บล็อกหนึ่งธรรมดา แค่มันเหนื่อย ก็เท่านั้น
เวลาจะเขียนอะไรสักอย่าง
เคยไหม ที่มีเรื่องอะไรมากมายเต็มไปหมด
จนไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี
สรุปออกมาสั้นๆได้แค่คำเดียว...เหนื่อย
เหนื่อยกับอะไรหนอเรา
คงงี่เง่าถ้าจะพูดว่าเหนื่อยกับชะตาชีวิตตัวเอง
แต่ในบางครั้งบางครามันก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
ความรู้สึกหนักๆบางอย่างอธิบายลำบาก
มีใครหลายคนเคยคาดคั้น
บอกให้พูด ให้ระบายความรู้สึกเหล่านั้นออกมา
เพียงแต่ว่า...มันไม่ง่ายเลย
เหนื่อยกับสิ่งต่างๆที่เข้ามาในชีวิต
เหนื่อยกับหลายโอกาสที่ปล่อยมันหลุดลอย
เหนื่อยกับความหมดหวังในสิ่งที่มีอยู่
เหนื่อยกับการรอคอยความหวังครั้งใหม่
เหนื่อยกับความดื้อดึงของหัวใจ
และเหนื่อยเหลือเกินกับสิ่งที่เราทำ สิ่งที่เราเป็น
นี่หรือ คือตัวเรา มัน... เรารับไม่ได้
เหนื่อยกับสังคม กับความใจร้ายของคน
คุณเคยบ้างไหม
ขับรถอยู่บนเส้นทางที่ไม่คุ้นเคย
ไม่รู้ว่าจะต้องเลี้ยวไปทางไหน
และกำลังพิจารณาป้ายบอกทางที่ไม่รู้มันจะชี้ไปทางไหน
รถคันหลังบีบแตรยาวเหยียดดังลั่น
แซงขึ้นมาพร้อมกับหันหน้ามาทำหน้าตาถมึงทึงให้
แล้วคุณเคยไหม นั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ
รถคันหน้าชะลอ เหมือนไม่รู้ว่าต้องไปทางซ้ายหรือขวากันแน่
คนที่นั่งข้างๆคน บีบแตรดังลั่น
พร้อมกับสบถอย่างหงุดหงิด
แม่ง...มันขับรถบ้าอะไรของมัน
หัวใจคนนั่งข้างๆคนขับ แอบกระตุกหนึ่งที
คุณเคยไหม ในวันที่ฝนตกทั้งวันอย่างวันนี้
ถนนแฉะไปหมด น้ำเจิ่งนองเต็มถนน
คุณกำลังเดินอยู่บนฟุตบาธแคบๆของกทม.
รถวิ่งฉิวผ่านไป ทำเอาน้ำสาดกระเซ็นขึ้นมาถึงเอวสามคันรวด
ไม่มีใครให้ความสนใจต่อคุณเลย
คุณว่ามันใจร้ายไหม
แล้วเคยไหม ข้ามถนนตรงสี่แยก
รถกำลังติดไฟแดง ไฟคนข้ามเป็นสีเขียว
คุณก้าวยาวๆข้ามถนน 6 เลนนั้น
อีกเลนครึ่งก็ถึงเกาะกลางถนนแล้ว
ไฟเขียวที่ให้คนข้ามถนนเปลี่ยนเป็นสีแดง
อย่างไม่มีสัญญาณบอกกล่าว
สัญญาณไฟบอกรถเป็นสีเขียว
คุณซึ่งยังยืนอยู่กลางถนน
ถูกแตรกระหน่ำใส่อย่างไร้ความปรานี
ยังไม่พอ แม้จะเห็นคุณยังข้ามไม่ถึงฝั่ง
รถเหล่านั้นก็พุ่งตัวออกมาอย่างบ้าคลั่ง
มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งทำหน้าไม่พอใจอย่างรุนแรง
คุณติดอยู่ท่ามกลางรถที่พุ่งออกมาเหมือนห่ากระสุน
ไฟเขียว หมายถึง อนุญาตให้คุณขับรถพุ่งเข้าใส่คนแบบนั้นเหรอ
น่ากลัว...คนเราน่ากลัวจริงๆ
เหนื่อยนะ เหนื่อยกับความไร้น้ำใจ
การยึดมั่นในความถูกต้อง ทำให้คนเราแล้งน้ำใจ
ทำไมเป็นอย่างนั้นไปได้
อีกครั้ง ที่นั่งอยู่ในรถ ข้างๆคนขับ
เสียงลอยมากระทบหู
ไอ้คนพวกนี้มันเดินกันช้าจริงๆ
ดูๆ ดูมันข้ามถนนสิ
ทำได้ก็แค่...ทำเป็นไม่ได้ยิน
เหนื่อยกับความเปล่ากลวงของตัวเอง
เหนื่อยกับชีวิตที่ไร้ซึ่งความภาคภูมิใจ
เหนื่อยกับการเริ่มต้นใหม่
เมื่อไหร่หนอ เราจะมีความสุขกับสิ่งที่เราทำ
เหนื่อยที่เปื้อนด้วยรอยยิ้ม เมื่อไหร่เราจะมี
ตอนนี้มีแต่ ความเหนื่อยเพราะต้องยิ้มตลอดเวลาตะหาก
ชีวิตที่ยืนอยู่บนความนับถือตัวเองมาตลอด
วันนี้กลับถูกสั่นคลอนจนยืนไม่อยู่
หายไปไหนเล่า ความนับถือตัวเอง
ความภาคภูมิใจเหล่านั้นหายไปไหน
มันหล่นหาย หรือว่าแท้จริงแล้วมันไม่เคยมี
มีแต่สิ่งที่ฉาบหน้าเพื่อปิดบังความอ่อนแอภายในมาตลอด
เหนื่อยกับชีวิตที่ไม่รู้จะฝันอะไร
แรงบันดาลใจที่วูบไหว เหมือนเปลวเทียนเล่มเล็กๆ
ลมชีวิตพัดผ่าน เปลวนั้นก็มอดดับไป
เหนื่อยใจกับความแห้งแล้งรอบตัว
มีแต่คนพูดว่ารัก แต่ไม่มีใครมีน้ำใจพอจะรักใครจริงๆเลย
สุดท้าย ความรักนั้นมีแต่การทำร้าย
เกลียดความเห็นแก่ตัวที่สุด
แต่สุดท้ายกลับเป็นสิ่งที่ต้องพบเจออยู่ตลอด
และก็หนีไม่พ้นความจริงที่ว่า ตัวเรานั่นแหละ เห็นแก่ตัวที่สุด
ความรักกับความเห็นแก่ตัว ทำไมจึงต้องมาคู่กันหนอ
พี่นพร้องเพลงไว้ว่า
...อันความรักแท้มีทั่ว แค่เพียงเรายอมมีใจเปิดรับมัน...
เคยชอบเพลงนี้มาก
แต่ตอนนี้ ไม่แล้ว...ไม่เชื่อแล้ว
ความ "ไม่รัก" มีอยู่ทั่วๆไป ดาษดื่น
ความ "ไม่รัก" ที่อาศัยในร่างเงาของความรัก ก็ถมถืด
...เหนื่อย
มองโลกในแง่ร้าย ร้าย ร้ายที่สุด
ก็หวังอะไรไม่เคยเป็นอย่างหวัง
ฝันอะไรไม่เคยเป็นจริง
คิดอะไรไม่เคยเป็นไปได้
พูดอะไรไม่เคยถูก
ทำอะไรไม่เคยสำเร็จ
สิ่งดีๆผ่านมาแล้วก็ไม่เคยอยู่กับเรา
ทุกอย่างผ่านไปๆๆ
แล้วจะเหลืออะไรไว้ให้ศรัทธา
เหลือเพียงแต่ตัวเรา
ตัวเราจริงๆ
...เหนื่อย...
วันก่อนไปดูเฉลียงมา
มีความสุขเพียงชั่วคราว
แล้วมันก็ผ่านไป
ขอบคุณเฉลียงที่ทำให้เราลืมสิ่งต่างๆไปหมด
ขอบคุณที่อย่างน้อยๆ ก็ทำให้รู้ว่า
โลกนี้ ยังมีอะไรที่สวยงาม
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
เพลงนี้ของใครจำไม่ได้แล้ว
แต่ท่าจะเหมาะกับเจ้าของ blog นี้นะคะ
สู้ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้