หนูน้อย...ครูจะถักทอความฝันไปกับหนู

เด็กน้อยของครู
วันนี้หนูไปดูครูเต้นที่ศูนย์วัฒนธรรม
ครูขอบคุณพวกหนูจังเลย
บางทีอาจจะเป็นพวกหนู
ที่ทำให้ครูหยุดเต้นไม่ได้
ดูแววตาเหล่านั้นสิ
พวกหนูชื่นชมครูเหลือเกิน
ครูดีใจมาก ที่อย่างน้อยๆ
ครูก็ยังมีพวกหนูอยู่
ที่มาคอยปรบมือ
คอยมาให้กำลังใจ เติมเชื้อไฟให้กับครู
เชื้อไฟที่ใกล้จะมอดดับเต็มทน

หนูน้อย...
ครูไม่อยากให้หนูโตไปกว่านี้เลย
ครูไม่อยากเห็นสังคมเปลี่ยนหนูไป
ครูอยากเก็บแววตาช่างฝันเหล่านั้นไว้
ครูไม่อยากให้มันเลือนหายไป
เหมือนกับที่มันได้เลือนหายไปจากครู

น่าแปลกนะเด็กๆ หนูรู้มั้ย
ท่ามกลางแสงไฟบนเวทีตอนที่ครูเต้นอยู่นั้น
ครูเห็นหน้าพวกหนูในหัวครู
หนูใส่ทูทู่บานฟูฟ่อง ใส่ชุดที่ครูใส่อยู่
ผมเกล้าเรียบร้อย มีมงกุฏวางอยู่บนนั้น
พวกหนูใส่ pointe shoes กันแล้วด้วย
และนั่น...ครูเห็นหนูกำลังเต้นอยู่
ไม่ใช่ครูเลยที่เต้นอยู่
หนูน้อย...ครูเพิ่งรู้ว่า
หนูเป็นกำลังใจให้ครูได้เพียงนี้

เด็กน้อย...
ครูยังไม่อยากโต ครูอยากเป็นเด็ก
นั่นอาจจะทำให้ครูเป็นครูที่ดีไม่ได้
แต่หนูรู้มั้ย...
พวกหนูทำให้ครูรู้สึกว่า
ครูรับเอาความฝันของพวกหนูมาไว้ในกำมือ
และครูสัญญากับตัวเองว่า
ครูจะพยายามอย่างที่สุด
ที่จะช่วยหนูถักทอเส้นด้ายเส้นน้อยๆเหล่านั้น
ให้กลายเป็นผืนพรมแห่งความฝันที่สวยงามน่าภูมิใจ
ครูก็หวังไว้อย่างที่สุดว่า ครูจะทำให้ได้

Ballerina' Pride ที่ครูร้องนั้น
ครูเดาว่าหนูคงฟังไม่รู้เรื่องหรอก
ถึงรู้เรื่องก็คงไม่ซึ้ง ไม่เข้าใจ
แต่สักวัน ถ้าครูไม่ทำให้หนูทอดทิ้งความฝันของหนูไป
หนูจะรู้ซึ้งทุกคำพูดที่กลั่นออกมาจากใจ
ครูจะพยายามช่วยให้หนูผ่านมันไปให้ได้

สำหรับตัวครูเองนั้น...มันหมดแล้ว
ครูไม่เหลือสิ่งที่ครูวาดฝันเหล่านั้นอีกแล้ว
หวังไว้ก็เพียงแต่ว่า
ครูจะไม่ทำให้ความฝันของหนูขาดวิ่น
เหมือนกับที่ครูเคยโดนมาอย่างแน่นอน

ครูรักหนูน้อยของครูทุกๆคน

---

ป.ล.
พี่เก่ง
ขอบคุณนะคะ
วินาทีนั้น ที่ไม่มีความมั่นใจหลงเหลือเลย
มีแต่ spirit เท่านั้นที่ฉาบหน้าไว้
วินาทีนั้น ไม่มีใครให้เชื่อใจอีกแล้ว
นอกจากพี่เก่ง ไม่มีอีกแล้ว
รู้อยู่แก่ใจว่า คราวนี้พลาดไม่ได้เด็ดขาด
ความมั่นใจในตัวเองไม่เหลือเลย
แต่สิ่งที่พอช่วยได้มีอยู่อย่างเดียวก็คือ
เชื่อใจคู่เต้นของตัวเอง เชื่อใจพี่เก่ง
และแล้ว...สิ่งที่กังวลที่สุดก็ผ่านไปด้วยดี
พี่เก่ง..ขอบคุณมากๆค่ะ ขอบคุณจริงๆ
อยากกอดพี่เก่งแรงๆหนึ่งที

พี่เก่งบอกว่า โทร.มามั่งนะ
พี่เก่งจะไม่เต้นอีกแล้ว
เพราะจะต้องรับผิดชอบงานทางบ้าน
ถึงจะเคยร่วมงานกันมาเพียงไม่กี่ครั้ง
แต่ก็อดใจหายไม่ได้ เมื่อได้รู้ซึ้งถึงน้ำใจ
พี่เก่งทำให้ห้องซ้อมไม่หดหู่เกินไปนัก
คนที่เราไว้ใจ และรู้สึกสบายใจ ที่จะอยู่ด้วย
ที่จะเต้นด้วย ที่จะคุยด้วย
ก็หายไปอีกคนแล้ว
เหมือนเสียเพื่อนที่ดีที่สุด
เหมือนเสียพี่ชาย

เฮ้อ...พี่เก่งขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ
ขอบคุณจริงๆ

Create Date : 08 กรกฎาคม 2550 Last Update : 8 กรกฎาคม 2550 1:01:39 น. Counter : 1111 Pageviews.		7 comments
Share Tweet

	ขอบคุณมากนะคะสำหรับสายสะพายปี ๒๕๖๕ haiku (29 ม.ค. 2566 10:45:48 น.)		Day..19 โฮมสเตย์ริมน้ำ (29 ม.ค. 2566 09:53:33 น.)
	ขึ้นรถเมล์ ฮาเลลูย่า ในรอบ.....7ปี จันทราน็อคเทิร์น (27 ม.ค. 2566 23:13:55 น.)		Blog 13/2566 บันทึกประวัติศาสตร์นักแบตชายเดี่ยวไทยกับ วิว-กุลวุฒิ วิทิตศานต์ เริงฤดีนะ (27 ม.ค. 2566 12:38:13 น.)