เรื่องของคนกับคอม
เมื่อวานนี้อยู่ในห้องสมุดทำงาน
แน่นอนว่าห้องสมุดใช้เสียงไม่ได้
ก็ไม่มีปัญหาอะไร นั่งทำงานอยู่กับคอมเงียบๆ
เบื่อๆ ก็เปิดเน็ต ดูนู่นดูนี่ไปตามเรื่องตามราว
นั่งคุยกับเพื่อนใน MSN ไปด้วย
(จริงๆตั้งใจจะเลิกใช้ MSN ไปแล้วนะเนี่ย เพราะชักจะติด)
ที่จะเล่าคือ มันแปลกใจตัวเอง
คือมันมีเรื่องขำ ขำมากๆน่ะตอนคุย MSN
ก็หัวเราะแบบ 555555555 ไปเรื่อยๆ หัวเราะจนสะใจ
แล้วก็เพิ่งมาสังเกตตัวเองตอนหลังว่า
เฮ้ย เมื่อกี้เราหัวเราะนี่หว่า แต่ว่าหน้าเรานี่ไม่ยิ้มเลย
ร่างกายไม่มีส่วนใดเคลื่อนไหว ทั้งๆที่ขำแทบตาย
แค่เอานิ้วจิ้มเลข 555555555555 ค้างเอาไว้เนี่ย
ทำไมมันเหมือนได้หัวเราะไปแล้ว
เออเว้ย ระบบ reflect ของร่างกายเช่นการหัวเราะ การร้องไห้เนี่ย
สำหรับเราเนี่ย มันเชื่อมต่อเข้าไปกับคอมพิวเตอร์ได้แล้วเหรอเนี่ย
วันนี้ก็อีก นั่งทำงานในห้องสมุด
อยู่ชั้น 5 ของตึก ก็เกือบสูงที่สุดแล้ว
อยู่ๆก็รู้สึกตึกมันสั่นๆ เหมือนรถบรรทุกวิ่งผ่าน
น่ากลัวมากน่ะ สังเกตอยู่นานแล้วก็กลัวไปด้วย
สิ่งที่แวบเข้ามาในหัวตอนแรกเลยคือ
เฮ่ย ถ้าตึกถล่มเนี่ย notebook น้อยๆของเราคงไม่รอดแน่ๆเลย
กำลังคิดจะอุ้มลูกรักวิ่งลงไปข้างล่างพอดี
ตึกก็หยุดสั่นละ คิดว่าคงมีใครขนอะไรอยู่ชั้น 6
ไม่มีอะไรแล้ว
แต่ที่คิดต่อมาเนี่ย ทำไมคิดถึง notebook ก่อนชีวิตตัวเองล่ะเนี่ย
เฮอๆ อ่านไป นั่งอมยิ้มไปพร้อมกับอยากกดเลข 5 เพื่อหัวเราะบ้าง เอาน่าอย่างน้อยมันก็เป็นความสุขเล็กๆของคนเรา
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
เลยพยายามนึกว่าถ้าขำๆแล้วไม่ยิ้มไปด้วยนี่ทำได้ยังไงค่ะ
:-)