ความฝัน....จะเป็นจริงได้วันไหน...อยากขี่จักรยาน
เมื่อกี้น้ำตาซึม....
ตอนฟังแม่เล่าเรื่องอุบัติเหตุรถเมล์กับมอเตอร์ไซค์
มันเกิดซ้ำแล้วซ้ำอีก จบไปก็เอาใหม่
ไม่เคยมีรายสุดท้ายสักที
อันตรายรอบตัวไปเสียหมด
เกลียดและโกรธ แบบหาบทกรรมไม่เจอ
ไม่รู้จะไปเกลียดไปโกรธใครดี
ก็เดี๋ยวนี้ผู้ร้ายที่แท้จริงไม่มีตัวตน
พวกมันไม่ใช่มนุษย์ หากคือระบบ
ระบบที่กลืนกินเอาความเป็นมนุษย์ไป
ยากที่จะไม่ตกเป็นทาสมัน
เพราะเป้าล่อของมันคือ ชีวิตที่สะดวกสบาย
รถมันมากกว่าถนน ทำไมไม่มองความจริงข้อนี้
ผลจากการใช้น้ำมันอย่างตะกละตะกรามกำลังไล่ล่าเรา
แต่ทำไมไม่มีใครคิดจะหยุด จะฉุดความระห่ำนี้
สำนึกอยู่ที่ไหนกันหมด ...รัฐบาล...
รถไฟฟ้า...เฮอะ!!! คำพูดแสลงใจ เบื่อโว้ย!!
รณรงค์ให้คนใช้ขนส่งสารธารณะ หวังจะลดการใช้รถส่วนตัว
มันจะช่วยได้สักกี่มากน้อย ฝันหวาน ฝันกลางวัน ฝันกลางถนน
ผลที่ออกมามันไม่มีทางเป็นอย่างที่ฝัน
ทำไม ไม่เข้าใจ ว่าทำไมไม่มีคนคิดถึงจักรยาน
อยากเห็นโครงการสร้างโครงข่ายเส้นทางจักรยาน
ที่เบียดเข้ามาบนท้องถนน ไม่ใช่ไปเบียดบาทวิถี
น้ำมันมากมายเท่าไหร่ที่จะถูกผลาญน้อยลง
คนมากมายเท่าไหร่ที่จะไม่ต้องทุกข์ทรมานกับโรคอ้วน
ฝุ่นละอองมากมายเท่าไหร่ที่จะลดลงไป
ความร้อนมากมายเท่าไหร่ที่จะถูกกำจัดไป
และ...ความสุขมากมายเท่าไหร่ที่จะบังเกิดขึ้นแทนที่
อย่าพูดว่าเป็นไปไม่ได้ การทำให้ดีขึ้นคือการพัฒนา
และ การพัฒนานั่นแหละคือกิจกรรมหลักของมนุษย์
การกระทำใดๆที่ส่งผลด้านบวก ก็นับได้ว่าเป็นการพัฒนา
การถอยกลับเพื่อให้ได้ผลที่ดีขึ้นก็คือการพัฒนาแบบย้อนทาง
หากตั้งใจจริงแล้ว
เส้นทางจักรยานมันจะเป็นไปไม่ได้เชียวหรือ
ขอเถอะนะ ให้ฝันเป็นจริงในสักวัน
ดิฉันก็ใช้จักรยานเป็นประจำค่ะ โชคดีหน่อยเพราะที่นี่ มีเส้นทางให้คนใช้จักรยานโดยเฉพาะ