ด้วยเหตุและผลที่มีมากมาย...
เมื่อวันก่อนลูกค้าคนหนึ่งมาสะกิดให้นึกถึงเรื่องเก่าๆ
โดยที่คุณเธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
เลยอยู่ในอารมณ์เพ้อๆ เบ๋อๆ
แล้วกลับไปค้นบ้านตัวเองอ่านๆๆๆ
เมื่อคืนนี้เลยได้แต่นั่งอ่านบล็อกตัวเองตลอดห้าปีที่ผ่านมา
ทั้งยิ้ม ทั้งร้องไห้ ทั้งหัวเราะ ทั้งซึ้ง ทั้งเศร้า บ้าบออยู่คนเดียว
บรรยายความรู้สึกไม่ค่อยถูกเลยทีเดียว
เมื่อได้อ่านนิยายเรื่องยาวของตัวเองแบบนี้
ห้าปีที่ผ่านมา อะไรๆ เกิดขึ้นมากมายเต็มไปหมด
เป็นช่วงชีวิตที่เมามันที่สุด และในขณะเดียวกัน
มันก็ ...เมามาย... ที่สุดด้วย
เสียดาย
คำคำนี้ผุดขึ้นมาบ่อยมากเมื่อไล่อ่านเรื่องเก่าๆ
ถ้าวันนั้นเรา
ตามมาด้วยคำนี้ เมื่อย้อนกลับไปที่เหตุการณ์เหล่านั้น
คิดไปทำไม เสียเวลาเปล่าใช่ไหม
ชีวิตมันต้องก้าวต่อไป เราจะเลือกทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้
ได้อย่างไม่ใช่เสียอย่าง แต่ได้อย่างมันต้องเสียหลายอย่างทุกครั้งไป
ที่แย่คือ
เรามักจะไม่พอใจสิ่งที่เราเลือกกันเสียด้วย
แล้วก็มัวแต่คิด ถ้าอย่างนั้น ถ้าอย่างนี้
เรื่องบางเรื่องไม่อาจย้อนคืน
มิตรภาพบางอย่างก็จางหายไปด้วย เพียงเพราะไม่ได้รักษาเอาไว้
ใช่ มันคงไม่หายลับ เพราะมี social network ช่วยไว้
โลกแคบลง สังคมใกล้กันมากขึ้น เพื่อนเก่าไม่ห่างหาย
แต่ถึงจะเห็นเพื่อนอยู่ตรงหน้า (จอ)
ถามว่า
กล้าแค่ไหนที่จะเข้าไปทัก
บางทีมันก็ไม่กล้านะ
อ่อ...ค่ะ/ครับ สบายดีนะคะ/ครับ
สวัสดี เป็นไงบ้างล่ะ แล้วคุยกันนะ บาย
ห่างเหินเนอะ บางทีคิดแล้วก็ปวดใจ
ว่าไหม
เพลงเก่าๆ บางเพลงมันก็เลยใช้ได้เสมอ
เพลงเก่าๆ ที่พร่ำพรรณนาถึงเรื่องเก่าๆ
ถึงความทรงจำ ถึงความรู้สึกดีๆ ที่ผ่านพ้นไป
แค่ได้ฟังเพลงที่ตรงความรู้สึก บางทีมันก็รู้สึกดี
แต่เป็นความรู้สึกดีแบบน้ำตาซึมๆ
ในขณะที่ใบหน้ายังคงเปื้อนยิ้ม
มันเป็นรอยยิ้มแห่งความเอ็นดูความไม่เดียงสาที่เราได้ผ่านมา
ไม่ได้เศร้าสักหน่อย
มันก็แค่พื้นที่ว่างสำหรับสิ่งต่างๆ ที่เราเก็บไว้
...ลึกสุดใจ...
มันฉายภาพสะท้อนขึ้นมาเป็นบางครั้ง
...บางครา...
วันที่: 3 ธันวาคม 2553 เวลา:12:21:20 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [