จากใจคนเขียนกลอน.....ใครเคยเห็นกลอนบทนี้บ้าง
จริงๆแล้ว...
ความสุขใจมันอยู่ที่
เราได้เห็นกลอนตัวเอง
ยืนยาวในโลก cyber มาตั้ง 6 ปีกว่าๆแล้ว

เริ่มตั้งแต่เดือนตุลาคมปี 2544
ที่อยู่ๆก็คิดออกตอนอาบน้ำ
แล้วก็รีบๆถูสบู่เพราะกลัวจะลืม
ล้างตัวยังไม่หมดฟองเลยมั้ง
ก็พุ่งพรวดออกมาพิมพ์ยิกๆๆๆๆใส่คอมพิวเตอร์

หลังจากวันนั้นประมาณ 2 ปี
ได้รับ Fwd mail จากเพื่อน
มีหัวข้อว่า...ถ้าคุณกำลังท้อแท้ ลองอ่านนี่ดู
พอเปิดเข้าไปอ่าน เสี้ยวดีใจแทบน้ำตาไหล
เพราะพบว่า...เฮ้ย! นี่กูเขียนเองนี่หว่า
ถึงจะไม่มีบอกว่า ใครเป็นคนเขียน
แต่เสี้ยวก็ไม่ได้มองว่ามันสำคัญ
แต่มันกระแทกความรู้สึกที่ว่า
มีคนชอบกลอนเราขนาด fwd ต่อกันเลย
มัน...ดีใจที่สุดในโลกเลย

จนมาไม่กี่วันนี้
เสี้ยวก็เจอกลอนบทนี้อีก
แล้วก็แปลกใจว่า เฮ้ย! มันยังอยู่เว้ย
อยากรู้ก็เลย search ต่อ
ปรากฎว่ามันกระจายอยู่หลายที่มากๆ
รวมทั้งใน blog ของหลายๆคนในนี้ด้วย
แถมใน thaipoem บ้านเก่าของกลอนบทนี้
ก็ยังมีคน post มันซ้ำลงไปอีก
แน่นอน...เสี้ยวดีใจที่สุดในโลกเหมือนเมื่อหลายปีก่อน

แต่ว่า...สิ่งที่มันไม่เหมือนเดิมคือ
กลอนบทนี้ มีวรรคหนึ่งที่หายไปค่ะ
มันค่อนข้างจะทำร้ายจิตใจคนเขียนมากพอสมควรเลย

ก็จริงๆแล้วที่เขียน blog นี้ขึ้นมา
ก็แค่ต้องการจะบอกว่า
บทกลอนที่สมบูรณ์
มันว่าไว้อย่างนี้ค่ะ




ความสุขข้างล่าง....มีได้ไม่ยากเย็นนัก

ถ้าโกรธกับเพื่อน...มองคนไม่มีใครรัก
ถ้าเรียนหนักๆ...มองคนอดเรียนหนังสือ
ถ้างานลำบาก...มองคนอดแสดงฝีมือ
ถ้าเหนื่อยงั้นหรือ...มองคนที่ตายหมดลม

ถ้าขี้เกียจนัก...มองคนไม่มีโอกาส
ถ้างานผิดพลาด...มองคนไม่เคยฝึกฝน
ถ้ากายพิการ...มองคนไม่เคยอดทน
ถ้างานรีบรน...มองคนไม่มีเวลา

ถ้าตังค์ไม่มี...มองคนขอทานข้างถนน
ถ้าหนี้สินล้น...มองคนแย่งกินกับหมา
ถ้าข้าวไม่ดี...มองคนไม่มีที่นา
ถ้าใจอ่อนล้า...มองคนไม่รู้จักรัก

ถ้าชีวิตแย่...จงมองคนแย่ยิ่งกว่า
อย่ามองแต่ฟ้า...ที่สูงเกินตาประจักษ์
ความสุขข้างล่าง...มีได้ไม่ยากเย็นนัก
เมื่อรู้แล้วจัก...ภาคภูมิชีวิตแห่งตน





ต้นฉบับอยู่ที่นี่นะคะ
//www.thaipoem.com/forever/ipage/poem4088.html






...คำสารภาพ...
ผ่านมาก็กว่า 6 ปีแล้วค่ะ
ตอนนี้ความคิดอะไรๆมันก็เปลี่ยนไป
สารภาพว่า... เสี้ยวตอนนี้
ไม่ค่อยเห็นด้วยกับเสี้ยวตอนอายุ 17 ขวบสักเท่าไหร่เลย

....ความสุขเกิดขึ้นด้วยตัวเอง
อย่าเอาไปเปรียบกับใครเลยนะคะ
เพราะเราทุกคนต่างก็มีสิ่งที่ดีๆในชีวิตต่างๆกันไป
สุดท้ายแล้ว บทกลอนบทนี้
อาจจะบอกอะไรได้เพียงอย่างเดียว
นั่นคือ...เราไม่ได้โชคร้ายอยู่ในคนเดียวในโลก




Create Date : 07 มีนาคม 2551
Last Update : 7 มีนาคม 2551 23:00:11 น.
Counter : 1500 Pageviews.

16 comments
อัพบล็อก เรื่อยเปื่อย multiple
(29 มิ.ย. 2568 09:23:39 น.)
คนสัมภาษณไม่ท้อ ผู้สมัครไม่ถอย peaceplay
(26 มิ.ย. 2568 10:25:27 น.)
ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่ 379 "เรื่องที่มักเข้าใจผิด"  จันทราน็อคเทิร์น
(25 มิ.ย. 2568 22:45:47 น.)
Episode05:สามวันสามคืนที่ยาวนาน Heavystrokeman
(25 มิ.ย. 2568 16:21:45 น.)
  


โดย: KS IP: 212.219.118.170 วันที่: 7 มีนาคม 2551 เวลา:22:36:23 น.
  
คนเขียนอยู่นี่เอง..เก่งจังค่ะ

เคยได้ forward mail อันนี้ไม่ต่ำกว่าสามหนแน่ๆค่ะ..


โดย: SevenDaffodils IP: 65.203.0.242 วันที่: 7 มีนาคม 2551 เวลา:22:42:26 น.
  
บทกลอนให้กำลังใจดีค่ะ
โดย: apple_cinnamon วันที่: 7 มีนาคม 2551 เวลา:23:11:17 น.
  
ชอบจังค่ะ อ่านแล้วทำให้เรามีกำลังใจดีค่ะ

ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมบล๊อกค่ะ
โดย: little_fuku ((ไม่ได้ล๊อกอิน)) IP: 202.91.18.205 วันที่: 8 มีนาคม 2551 เวลา:0:19:18 น.
  
เป็นกลอนที่เพราะมากครับ คงจะได้ถูกส่งต่อไปอีกนานแสนนาน
In fact, I believe it will outlive the writer ... :)
โดย: skogkatt วันที่: 8 มีนาคม 2551 เวลา:0:22:06 น.
  

กลอนเพราะจริงๆ ด้วย
สมแล้วที่มีการส่งต่อ
ขอบคุณที่ให้ความเห็นที่บล็อกนะคะ
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ
โดย: nang_sida วันที่: 8 มีนาคม 2551 เวลา:5:35:16 น.
  
เป็นภาษาที่เข้าใจง่าย กระแทกใจอย่างที่ว่า
ไม่ทับถม แต่ชี้ให้เห็นโอกาส
อืม..ถ้าแต่งบทนี้ตอนอายุ 17 ก้อขอยกนิ้วให้เลยค่ะ
โดย: กลีบดอกโมก วันที่: 8 มีนาคม 2551 เวลา:10:25:28 น.
  
แวะมาเยี่ยมค่ะ ไม่ถนัดเรื่องกลอนเท่าไร ถนัดแต่พล่ามอ่ะ

ขอบคุณที่drop by ที่บล็อคนะค่ะ

โดย: คุณโน IP: 58.136.95.250 วันที่: 8 มีนาคม 2551 เวลา:11:10:20 น.
  
คล้ายว่าเคยอ่านครับครูเสี้ยว

โดย: ก.วรกะปัญญา (กะว่าก๋า ) วันที่: 8 มีนาคม 2551 เวลา:16:00:59 น.
  
เก่งจังเลยจ้า เขียนเมื่อหกปีที่แล้ว นานเหมือนกันเนอะ
ขอบคุณมากที่มีอะไรดีๆมาให้เราอ่านเสมอ
ขอบคุณจ๊ะ
โดย: เกศ IP: 84.233.227.59 วันที่: 8 มีนาคม 2551 เวลา:16:20:29 น.
  
ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมค่ะ

อ่านกลอนแล้วเยี่ยมจริงๆด้วย แล้วจะแวะมาอ่านอีกนะคะ
โดย: นางฟ้าปากกว้าง วันที่: 9 มีนาคม 2551 เวลา:14:20:30 น.
  
โดย: sawkitty วันที่: 9 มีนาคม 2551 เวลา:16:24:34 น.
  
หวัดดีน้องรัก
ไม่รู้ว่าจะติดต่อกับน้องได้ยังไง
เพราะอีกนานถึงจะได้ไปที่ INEB
โดย: พี่เล็ก IP: 203.131.217.33 วันที่: 9 มีนาคม 2551 เวลา:20:17:22 น.
  
อุ๊บส์....พี่เล็ก.....
หวัดดีค่า
ไม่เจอพี่เล็กนานเลย สบายดีมั้ยคะ
อีกนานเหมือนกันค่ะจะไป INEBอีก
เพราะว่า 3 เดือนนี้ต้องไปทำงานที่ a day ค่ะ

มี่แปะเบอร์ติดต่อไว้ที่ blog ของพี่เล็กนะคะ
อันที่เป็นของ .blogspot.com น่ะค่ะ

โดย: gluhp วันที่: 9 มีนาคม 2551 เวลา:21:09:33 น.
  
เราก็อายุ 17 แต่ใกล้จะ 18 เต็มทีแล้วตอนนี้ อิๆ แต่อายุสมองยังไม่พ้น 5 ขวบเลยมั้งเรา หุๆ

ชอบกลอนของเสี้ยวมากๆเลยอ่ะ ไม่เคยอ่านมาก่อนเลยนะ แต่งได้ดีมากๆ อ่านแล้วเห็นภาพแล้วสะท้อนกลับมาที่ตัวเลย ไม่แปลกใจเลยที่เป็นกลอนที่แพร่หลายยาวนานหลายปีอ่ะ
โดย: เมษ์ (Jamekung ) วันที่: 10 มีนาคม 2551 เวลา:0:57:49 น.
  
ไม่เคยเห็นกลอนบทนี้ค่ะ แต่ดีใจที่มีโอกาสได้เห็นในวันนี้ ความหมายดีค่ะ และก็คิดว่คงจะจดจำไปใช้ในวันข้างหน้า

สบายดีไหมค่ะ คอมเครื่องนี้อ่านรูปที่คุณเสี้ยวไปถ่ายที่สวนไม่ได้ เลยอดเห็นเลยว่าถ่ายรูปเดียวกันมารึเปล่า
คุณเสี้ยวสนใจ และจับจองรูปไหนไปรึยังค่ะ ...........

มีความสุขในทุกๆวันนะค่ะ
อากาศ
โดย: yonongi IP: 203.144.211.242 วันที่: 10 มีนาคม 2551 เวลา:15:48:01 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Gluhp.BlogGang.com

gluhp
Location :
กรุงเทพ  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [?]

บทความทั้งหมด