นอกหน้าต่าง...ไกลออกไป...ไกลออกไป
นอกหน้าต่าง
อากาศเย็นฉ่ำ สายลมรำร่าย ต้นไม้ส่ายตาม
ชื้นชื้นชุ่มเย็น แต่ได้เพียงเห็น ไม่อาจสัมผัส
เพราะท้องฟ้าไม่ใช่ของเรา
ได้ไหมอยากไล่คว้า เอามาไว้เป็นของตัว
เพียงเริงร่ากลางท้องฟ้า
เปิดหน้าต่างออก แล้วติดปีก
ให้โลกทั้งโลกเป็นของเรา
ขอบฟ้าคือกำแพง ก้อนเมฆคือหลังคา
และต้นหญ้าคือพรมสีเขียว
ให้หัวใจคลุกเคล้ากับสายลม
ใจที่หม่นมองจะปะทะกับความอ่อนโยนของโลกภายนอก
วิญญาณจะตื่นขึ้นและเติบโต
เพื่อบินไปสู่ดินแดนอันไกลโพ้น
พูดคุยกับความรัก ณ ดินแดนแห่งนั้น
ที่เคยปฏิเสธการมีอยู่ของความรักมาตลอดนั้น
บัดนี้ ตระหนักแล้วว่าเราคิดผิด
ความรักอันบริสุทธิ์มีอยู่จริง
และมันอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าเรา
ปล่อยใจให้ยิ้มระรื่นกับความสุขที่ได้
ปล่อยหัวใจให้อาบอิ่มกับความรักที่อ้อยอิ่งอยู่ในอณูอากาศ
ใจที่สบาย พากายให้ปลดปล่อย
ตัวเราเบายิ่งกว่าขนนก คงเพราะเราไม่มีตัวตน
ยิ่งเบาก็บิ่งลอยขึ้นสูง ยิ่งสูงก็ยิ่งไกลจากหน้าต่างบานนั้น
พอมองกลับลงมา
หน้าต่างบานนั้นจะเหลือเพียงจุดเล็กๆ
ที่ค่อยๆหายไป หายไปจากสายตา เลือนไปจากความรู้สึก
ดับวูบ....และแตกสลาย
เพื่อกลับมาพบกับความจริงอีกครั้ง
ใช่แล้ว....ความรักมีอยู่จริง แต่ไม่ใช่ที่นี่ ในหน้าต่างบานนี้
ดับวูบ แตกสลาย
เสี้ยว...13/02/06
ข้างหน้าต่าง วันที่อากาศเย็นๆ
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
ตั้งไว้ริมหน้าต่างก็ได้นะคะ เผื่อวันใด...เหนื่อยที่จะมองออกไปแสนไกล ก็ยังมีดอกไม้สวย ๆ ตั้งอยู่ใกล้ ๆ มองเพลิน ๆ ได้เหมือนกันค่ะ