เมื่อถึงเวลา

เมื่อมันมาถึงเวลา
ชีวิตก็ต้องการการเปลี่ยนแปลง
ถึงวันนี้หยุดเล่น facebook แล้ว
เหตุผล คือ ไม่อยากเห็นอะไรๆ ในนั้น
คือจะไม่ดูก็ได้ แต่ถ้ายังใช้อยู่ มันก็อยากดู
ซึ่งมันก็ดีนะ เพิ่งรู้ตัวว่าเราสร้างนิสัย facebook
คือ คิดอะไรอยู่ในหัวก็อัพเดทสเตตัสเดี๋ยวนั้น
เจออะไรมาก็ .. เริ่มแต่งประโยค เดี๋ยวจะอัพอย่างนั้นอย่างนี้
ไอ้แรงดันที่มันเคยมี เคยสะสมมาอัพบล็อกมันก็เลยหายไป
เพราะมันรั่วหายไปในเฟสบุ๊คซะหมด
พอหมดวันมันก็ไม่เหลืออะไรจะเขียนลง blog ละ
แถมยังคาดหวังอีกนะ หวังว่าเดี๋ยวคนนั้นคนนี้จะต้องมากด like
พอไม่เป็นอย่างหวังก็ไปงอนเขาอีก ไม่สนใจกันเลยใช่ไหม
หรือว่า hide เราไปแล้ว คงรำคาญเรามากสินะ
แอบไปคิดมากคิดมาย จนชีวิตปั่นป่วนไปหมด
ทำใจอยู่นานเหมือนกันนะ เรื่อง facebook เนี่ย
กลัวว่าหยุดเล่นแล้วจะเหงา จะไม่มีอะไรทำ (ซึ่งก็จริงในบางแว่บ)
แต่พอหยุดเข้าจริงๆ แล้ว โอโห.. ชีวิตมันเบาขึ้นเยอะ
ไม่ต้องสนใจเรื่องงี่เง่า ชวนให้คิดมากหลายเรื่อง
และเพิ่งจะรู้สึกว่า เราทิ้งสิ่งที่ควรทำไปหลายอย่างเลย
หนึ่งในนั้นก็คือ bloggang นี่แหละ

จริงๆ ที่หายไปมันก็มีเหตุผลหลายอย่างนะ
เหตุผลอย่างหนึ่งคือ blog นี้เคยได้ลงในนิตยสารเล่มหนึ่ง
ว่าเป็น blog เกี่ยวกับโยคะ และประสบการณ์ในอินเดีย
ก็เลยทำให้ไม่ค่อยกล้าจะเขียนอะไรอย่างที่เคยเขียนสักเท่าไหร่
แต่มันก็ผ่านมาสักระยะแล้วล่ะ คงไม่ค่อยมีใครเข้ามาแล้วมั้ง
ขอพื้นที่ (เหมือนจะ) ส่วนตัวตรงนี้คืนมาแล้วกัน
บอกตรงๆ ว่าคิดถึง … มาก

เมื่อกี้พูดถึงเรื่องอะไรอยู่นะ .. อ๋อ การเปลี่ยนแปลง
เอาล่ะ เปลี่ยนเรื่องแรก เรื่อง facebook
เรื่องที่สอง คงจะเป็นเรื่องความรู้สึกของเราเองนี่แหละ
มันเริ่มมาจากความสมเพชตัวเองสินะ
น่าสมเพชเวทนาที่สุด อีกแล้ว ครั้งแล้วครั้งเล่า
ที่เราเอาความพิเศษของเราไปฝากไว้ที่คนอื่น
ชีวิตที่ฝากไว้ที่คนอื่นมากจนเกินไป
ด้วยรักจึงหลงยึดติด
จนลืมตัวของตัวเองไป

ไม่ใช่อกหัก
แค่ผิดหวังนิดหน่อย
ไม่สิ, มากๆ เลย
ไม่ได้เกิดจากคนรัก
แต่เกิดจากความรัก

รักมาก ทุ่มเทมาก จนลืมไปแล้วว่า
ก่อนหน้าจะรู้จักกันนั้นเราเคยมีชีวิตอยู่ยังไง
เราเคยทำอะไรมาก่อน เราเคยอยู่กับใคร สนิทกับใคร
หลังๆ มานี้เราอยู่ใกล้เขา เห็นเขาสำคัญ
หลงคิดไปเองว่าเราเองก็สำคัญกับเขาเช่นกัน
เรายอมทิ้งทุกอย่าง เพราะเห็นว่าเขาคือทุกอย่างของเราจริงๆ

แต่เมื่อไหร่ที่เรารู้สึกสมเพชตัวเอง
เมื่อนั้นก็เป็นสัญญาณบอกแล้วว่า
มันถึงเวลาที่ความรู้สึกจะต้องกลับบ้านสักที
กลับมาหาตัวเอง กลับมาดูว่าตัวเองคือใคร
เคยเป็นใคร เคยทำอะไร เคยเห็นสิ่งใดสำคัญ

พอแล้ว จะไม่คิดมาก จะรู้สึกให้น้อย จะไม่มีความคาดหวังใดๆ
จะไม่มีการโหยหาถึงวันเวลาเก่าๆ อีกต่อไป
เพราะเมื่อมันถึงเวลา ชีวิตมันก็ต้องเปลี่ยนแปลง

ความรักอาจทำให้ผืนใจกระด้างชุ่มชื้นอ่อนนุ่มลง
แต่ถ้ามากไปก็เละเลอะกลายเป็นโคลนตม
รอ ... รอจนน้ำระเหยหาย ความเละเหลวจะจางไป
ผืนดินจะกลับเข้มแข็ง
และเราจะเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง

มันน่าเศร้าที่ต้องรักให้น้อยลง
แต่ก็แค่ทุกอย่างมันต้องเปลี่ยนแปลง

..เมื่อถึงเวลา..

Create Date : 23 ธันวาคม 2554 Last Update : 23 ธันวาคม 2554 5:52:17 น. Counter : 1302 Pageviews.		4 comments
Share Tweet

	แพ้เนื้อจากการโดนเห็บกัด alpha-gal allergy สวยสุดซอย (17 เม.ย. 2567 14:07:10 น.)		คุย โอพีย์ (13 เม.ย. 2567 21:51:16 น.)
	ระยองฮิสั้น จันทราน็อคเทิร์น (12 เม.ย. 2567 15:33:48 น.)		พระราชวังบ้านปืน ดาวริมทะเล (9 เม.ย. 2567 14:46:08 น.)