...ขอ ให้มันผ่านพ้น ให้มันหยุดหลงในค่ำคืนนี้สักที...
อยากจะร้องไห้ แบบไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้น
มัน...เหงา...ดีจังเลย
แต่ว่ามันก็แค่เหงาน่ะ ไม่ใช่ไม่เคยเจอ
แต่ว่าเหงาคราวนี้มันแปลกๆ
มันมาพร้อมกับความว่างเปล่าอย่างไรบอกไม่ถูก
มองออกไปนอกหน้าต่าง ลมพัดแรงมากนะ
แต่อนิจจา...การนั่งอยู่ในห้อง
ขังตัวเองอยู่ในกล่องคอนกรีตกลางเมืองใหญ่
มันจึงมองลมพัดเหมือนดูทีวี
ไม่ได้รู้สึกถึงลมแม้สักกระผีกเดียว
ไฟดวงส้มๆข้างนอก ที่อยู่ข้างๆต้นไม้
ให้ความรู้สึกวังเวงอย่างไรชอบกล
ถึงจะมีตึกมากมายเป็นฉากหลัง
เสียงทีวีจากห้องข้างๆได้ยินมาแว่วๆ
แต่กลับรู้สึกเหมือนนั่งอยู่ในโลกนี้เพียงคนเดียว
ความรู้สึกอย่างนี้เเคยเป็นตอนเรียนอยู่ฮ่องกง
บางวันที่ไม่ได้นั่งอยู่ในห้องคอมตอนเลิกเรียน
แต่ไปจ่ายตลาด แล้วเอากลับใส่ตู้เย็นที่ห้องพัก
เวลาอย่างนั้น แต่ละบ้านก็จะเตรียมกับข้าว
รอกลับบ้านพร้อมหน้า กินข้าวเย็น
บรรยากาศอย่างนั้น ทำเราแอบร้องไห้ที่ฮ่องกงบ่อยๆ
เพราะคิดถึงบรรยากาศแบบนั้นที่บ้านเรา
แต่วันนี้ นั่งอยู่ที่บ้านตัวเองแท้ๆ
กลับคิดถึงบ้านจับใจ
หรือว่าแค่เหงาเท่านั้นนะ
หรือว่าวันนี้เหนื่อย
แล้วก็ปวดเท้า...เท้าซ้ายตรง bunion
(อยู่ข้างในของเท้า ตรงกระดูกข้างๆนิ้วโป้ง)
ไม่รู้ว่าไปทำอะไรมา
รู้แต่ว่าลงน้ำหนักไม่ได้เลย
เจ็บ เลยหงุดหงิด เพราะทำอะไรไม่สะดวก
ทั้งๆที่เจ็บ แต่วันนี้ก็ต้องไปสอน
แล้วก็ต้องไปเดินหาซื้อซีดีเพลงที่จะใช้แสดง
ซื้อหนังสือเตรียมข้อมูลสัมภาษณ์อ.ประทุมพร
จาก emporium ไป central world plaza
แล้วกลับมาเรียนบัลเล่ต์ต่อ
เรียนเสร็จก็ต้องลากเท้าช้ำกลับบ้าน
...เจ็บดีแท้...
พรุ่งนี้ก็ต้องไปสอนอีก 2 ชั่วโมงครึ่ง
แล้วก็เรียนต่ออีก 2 ชั่วโมง
เย็นๆก็ต้องคุมเด็กไปแสดงอีก
ยังไม่ได้เตรียมคำถามสัมภาษณ์อ.ประทุมพรเลย
โรงเรียนเก่าฝากมาให้ทำ เราก็อยากทำให้ดีที่สุด
ก็ (เคย) อยากทำงานนิตยสารนี่ โอกาสให้ฝึกมาแล้ว
รายงานก็ยังไม่ได้เริ่ม เหลืออีกประมาณ 9 วันเอง
พยายามอ่านแล้ว แต่อ่านไม่รู้เรื่อง
แผนการสอนบัลเล่ต์เทอมหน้าก็ยังไม่ได้ทำ
สต็อกของก็ยังไม่ได้เช็ค ไม่รู้มีรองเท้ากี่คู่ ชุดกี่ชุด
การแสดง Jazz Dance ในงาน Dance Day
ที่อยู่ดีๆก็กลายมาเป็นความรับผิดชอบของเรา
ก็ยังคิดไม่เสร็จ จะคิดตอนนี้ก็ไม่ไหว เจ็บเท้า
แล้วพรุ่งนี้จะเอาอะไรไปซ้อมให้เด็กๆล่ะ
แล้วก็ไปจ่ายค่าเรียน summer ไม่ทันจนได้
เสียเวลา เสียตังค์ ไปลงทะเบียนเรียนสายอีก
หรือไม่เรียนมันซะเลยดีมั้ย
แล้วปีหน้ามันจะจบทันมั้ยเนี่ย
เหนื่อยจัง....
ก็บ่นนะ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าใครๆก็งานเยอะกันทั้งนั้น
จะมาบ่นบ้าอะไรวะ
แต่ทำไมช่วงนี้มันอ่อนแอผิดปกติ
คงเพราะอากาศร้อนเลยไม่ค่อยอยากทำอะไร
กับไข้หวัดที่ยังไม่หายดี ถึงจะดีขึ้นมากแล้ว
กับอีกบางเรื่องที่รบกวนหัวใจ
ด้วยความไม่เข้าใจ และสุดท้าย...ช่างมัน
พอช่างมัน..แทนที่จะหมดปัญหา
กลับมีความว่างเปล่าที่ไม่ได้เชื้อเชิญเข้ามาแทนที่
อยากเลิกคิด ทุกเรื่อง ทุกอย่าง
อย่างนอนแผ่บนเตียง
อยากลืมสิ่งต่างๆ
อยากให้มันผ่านเวลาอย่างนี้ไป
เพลงของพี่คนนั้นแว่วเข้ามาอีกแล้ว
ช่างตรงกับความรู้สึกดีจริงๆเลย
...ขอ ให้มันผ่านพ้น ให้มันหยุดหลงในค่ำคืนนี้สักที...
ข้างนอกปิดไฟไปแล้ว ไม่มีไฟสีส้มส่องสว่าง
นอกหน้าต่ามีแต่ความมืด
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
อย่าให้ความเหงาทำร้ายตัวเองเลยค่ะ
ก้าวออกมาซัก 1 ก้าว มาข้างนอก
หาอะไรทำกันดีกว่านะคะ
ไปเสริมสวยก็ได้ ขัดตัวนวดตัวให้สบาย ได้ผลค่ะ
มิสๆ