เอาไงดี นั่งคุยกับตัวเองตอนตีหนึ่งกว่าๆ
ช่วงนี้เราไม่มีความสุข ไม่รู้เพราะคาดหวังกับตัวเองมากไปหรือเปล่า
ไม่สิ เราเองความอดทนน้อยเกินไปต่างหาก
จัดการได้ จัดการได้ มันก็ต้องบอกตัวเองอย่างนี้
โตป่านนี้แล้ว ทำไมป่านนี้ยังใช้การอะไรไม่ได้เลย ไม่ได้เรื่องสักอย่าง
ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันบ้างหรือยัง จะต้องถามตัวเองอย่างนี้อีกกี่รอบ
มันแย่นะ มันแย่ แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร
พยายามจะโตเป็นผู้ใหญ่ แต่จนแล้วจนรอดก็ทำไม่ได้
ก็นั่งถามตัวเองอีก ทำไมทำไม่ได้วะ คนอื่นๆ ยังทำได้เลย
คำตอบไม่มี มันไม่ออกมา มันแค่พ่นพรวดออกมาว่าไม่ได้
รู้ว่าการเป็นเด็กน่ะทำยังไง ฝันไง รักษาความฝันไว้ให้ดี
แล้วต้องรักษาความเชื่อด้วยนะ เชื่อว่ามันเป็นไปได้ไง
แล้วพอมันเป็นไปได้จริงๆ ไอ้ที่เป็นเด็กมันก็จะเปลี่ยนผ่านกลายเป็นผู้ใหญ่
ตรงนี้ใช่ไหมที่เราสอบตก เพราะจนแล้วจนรอดไม่เห็นมีอะไรทำได้จริงสักอย่าง
เป็นเพราะเราเลิกเชื่อรึเปล่าว่ามันเป็นไปได้
ตกลงปัญหาอยู่ตรงไหน ตรงการเป็นเด็กหรือการเป็นผู้ใหญ่
ยากไปหมดทุกอย่างเลย เพราะบางครั้งเราเชื่อ แต่คนรอบข้างทำให้เราถอดใจ
โทษคนอื่นอีกแล้ว ดูสิ ก็หรือไม่จริงเล่า
สิ่งต่างๆ ที่มันทำไม่ได้มันเป็นเพราะอุปสรรคสารพัดสารเพ
ไอ้โง่ ก็อุปสรรคเหล่านี้ใครๆ เขาก็ต้องเจอ อย่างอแงไปหน่อยเลย
โตเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว แค่นี้เองจัดการได้ จัดการได้ มันต้องบอกตัวเองอย่างนี้
นั่นไงๆ เอาอีกแล้ว บอกให้ตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่อีกแล้ว
เป็นผู้ใหญ่แล้วต้องคำนึงถึงลิมิตของความฝัน
เอาความเป็นจริงและความเป็นไปได้เข้ามาประนีประนอม
จนในที่สุดก็บอกตัวเองว่าไอ้ที่ฝันน่ะมันเป็นไปไม่ได้
แล้วตกลงจะเอายังไง เราควรจะทำยังไง ทำยังไงถึงจะผ่านจุดนี้ของชีวิตไปได้
ทำไมเพื่อนๆ รุ่นเราเขาก้าวต่อไปได้ ทำไมเราหยุดล่ะ ทำไมเราไม่ไปต่อ
อะไรสักอย่างที่ทำให้เราอยากก้าวต่อ อะไรล่ะ อะไร
...
..
.
ผู้ใหญ่ หัวใจเด็ก
ดูจะเป็นคำตอบที่ลงตัวมากที่สุดสำหรับผมครับ