รอยบากของความคิด

การรวมกลุ่มสร้างการแตกแยก
หากมันคือการรวม "กลุ่ม" ไม่ใช่การรวม "เข้า" ด้วยกัน
ในรอยบากของความคิดที่ต่างกัน
ในบาดแผลของการแบ่งแยก
ฉันอยู่ในนั้น

ยิ่งแต่ละความคิดก่อร่างสร้างชัดมากเท่าไหร่
รอยบากยิ่งแยกห่างกัน ฉัน...ตกลงไปในรอยบากนั้น
ตกลงไประหว่างการเปลี่ยนผ่าน
จากกลุ่มหนึ่งไปสู่อีกกลุ่มหนึ่ง แล้วทำไมต้องมีกลุ่ม
นานเท่าไหร่แล้ว
ที่เราปล่อยให้เส้นเขตแดนระหว่างกลุ่ม
กรีดเนื้อหนังแห่งมนุษยชาติออกจากกัน

การสร้างกลุ่มความร่วมมือต่างๆ
ล้วนเกิดจากความตั้งใจดี
หากที่หลีกเลี่ยงไม่ได้คือ
มันสร้างคนที่อยู่ข้างนอก และคนที่อยู่ข้างใน
และ....คนที่ตกลงไปตรงรอยบาก
ความรัก...
ก็ถูกกรีดแบ่งอยู่ตรงเส้นเขตแดนนั้นเอง
ใครจะเจ็บปวดเท่าคนที่อยู่ตรงรอยแผลนั้นเล่า
คนไร้พวก...
คนที่ปฏิเสธสิ่งเดิมๆ แล้วหันหลังให้
แต่กลับไม่ได้รับการรวมเข้าไปอยู่ในกลุ่มแนวคิดใหม่

วันที่ 3 ของการประชุมความสุขมวลรวมประชาชาติ
ที่ผู้คนจากหลายๆมุมของโลก (ไม่ใช่ทุกมุม) มาพูดคุยกัน
เพื่อหาข้อตกลงว่า ความสุขคืออะไร
แล้วเราจะสร้างความสุขนั้นอย่างไร
ทั้งนี้เริ่มต้นจากความประทับใจในนโยบายของภูฏาน
ความร่วมมือข้ามประเทศนี้จึงเกิดขึ้น
เราพูดกันถึงเรื่องอันตรายของทุนนิยมต่อความสุขของมนุษย์
เราพูดถึงการพัฒนาอย่างเป็นองค์รวม
เราพูดถึงการกลับคืนสู่ท้องถิ่น การกลับไปหารากของตัวเอง

แต่ตลอด 3 วันของการประชุม
ที่ฉันหน้าด้านเชิญตัวเองเข้าไปขอร่วมฟังเองนั้น
ฉันรู้สึกได้อย่างชัดเจน ถึงการเป็นคนแปลกหน้า
มันมีการแบ่งแยกที่ชัดเจนจนรู้สึกได้
อะไรก็ไม่แย่เท่ากับตอนที่ฉันกับเพื่อนไปคุยกับกลุ่มเยาวชน
ที่มาจากประเทศ เขมร แคนาดา ภูฏาน ลาว ไทย พม่า USA ฯลฯ
แล้วมาเข้าค่ายสัมนากันที่หนองคาย
เพราะอยากจะถามว่าเครือข่ายของเยาวชนตอนนี้ทำอะไรอยู่
แล้วจะติดตามข่าวคราวข่าวสารความเคลื่อนไหวได้ที่ไหน อย่างไร
เขาตอบมาคำเดียวว่า ไม่มี ที่เขามานี่เขาไม่ได้มาเอง มีคนจัดให้
ถ้าอยากจะคุยเดี๋ยวพาไปคุยกับคนไทยที่ประสานงานให้มาแล้วกัน

แล้วเขาก็พาเราไปหาผู้หญิงคนหนึ่ง
แจ้งความต้องการให้เขาทราบว่าเราอยากจะรู้เรื่องบ้าง
เพราะเชื่อว่า GNH เป็นเรื่องของทุกคน
และจะต้อง "ขยาย" ออกไปให้เข้าถึงทุกคนมากที่สุด
(ซึ่งไม่เหมือนกับการ "รวม" หลายๆคนเข้ามาให้มากที่สุด)
ดังนั้น เราควรจะมีสิทธิรู้ ซึ่งเราเองก็ได้พยายามแล้ว
แต่รู้สึกว่าเข้าถึงยากเหลือเกิน
แล้วก็น่าเสียดายที่ การประชุมนี้จัดในจุฬาแท้ๆ
แต่ว่าไม่มีนิสิตจุฬามาร่วมการประชุมเลย น่าเศร้าไหม
ซึ่งจะว่าไป เด็กจุฬาเกือบทั้งหมดไม่รู้เรื่องเลยว่ามีการประชุม
และส่วนน้อยคิดว่าเป็นการประชุมที่ไม่เปิดให้ผู้อื่นเข้าร่วมได้
แล้วก็อีกส่วนน้อยมากๆ ที่ไปเป็นอาสาสมัครวิ่งไปวิ่งมาในการประชุม
มีแต่เราเนี่ยแหละ หน้าด้านเพียงพอที่จะบากหน้าไปขอ register
ด้วยความสนใจเรื่องของ Gross National Happiness อย่างมากมาย
ตั้งแต่ก่อนภูฏานจะมาเยือนประเทศไทยปีที่แล้วอีก

เปล่า เรา 2 คน ไม่ได้พูดกับเขายาวขนาดนี้หรอก เพราะเขาไม่ฟัง
พอได้ยินว่า เด็กจุฬาไม่รู้เรื่อง
เขาก็หันไปหาฝรั่งที่ยืนข้างๆ พูดไปหัวเราะไปว่า
ดูสิ (ไอ้พวก) เด็กที่นี่ (มัน) ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
แล้วเขาก็ขอตัวไปคุยกับฝรั่งคนนั้น แล้วบอกให้เรารอ
เวลานั้นเรา 2 คนได้แต่มองหน้ากัน
แล้วก็รู้สึกถึงความชาไปทั้งตัว
ความโกรธแล่นปรี๊ดขึ้นสู่สมอง
แล้วก็ได้แต่บอกตัวเองว่าอดทน

แล้วดูเหมือนว่าบทสนทนาระหว่างผู้หญิงคนนี้กับเพื่อนฝรั่งจะอีกยาว
เราเลยตัดสินใจไปกินข้าวดีกว่า
เพราะถึงรอคุย แต่คุยตอนโกรธๆนี่ ไม่ดีแน่
ควรจะหนีไปสงบอารมณ์สักพัก

จะว่าไป ผู้หญิงคนนั้นเขาก็ไม่ได้มีจิตใจที่ไม่ดีหรอก
เขาไม่ได้ตั้งใจด้วยซ้ำ แต่เพราะความไม่ได้ตั้งใจนี่สิที่น่ากลัว
เพราะมันสะท้อนว่า เขากำลังแบ่งแยกมนุษย์ออกจากกันอีกครั้ง
เขาไม่รู้ว่าสำหรับเขา การรวมกลุ่ม GNH
มันได้สร้างเส้นแบ่งระหว่างมนุษยชาติขึ้นในใจเขาแล้ว
มันจะกลายเป็นปัญหาครั้งใหม่ เป็นบาดแผลครั้งใหม่
ปัญหาระหว่างผู้ที่อยู่นอกกรอบ GNH แล้วก็ผู้ที่อยู่ข้างใน

ถ้าผู้ที่มีส่วนในการจัดการประชุมแห่งความสุขนี้
ยังไม่เข้าใจว่า การแบ่งแยกคือต้นตอของปัญหา
ไม่ว่าเขาจะแบ่งแยกด้วยความต้งใจดีอย่างไร
เมื่อเขายังไม่เข้าใจว่า การรวมกลุ่ม
ณ สุดปลายเชือกอีกด้าน คือการแบ่งแยก
ก็แสดงว่า ความหวังที่ฉันจะพึ่งพา GNH Movement
ในการขับเคลื่อนสังคมโลกไปสู่ชีวิตที่ดีงามนั้น
ก็ดูเหมือนว่า ได้สิ้นสุดลงแล้ว

แล้วฉันก็ไร้ตัวตนไปทุกที่
ฉันเป็นคนละพวกกับพวก GNH
แต่ฉันก็ไม่ได้อยู่พวกเดียวกับคนในกระแสหลัก
ฉันตกค้างอยู่ตรงกลางระหว่างการแบ่งแยก

วันนี้ฉันกลับบ้านด้วยความเศร้าใจ
เสียงบางอย่างในจิตใจของฉันถามตัวเองว่า
ฉันจะเศร้าทำไม ในเมื่อที่บ้านฉันก็ยังไม่ขัดสน
ฉันมีบ้านอยู่ ฉันมีตังค์ใช้ มีอินเตอร์เน็ตให้เล่น
ฉันยังมีความสุข ฉันมีห้างให้เดิน ฉันมีขนมกิน
ฉันมีความสุขแล้ว ฉันจะไปแคร์ทำไม
นั่นสิ ฉันจะไปแคร์ทำไม
นี่ไง ความคิดของใครบางคน(หรือหลายคน)ในที่ประชุม
ได้กรีดสำนึกของฉันจนแตกแยกเป็นเสี่ยงๆแล้ว

Create Date : 28 พฤศจิกายน 2550 Last Update : 29 พฤศจิกายน 2550 0:07:33 น. Counter : 1072 Pageviews.		5 comments
Share Tweet

	»FFF#94« "กินเพลินเกินห้ามใจ" ผัดหมี่เส้นจันท์ nonnoiGiwGiw (16 เม.ย. 2567 15:00:28 น.)		คุย โอพีย์ (13 เม.ย. 2567 21:51:16 น.)
	ep 4 ขับรถบนถนนเริ่มจะประมาท โอพีย์ (10 เม.ย. 2567 05:03:14 น.)		พระราชวังบ้านปืน ดาวริมทะเล (9 เม.ย. 2567 14:46:08 น.)