เมื่อวานได้คุยกับพ่อ
แล้วก็ได้ค้นพบว่า เรากับพ่อเนี่ย
ก็คิดอะไรเหมือนๆกันได้เหมือนกัน
ทั้งๆที่ปกติแล้ว ไม่เคยมีเลยสักเรื่อง
สิ่งที่พ่อลูกคิดตรงกัน ก็คือ
ท่ามกลางบรรยากาศอันอบอวลไปด้วยความสุข
แห่งเทศกาลคริสต์มาสและปีใหม่นี้
มันมีความเศร้า และความเสียดายนิดๆปนอยู่ด้วย
นั่นก็เป็นเพราะรู้ว่า...
อีกไม่นาน มันจะจบลง และผ่านไป
และก็ต้องพบกับการรอคอยครั้งใหม่
ลมหนาวที่พัดอย่างเริงร่าในตอนนี้
อาจจะทำให้รู้สึกร้อนกว่าที่ควรเป็น
ในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า
ความสุขที่เอ่อล้นเมืองในช่วงวันหยุด
อาจทำให้ความคุ้นชินกับความเคร่งเครียดลดลง
เมื่อชีวิตเข้าสู่สภาวะปกติในช่วงหลังปีใหม่
หัวใจที่คุ้นเคยกับความสุข และพองฟูมากจนเกินไป
จะเป็นอย่างไรหนอ
หากวันหนึ่งต้องกลับไปพบกับความเหงาอีกครั้ง
...หลายคนบอกว่าฉันคิดมาก...
อะไรก็ตามที่สวยงามจนเกินไป
สุขสมหวังมากจนเกินไป
มักจะนำมาซึ่งความหวาดหวั่นอยู่เสมอ
หวั่นกลัวว่า เราจะรับไม่ได้
หากวันหนึ่งต้องสูญเสียมันไป
แต่หากเราอยากจะมีความสุขอย่างใครๆเขาบ้าง
มันก็อาจจะต้องเรียนรู้ที่จะเสี่ยงกับบางอย่าง
และเตรียมใจยอมรับผลที่มันจะเกิดขึ้น และเรียนรู้จากมัน
อยากให้ความสุขรินไหลช้าๆ
เพราะว่ากลัวว่า มันจะหมดไปอย่างรวดเร็วจนเกินจะรับได้
อยากให้ลมเย็นๆค่อยๆพัดแต่พัดนานๆ
อยากให้ความสุขค่อยๆมาแต่...
ให้มันเป็นไปเช่นนี้ นานเท่านาน
ไม่รู้เป็นเพราะรู้สึกว่ามันควรจะเป็นวันหยุดหรือเปล่า
ตัวเองถึงได้ไม่มีอารมณ์จะทำรายงานเลย
ได้แต่อ่านหนังสือเตรียมสอบไปแกนๆอย่างนั้น
หลังปีใหม่ตายแน่ๆเลยเรา
) วันที่: 22 ธันวาคม 2549 เวลา:9:40:31 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [