ถ้าเพียงทำได้ก็คงดี
ชีวิตคือการทำงาน
ถ้างานแยกเราออกห่างจากสุนทรีย์ ของชีวิตเมื่อไหร่ นั่นก็คือจบ
สำคัญคือ งานที่เราทำนั้นใช่รึยัง ใช่แค่ไหน
และมันตอบโจทย์ของชีวิตเราแน่ๆ หรือเปล่า
คำถามนี้ผุดขึ้นมาขณะที่เราเพิ่งสอนโยคะเสร็จใหม่ๆ
เส้นทางสายโยคะ
จากที่เอาเท้าแหย่ๆ มาแล้วหลายปีแต่ว่ายังไม่กล้าลงมาเดินเต็มๆ
แต่นับตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว ถือฤกษ์เอาตอนที่เราอายุครบ 26 ปี พอดี
หลังจากที่ได้ไปลองลิ้มชิมลางรสชาติของโยคะที่อินเดียมาแล้ว
เราตัดสินใจหันหน้ามาสู่ทางนี้อย่างเต็มตัว
และหวังว่ามันจะเป็นการทำงานที่เชื่อมโยงเราสู่คำตอบของชีวิตได้อย่างแท้จริง
สถิร สุขํ อาสนํ = เสถียรและเป็นสุขคืออาสนะ
ดูเหมือนจะเป็นโยคโศลกที่ใช้ได้กับทุกเรื่อง
คือคำอธิบายทางสายกลางของพระพุทธเจ้าด้วย
เพียงสบายๆ พอให้มีความผ่อนคลายและความมั่นคงอยู่ในที
ถ้าหาจุดจุดนี้เจอในการทำสิ่งต่างๆ ความสุขจากการทำนั้นก็จะแผ่ออกจากหัวใจ
แม้จะเหนื่อยจากการทำ ก็เป็นความเหนื่อยที่มีศูนย์กลางอยู่ที่ความผ่อนคลาย
พอหลายเหนื่อยก็เป็นสุข ไม่ใช่พอหายเหนื่อยก็รู้สึกเข็ดหลาบไม่อยากทำอีก
เราเป็นคนชอบเดินตลาดต้นไม้ คนขายต้นไม้ส่วนใหญ่จะน่ารัก
เป็นกันเองมากๆ อยากรู้อะไรก็ตอบโดยไม่ปิดบัง
เคยมีคนบอกเราด้วยซำ้
ต้นนี้เนี่ย ตัดกิ่งปัก เดี๋ยวเดียวก็งอก
ไม่ต้องมาซื้อใหม่หรอก โตเร็วจะตาย
จริงที่ว่าคนอยู่กับต้นไม้จะใจเย็น มีความสุขโดยไม่ต้องเสแสร้ง
เพราะเราเปิดร้านขายกาแฟด้วย เราถึงต้องไปเดินงานกาแฟเหมือนกัน
แปลกตรงที่ว่า เราสัมผัสได้ถึงความรู้สึกแบบเดียวกับไปเดินงานต้นไม้
สัมผัสได้ถึงความใจเย็น ความละมุนละไมของแต่ละบูธที่มาออกร้าน
ไม่ว่าจะเป็นบูธขายเครื่องทำกาแฟ ขายเมล็ดกาแฟ ขายไซรัป ฯลฯ
ทุกคนดูมีความสุข ยิ้มแย้มแจ่มใส ถามเขาว่าเหนื่อยมั้ย เขาบอกว่ามาก
แต่เวลาดูเขาอธิบายรายละเอียดสินค้า ดูเขามีความสุขจัง
บรรยากาศสนุกสนานเป็นกันเอง มียิงมุขใส่ตลอด ดู
ไม่ใช่เราคนเดียวที่สัมผัสความรู้สึกนีได้ แต่พี่สาวเราด้วย
แปลกดีเนอะ" พี่เราพูดขึ้น "คนทำงานเกี่ยวกับกาแฟนี่ทุกคนดูมีความสุขดีจัง"
ใช่เลย" เราตอบไปแบบนั้น เพราะตรงกับที่ใจคิด
เพราะอะไรรู้ไหม" เราถามต่อ
เพราะเขาชอบล่ะสิ" พี่เราตอบ
เราบอกว่าเราเห็นด้วย แต่คำตอบของเรายาวกว่าคำตอบของพี่
ชอบอย่างเดียวไม่พอ แต่เพราะเขาได้ทำงานที่เขาชอบด้วยต่างหาก"
งานขายต้นไม้กับงานขายกาแฟก็น่าจะใกล้เคียงกัน
ไม่ใช่คนทุกคนที่รักกาแฟจะได้มาขายกาแฟ หรืออุปกรณ์ต่างๆ ประกอบกาแฟ
และไม่ใช่ว่าคนทุกคนที่รักต้นไม้จะได้มาขายต้นไม้
แต่ร้อยทั้งร้อยของคนที่เข้ามาจับธุรกิจทั้งสองอย่างนี้
จะหลงเสน่ห์อะไรสักอย่างของความเป็นกาแฟและความเป็นต้นไม้อยู่ก่อนอย่างแน่นอน
ไม่ว่าจะเป็นรสกาแฟ กลิ่นกาแฟ บรรยากาศร้านกาแฟ
กลิ่นดิน กลิ่นดอก หลงเสน่ห์ใบ หลงเสน่ห์ราก หรืออะไรก็ได้
ทั้งหมดทั้งมวลแล้ว ก็คือการได้อยู่กับสิ่งที่ตัวเองรัก แล้วใครล่ะจะไม่มีความสุข
ยิ่งถ้าสิ่งนั้นนำมาซึ่งรายได้ด้วยแล้วล่ะก็ โอ้โฮ..สวรรค์เลยทีเดียว
หลายๆ คนบ้างานแล้วไม่เป็นบ้า ก็เพราะงานนั้นมาเติมเต็มชีวิตเขาไงล่ะ
ตอนนี้เราก็ได้แค่ฝันว่าเราจะทำอย่างนั้นได้บ้าง กับงานต่างๆ ที่เราต้องทำ
หลายบทบาท หลายหน้าที่เหลือเกิน เหนื่อยเหมือนกันที่ต้องสลับไปสลับมา
เดี๋ยวเป็นคุณครูอนุบาล เดี๋ยวเป็นครูสอนโยคะ
เดี๋ยวเป็น dancer เดี๋ยวเป็นบาริสต้า เดี๋ยวไปเป็นคนสวน
ลึกๆ ในใจตอบยังไม่ได้ว่าอยากทำอะไรมากที่สุด
แต่ไม่อยากทำอะไรมากที่สุดน่ะ ตอบง่ายมาก
เพียงแต่ว่าชีวิตยังทำให้มันเป็นอย่างนั้นไม่ได้
ตอนนี้มีเพียงแต่ความฝันไปก่อนแล้วกันเนอะ
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
ถ้าสิ่งที่เราทำมันดีกับชีวิตเรา ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน ก็ทำไปเถอะครับ :)