นอกหน้าต่างห้องเรียน
เมื่อวันเสาร์ที่ 26 ก.ค. 51
เพื่อนๆสิงห์ดำ 57 ภาค IR
นัดไปกินข้าวด้วยกันเป็นคร้งแรก
ฉันไปยิ้ม
ไปหัวเราะ
ไปดูเพื่อนๆยิ้ม
ไปดูเพื่อนๆหัวเราะ
มันคือความสุขอย่างหนึ่ง
ทุกคนกำลังพยายามที่จะโต
การเปลี่ยนผ่านจากโลกหนึ่งไปสู่อีกโลกหนึ่ง
จากวัยหนึ่งไปสู่อีกวัยหนึ่ง
สิ่งที่ต้อง สนใจเป็นอันดับแรก มักจะเปลี่ยนไป
ตอนเราเรียน
เรานั่งถกกันเรื่องปัญหาของโลก
เราอ่านหนังสือที่ชวนให้เราตั้งคำถาม
เรานั่งวิพากษ์ระบบที่มันเป็นอยู่
เราขบคิดเกี่ยวกับมัน และพยายามทางออก
เราคิดๆๆ และสนุกกับการคิด
แต่ใบปริญญาเหมือนเป็นสวิตช์สลับโหมด
ใช่ เราจำสิ่งที่เราเรียนได้ แต่เราก็ยอมรับว่า
มันอยู่ได้แค่ในห้องเรียน
เราสนใจความเป็นจริงที่กว้างยิ่งขึ้น
ในขณะที่เป้าหมายกลับหดแคบลง
แปรเปลี่ยนจากความห่วงใยโลกและสังคม
เหลือเพียงแค่ความห่วงใยชีวิตของตัวเอง
สังคม และปัญหาของมันยังคงเหมือนเดิม
แต่เงื่อนไขของชีวิตเราเองต่างหากที่เปลี่ยนไป
ไม่ใช่ทุกคนหรอก
แต่..หลายคน
มันจริง ที่หน้าที่การงานมันเลือกเรา
เพราะตราบใดที่เรายังคงต้องพึ่งพิงระบบ
มันก็เปล่าประโยชน์ที่จะไปคัดง้างกับสิ่งที่มันเป็น
หาเลี้ยงชีวิต เอาตัวเองให้รอด ...พอแล้ว
มันเป็นความเจ็บปวดของบัณฑิตจบใหม่หลายคน
เพราะจากที่ได้เรียน ได้รู้ ได้ตั้งคำถาม
แต่สุดท้าย ก็ได้แค่ปล่อยให้มันเป็นไป
โลกความจริง เป็นจริงมากขึ้น
เมื่อใครบางคนประกาศกับเพื่อนๆว่า
อีกไม่เกิน 5 ปี แต่งงานกันแน่
ว่าแล้วก็ยิ้มแก้มแทบปริ หน้าแดงขึ้นมาเรื่อๆ
เพื่อนๆตบมือเชียร์ เฮกันลั่นห้อง
เพราะต่างก็เป็นสักขีพยานนิยายรักเรื่องนี้มานาน
จะคอยลุ้นรอรับการ์ดนะ
ฉันเองก็ยิ้ม
ยิ้มให้กับความจริงที่ว่า
บทเรียนกำลังถูกโยนให้ลอยคว้างไปในอากาศ
เพราะชีวิตมีอะไรให้เจอมากกว่านั้น
และมีอะไรให้คิดน้อยกว่านั้น
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
อย่าคิดอะไรมากนะ จงเรียนรู้ที่จะเติบโต