ยังคอยนะ
ฉันเคยเล่าให้คนคนหนึ่งฟังถึงวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต
วันนั้นที่สิงคโปร์ วันที่ฉันต้องเลือกจะหักชีวิตตัวเอง หรือหักหัวใจพ่อแม่
วันที่ฉันกลับห้องไม่ได้เพราะกลัวตัวเองกระโดดลงมาจากชั้น 24
วันที่ฉันเดินอย่างไม่มีจุดหมายปลายทางจากร้านกาแฟ starbucks
เดินทั้งคืน จนกลับมาอยู่ที่เดิมได้ยังก็ไม่รู้ตอนเกือบหกโมงเช้า
วันที่หันหน้าหาใครก็ไม่มีใครสักคน ได้แก่กอดตัวเองร้องไห้
ฉันเคยเล่าให้คนคนนี้ฟัง
ฉันรู้จักเขาตั้งแต่ปี 2547 มันเป็นเวลายาวนานมาก
เขาไม่เคยหายไปจากชีวิตฉัน เขาบอกว่าเขาเป็นห่วงฉันเสมอ
แต่เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้ ใช่เพราะฉันไม่เคยเล่าให้เขาฟัง
และเมื่อฉันเล่า เขาเงียบไปพักหนึ่ง แล้วบอกฉันว่า
"ขอโทษ ที่พี่ไม่ได้อยู่กับมี่ในตอนนั้น"
คุณรู้มั้ย ใจของฉันมันฟูขึ้นมา
เหมือนเขาเข้ามาอุ้มตะกร้าของฉันที่มันมีรูรั่ว
ฉันบอกเขาว่า
"บ้าเหรอ ตอนนั้นไม่ได้คุยกันเลย ขอโทษทำไม"
แต่ในใจฉันยินดีมาก มากๆ เลยทีเดียว
แล้ววันนี้เขาอยู่ที่ไหนนะ
มันเป็นวันที่เลวร้ายที่สุดอีกวันหนึ่งในชีวิตเลยทีเดียว
ถ้าเขารู้ว่าตอนนี้ฉันเป็นอย่างไร เขาจะจำประโยคนั้นที่พูดกับฉันได้ไหม
เขาจะรู้ไหมนะ ฉันยังคอย
ฉันยังคอยเขาจริงๆ
แต่ที่ทำได้คือ กอดตัวเองแน่นๆ ต่อไป
แค่นั้นจริงๆ
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
เพราะเราไม่ได้รู้จักกันมาก่อน โน้ตตัวดำขอให้คุณเจอแต่วันที่สดใสนะคะ เรื่องร้ายๆ แย่ๆ ผ่านไป ผ่านไปคะ!
ถูกต้องเเล้วคะ กอดตัวเอง รักตัวเองให้มากๆ
Stay safe,Stay Healthy,Stay home
Have a good day :)