จากใจคนเขียนกลอน.....ใครเคยเห็นกลอนบทนี้บ้าง

จริงๆแล้ว...
ความสุขใจมันอยู่ที่
เราได้เห็นกลอนตัวเอง
ยืนยาวในโลก cyber มาตั้ง 6 ปีกว่าๆแล้ว

เริ่มตั้งแต่เดือนตุลาคมปี 2544
ที่อยู่ๆก็คิดออกตอนอาบน้ำ
แล้วก็รีบๆถูสบู่เพราะกลัวจะลืม
ล้างตัวยังไม่หมดฟองเลยมั้ง
ก็พุ่งพรวดออกมาพิมพ์ยิกๆๆๆๆใส่คอมพิวเตอร์

หลังจากวันนั้นประมาณ 2 ปี
ได้รับ Fwd mail จากเพื่อน
มีหัวข้อว่า...ถ้าคุณกำลังท้อแท้ ลองอ่านนี่ดู
พอเปิดเข้าไปอ่าน เสี้ยวดีใจแทบน้ำตาไหล
เพราะพบว่า...เฮ้ย! นี่กูเขียนเองนี่หว่า
ถึงจะไม่มีบอกว่า ใครเป็นคนเขียน
แต่เสี้ยวก็ไม่ได้มองว่ามันสำคัญ
แต่มันกระแทกความรู้สึกที่ว่า
มีคนชอบกลอนเราขนาด fwd ต่อกันเลย
มัน...ดีใจที่สุดในโลกเลย

จนมาไม่กี่วันนี้
เสี้ยวก็เจอกลอนบทนี้อีก
แล้วก็แปลกใจว่า เฮ้ย! มันยังอยู่เว้ย
อยากรู้ก็เลย search ต่อ
ปรากฎว่ามันกระจายอยู่หลายที่มากๆ
รวมทั้งใน blog ของหลายๆคนในนี้ด้วย
แถมใน thaipoem บ้านเก่าของกลอนบทนี้
ก็ยังมีคน post มันซ้ำลงไปอีก
แน่นอน...เสี้ยวดีใจที่สุดในโลกเหมือนเมื่อหลายปีก่อน

แต่ว่า...สิ่งที่มันไม่เหมือนเดิมคือ
กลอนบทนี้ มีวรรคหนึ่งที่หายไปค่ะ
มันค่อนข้างจะทำร้ายจิตใจคนเขียนมากพอสมควรเลย

ก็จริงๆแล้วที่เขียน blog นี้ขึ้นมา
ก็แค่ต้องการจะบอกว่า
บทกลอนที่สมบูรณ์
มันว่าไว้อย่างนี้ค่ะ

---

ความสุขข้างล่าง....มีได้ไม่ยากเย็นนัก

ถ้าโกรธกับเพื่อน...มองคนไม่มีใครรัก
ถ้าเรียนหนักๆ...มองคนอดเรียนหนังสือ
ถ้างานลำบาก...มองคนอดแสดงฝีมือ
ถ้าเหนื่อยงั้นหรือ...มองคนที่ตายหมดลม

ถ้าขี้เกียจนัก...มองคนไม่มีโอกาส
ถ้างานผิดพลาด...มองคนไม่เคยฝึกฝน
ถ้ากายพิการ...มองคนไม่เคยอดทน
ถ้างานรีบรน...มองคนไม่มีเวลา

ถ้าตังค์ไม่มี...มองคนขอทานข้างถนน
ถ้าหนี้สินล้น...มองคนแย่งกินกับหมา
ถ้าข้าวไม่ดี...มองคนไม่มีที่นา
ถ้าใจอ่อนล้า...มองคนไม่รู้จักรัก

ถ้าชีวิตแย่...จงมองคนแย่ยิ่งกว่า
อย่ามองแต่ฟ้า...ที่สูงเกินตาประจักษ์
ความสุขข้างล่าง...มีได้ไม่ยากเย็นนัก
เมื่อรู้แล้วจัก...ภาคภูมิชีวิตแห่งตน

---

ต้นฉบับอยู่ที่นี่นะคะ
//www.thaipoem.com/forever/ipage/poem4088.html

---

...คำสารภาพ...
ผ่านมาก็กว่า 6 ปีแล้วค่ะ
ตอนนี้ความคิดอะไรๆมันก็เปลี่ยนไป
สารภาพว่า... เสี้ยวตอนนี้
ไม่ค่อยเห็นด้วยกับเสี้ยวตอนอายุ 17 ขวบสักเท่าไหร่เลย

....ความสุขเกิดขึ้นด้วยตัวเอง
อย่าเอาไปเปรียบกับใครเลยนะคะ
เพราะเราทุกคนต่างก็มีสิ่งที่ดีๆในชีวิตต่างๆกันไป
สุดท้ายแล้ว บทกลอนบทนี้
อาจจะบอกอะไรได้เพียงอย่างเดียว
นั่นคือ...เราไม่ได้โชคร้ายอยู่ในคนเดียวในโลก

Create Date : 07 มีนาคม 2551 Last Update : 7 มีนาคม 2551 23:00:11 น. Counter : 898 Pageviews.		16 comments
Share Tweet

	ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกม.ที่ #269 : หน้ากาก ตะลีกีปัส (14 ม.ค. 2564 10:48:33 น.)		ชีวิตนี้ดี๊ ...ดี ถ้ามี แมววววววว Max Bulliboo (14 ม.ค. 2564 20:40:42 น.)
	ตัวเล็ก..ตัวร้าย!! สมาชิกใหม่ของบ้านหนอนกิ๊ว nonnoiGiwGiw (14 ม.ค. 2564 15:32:20 น.)		เจ๊าะแจ๊ะหาหมออีกแล้ว ตะลีกีปัส (13 ม.ค. 2564 10:47:10 น.)