทที่มีฟุตบาทเป็นเตียงนอน ท้องฟ้าเป็นห่ม ควันจากท่อไอเสียเป็นพัดลม และเสียงรถราเป็นนาฬิกาปลุก เขานั่งอยู่หน้าร้านขายเฟอร์นิเจอร์หรูหรา มีหมวกไหมพรมคลุมหน้า มีขันสีแดงรอเศษสตางค์ตั้งอยู่ แล้วก็นั่งเป่าขลุ่ย ใช่แล้ว เขาคือ วณิพก
อาจจะเรียกว่าความรู้สึกช้าก็ได้มั้ง ไม่ก็เป็นความรีบเร่งที่จะจ้ำเอาๆ หรือไม่ก็ CD Walkman ที่อัดแน่นอยู่เต็ม 2 รูหู ที่ทำให้ประสาทสั่งการช้าลงไปสัก 37% เลยไปจากจุดที่พี่วณิพกคนนั้นนั่งไปสัก 20 ก้าว เราก็คิดขึ้นมาได้ว่า ไหนๆเค้าก็เล่นแล้ว เราก็น่าจะฟังสักหน่อย ก็เลยดึง CD Walkman ออกจากรูหู แล้วก็รีบเดินย้อนกลับไปพร้อมๆกับควักสตางค์ออกมา
ริมถนนสุขุมวิท กับเสียงขลุ่ยหวานๆเล็กๆ ที่ทำท่าจะเบียดแทรกเสียงเครื่องยนต์ให้มากระทบกับกระดูกค้อน ทั่ง โกลนไม่ไหว หากกลับเข้ามากระเทือนในจิตใจเราอย่างจัง แล้วกระแทกความรู้สึกในอกให้หลุดออกมาเป็นคำว่า ถ้าที่นี่เป็นถนนในยุโรปนะ พี่จะต้องได้ตังค์เยอะแยะแน่ๆ แล้วเลื่อนขั้นตัวเองเป็นศิลปินคนหนึ่งทีเดียว แล้วพี่เค้าก็เงยหน้าขึ้นมามองเรา ซึ่งทำให้เราตกใจกลัวใบหน้าปุๆปะๆที่ซ่อนอยู่ในหมวกไอ้โม่งได้อยู่เหมือนกัน แต่แล้วเสี้ยววินาทีต่อมาก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้านั้น แล้วก็พูดว่า ขอให้น้องโชคดีนะครับ
เท่านั้นแหละ เรารู้สึกว่าโชคดีทั้งหลายในโลกมันเดินพาเหรดยกขบวนแห่เข้ามาหา เพราะคำพูดนั้นมันออกมาจากผู้ที่ดูเหมือนว่าจะได้ประสบกับความโชคดีในชีวิตอยู่เพียงน้อยนิด แต่กลับมีใจอุตส่าห์คิดปรารถนาจะให้ผู้อื่นได้พบกับความโชคดีนั้น เราเองนั้นก็ขนลุกไปทั้งตัวเลย ด้วยความรู้สึกซาบซ่าน ปีติ อิ่มๆยังไงบอกไม่ถูก
ตอนที่พี่เค้ายิ้มให้เรา เรารู้สึกว่าเรากำลังคุยอยู่กับเพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง คนที่มีชีวิตจิตใจ มีความรู้สึก มีความสามารถที่จะโต้ตอบพูดคุยกับใครๆได้ ผิดกับแวบแรกที่เราเองก็ยังโกรธตัวเองไม่หาย ที่นึกกลัวใบหน้าปุปะของเค้า
คิดแล้วใจมันกระหวัดไปถึง the Phantom of the Opera ได้อย่างไรก็ไม่รู้เหมือนกัน
วันที่: 9 ตุลาคม 2548 เวลา:7:34:40 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [