กลับไม่ได้ ไปไม่ถึง
คุณรู้สึกเหนื่อยบ้างไหม ที่จะต้องเดินคนเดียว
เราเหนื่อยมาก มากขึ้นทุกที
บางครั้งก็ดูเหมือนมันก็ดีนะ อิสระดี
แต่หลายๆ ครั้ง เราก็อยากมีใครให้ล้มตัวใส่
เมื่อตอนกลับจากสิงคโปร์ เราคิดว่าเราอยู่ตัวแล้ว
ในวัย 33-34 (ในวันนั้น) ไม่คิดอยากจะเริ่มต้นใหม่กับใคร
แล้วเขาก็เข้ามา ไม่ได้เริ่มต้นใหม่
แต่สานต่อที่ค้างไว้ตั้งแต่ 10 กว่าปีมาแล้ว
ไอ้ที่คิดว่าอยู่ตัว มันก็สานก่อเข้าไปกับเขา
อิทีนี้แกะไม่ออก
ไม่ใช่เจ็บแล้วไม่จำ แค่ประมาทไปหน่อย
เชื่อว่าตัวเองแข็งแรงมั่นคง เราไม่ได้จะเรียกร้องอะไร เราไม่ใช่เด็ก
แต่เอาเข้าจริงมันไม่ใช่อะ
มันรัก มันหวัง มันฝัน แล้วมันแกะไม่ออก
กลับไปเป็นเด็ก แต่เป็นเด็กในวันที่มีความรับผิดชอบเต็มไปหมด
จะแยกแยะยังไง ด้านหนึ่งเราก็ต้องอยู่ให้ระรื่น
อีกด้านเราก็ต้องอยู่อย่างรับผิดชอบ ต้องทำงานให้เสร็จ
ส่วนอีกด้านเราต้อง deal กับความเจ็บข้างในอยู่คนเดียว
เพราะเราไม่ใช่เด็กๆ แล้ว ที่จะโวยวายได้ ฟูมฟายได้
ฟูมฟาย .. คำนี้ไม่ได้เห็นมานานละ
ฟูมฟายได้ แต่ต้องซ่อนให้มิด
กลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหม
เหนื่อยมากกับการมองไปในวันข้างหน้า แล้วไม่เห็นใคร
เหนื่อยมากๆ จริงๆ
วันที่: 11 ธันวาคม 2562 เวลา:13:44:23 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [