ปล่อยใจไปในความเงียบ
ทางโน้นเป็นอย่างไรบ้างเหรอ
นานแล้วที่ไม่ได้เจอะเจอ ไม่ได้ยินข่าวคราว
ก็ถ้าได้ยินก็คงแปลกแล้วล่ะ ในเมื่อไกลกันขนาดนี้
แม้แต่ในฝันเรายังหาโอกาสพบกันลำบาก
ไม่ว่าจะพยายามสักเท่าไหร่ก็ตาม
มีเพียงรูปถ่ายของเธอที่คนอื่นถ่ายไว้
กับข้อความเก่าๆที่ไม่เคยลบเลือนไป
และเสียงเพลงที่ไม่ห่างหายไปกับวันเวลา
ถูกสะกิดเมื่อไหร่ก็ดำดิ่งไปกับความทรงจำเมื่อนั้น
ตรงนี้อากาศเย็นแล้ว
แล้วตรงนั้นล่ะ ตรงไหนก็ไม่รู้
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธออยู่ที่ไหนของจักรวาลอันกว้างใหญ่นี้
ไม่รู้เลยว่าเธออยู่ในสภาวะไหน
ไม่มีทางรู้ว่าจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า
ถ้าได้เจอกัน จะยังจำเธออได้อีกไหม
และถ้าวันนั้นมีจริง มันก็คงไม่ใช่ที่นี่ ไม่ใช่ตรงนี้อีกแล้ว
ถ้าเรามีกรรมเกี่ยวกัน ก็คงจะมีวันมาพบเจอกัน
แต่ก็คงจะเป็นในที่ที่ไกลแสนไกล
และไม่รู้เลยว่า อีกนานแค่ไหน
แต่ใครจะรู้ อาจจะเป็นเร็วๆนี้ก็ได้
ไม่รู้ ไม่มีใครรู้
รู้แต่ว่า...แล้วสักวัน จะไปหา
(แต่จะเมื่อไหร่ และจะหาเจอหรือเปล่า ก็ไม่รู้อีกนั่นแหละ)
ค่ำคืนที่อากาศเย็นๆ และรอบตัวเงียบๆ
ไม่เหงา แต่ล่องลอยไปในความคิด
มีงานคั่งค้างอยู่ แต่อยากจะปล่อยมันกองเอาไว้
แล้วก็นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย สนองหัวใจตัวเอง
เพียงแต่สมมติว่ามีเพียงแต่วันนี้ ตอนนี้เท่านั้น
ข้างนอกสงบอย่างที่ไม่ค่อยเห็นได้บ่อยนัก
นานเท่าไหร่แล้วที่ชีวิตไม่ได้อยู่กับความเงียบ
หรือว่าจริงๆแล้วผลจากการเข้าประชุม GNH
Gross National Happiness Conference ครั้งที่ 3
มันทำให้เรารู้สึกเงียบๆจากข้างในกันแน่
ด้วยบรรยากาศ ด้วยรอยยิ้มของผู้เข้าร่วม
วันนี้หัวใจเลยเงียบๆแบบแปลกๆ
...นอนกอดบัตรคอนเสิร์ตราคา 1500 บาทอยู่ 2 ใบ
วันที่ 15 ธันวาคม คงได้น้ำตาแตกครั้งใหญ่...