อยู่บ้าน แต่คิดถึงบ้าน
คุณเคยคิดถึงบ้านทั้งๆที่เพิ่งเดินออกจากบ้านรึเปล่า
วันนี้ฉันว่างเปล่าเอามากๆ มันเป็นวันที่ควรจะได้พักผ่อน
ฉันอยากอยู่บ้าน นอนเฉยๆ นั่งเฉยๆ อ่านหนังสือ เล่นเกม
แต่ไม่ได้ ทุกครั้งที่อยู่บ้าน ฉันจะรู้สึกว่าต้องทำงานบ้าน
ก็จะให้ฉันนั่งเฉยๆ แล้วปล่อยให้แม่ทำอยู่คนเดียวเหรอ
ปัญหาคือ แม่ฉันทำงานบ้านตลอดเวลา ไม่เคยหยุด
วิธีแก้ปัญหาแบบลูกเลวๆก็คือ ออกจากบ้านซะ
ออกไปไหนก็ยังไม่รู้ ไปไหนก็ได้ หยิบทุกสิ่งทุกอย่างที่หยิบได้ออกไป
หยิบหนังสือเผื่อไปนั่งอ่านในสวน กล้องถ่ายรูปเผื่อเจอรูปดีๆ
เสื้อผ้ารองเท้าเผื่อจะไปวิ่ง ไดอารี่เผื่ออยากจะเขียนอะไรลงไป
ถ้าโน้ตบุ๊คสุขภาพแข็งแรงดีก็คงหยิบออกไปด้วย แต่ก็อดไป
นี่แหละ ยังไงก็หนีไม่พ้นการเป็นยายเพิ้งหอบบ้านทุกครั้งที่ออกไปไหน
เมื่อหลายปีก่อน ตอนที่ใช้ชีวิตอยู่ที่ฮ่องกง
ช่วงเย็นๆ ของวันที่ไม่ได้อยู่ที่โรงเรียน เป็นเวลาที่ทรมานใจที่สุด
เมื่อได้กลิ่นกับข้าวลอยมาจากห้องข้างๆ
เมื่อได้ยินเสียงแม่บ้านทำกับช้าวช้งเช้งๆอยู่ในครัว
เมื่อเห็นเด็กๆกลับจากโรงเรียนแล้ววิ่งปรู๊ดเข้าไปในบ้านที่เป็นห้องเล็กๆของเขา
เมื่อเห็นคนหนุ่มสาวที่เพิ่งกลับจากที่ทำงานแวะตลาดซื้อของเข้าบ้าน
ทั้งหมดนี้ มันให้ฉันนั่งน้ำตาไหลอยู่คนเดียวในห้องเอาบ่อยๆ
แล้วก็มักจะลงเอยด้วยการเดินกลับไปนั่งเล่นที่โรงเรียนอีกครั้ง
รอเวลาดึกๆ ค่อยโทรกลับบ้านเพราะค่าโทรจะถูกหน่อย
พอได้ยินเสียงพ่อ เสียงแม่ เสียงพี่สาว น้ำตาก็แห้ง สดใสดี๊ด๊าได้อีกครั้ง
ตอนนี้ ฉันใช้ชีวิตอยู่ที่บ้าน กับพ่อ กับแม่ กับพี่สาว
แต่ไม่รู้ทำไม ความรู้สึกนั้นถึงกลับมาอีกครั้งหนึ่ง
ตอนเย็นๆของวันนี้ ฉันออกจากบ้านไปเดินเล่นริมถนน
เดินไปเรื่อยๆ ไม่มีจุดหมายปลายทาง ทั้งๆที่อยากอยู่บ้านใจจะขาด
มันเหนื่อย และคิดถึงบ้านเหลือเกิน
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
คนขี้เหงา